Share
บทที่ 100
Related chapter
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 1
หลังจากฉากรักอันดุเดือดผ่านไป ร่างกายของเฉียวอีก็ถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อหลู้เหวินโจวกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และนิ้วที่ละเอียดอ่อนก็ลูบไล้ไปตามใบหน้าของเธอในดวงตาสีพีชอันล้ำลึกของชายหนุ่มนั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแม้ว่าเฉียวอีจะถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรุนแรงมากก็ตามแต่ในขณะนี้กลับรู้สึกถูกรักอย่างสุดซึ้งอย่างไรก็ตาม ก่อนที่ตัณหาของเธอจะดับลง โทรศัพท์มือถือของหลู้เหวินโจวก็ดังขึ้นมาเมื่อเห็นเบอร์ของผู้ที่โทรเข้ามา หัวใจของเฉียวอีก็สั่นไหวอ้อมแขนที่กอดหลู้เหวินโจวเอาไว้ก็แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา "ไม่รับได้ไหมคะ?"สายนี้โทรมาจากซ่งชิงหยา ซึ่งเธอเป็นคนที่อยู่ในใจของหลู้เหวินโจวหลังจากกลับประเทศมาได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน ก็ก่อเรื่องฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งเฉียวอีจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่านี่คือความตั้งใจของซ่งชิงหยาแต่หลู้เหวินโจวไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลยเขาผลักเธอออก อย่างไม่มีความอ่อนโยนเหมือนที่เพิ่งทำไปเมื่อกี้โดยสิ้นเชิงและแทบรอไม่ไหวที่จะกดรับสายเฉียวอีไม่รู้ว่าในสายพูดอะไรแต่เห็นเพียงดวงตาที่ลึกล้ำของหลู้เหวินโจ
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 2
เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของหลู้เหวินโจวก็เย็นชาลงทันทีดวงตาดำขลับสุดลึกล้ำจ้องมองไปที่เฉียวอี“ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันจะไม่แต่งงาน ถ้ารับไม่ได้ ก็อย่าตกลงแต่แรก”หางตาของเฉียวอีแดงก่ำ “เพราะว่าตอนแรกมันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นสามไปแล้ว”“เธอไม่ได้คุกคามเธอ”เฉียวอียิ้มให้กับตัวเอง"เธอโทรมาแค่สายเดียวก็ทำให้คุณทิ้งฉันไว้ตามลำพังได้ ไม่ว่าฉันจะเป็นหรือตาย หลู้เหวินโจว คุณบอกฉันหน่อยสิ ว่ายังไงถึงจะเรียกว่าคุกคาม"ความโกรธในดวงตาของหลู้เหวินโจวนั้นชัดเจน:"เฉียวอี แค่ปวดท้องประจำเดือนทำไมเธอต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ด้วย?"“แล้วถ้าฉันท้องล่ะ?”"อย่าพยายามเอาเรื่องลูกมาเป็นข้อแก้ตัว ฉันป้องกันดีทุกครั้ง!"น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาโดยไม่ลังเลเลยสักนิดถ้าลูกนั้นยังอยู่ เขาก็คงจะลากเธอไปเอาออกซะภาพเพ้อฝันเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เหลืออยู่ในใจของเฉียวอีก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิงมือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดเอาไว้แน่น จนเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดแม้ว่าเล็บจะเจาะเข้าไปในเนื้อของเธอแล้วก็ตามเธอยกคางขึ้น และยิ้มอย่างขมขื่น“คุณเคยพูดเอาไว้ว่า เราอยู่ด้วยกันจะคุยก
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 3
มือของหลู้เหวินโจวจับแก้วเหล้าแน่นแล้วแน่นอีกหัวใจราวกับถูกแทงขึ้นในขณะนั้นวันนั้นซ่งชิงหยาฆ่าตัวตาย และเฉียวอีก็โทรหาเขาหลายสายมากเพราะความเจ็บปวดของประจำเดือน ในตอนแรกเขาก็รับสายโทรศัพท์ แต่หลังจากนั้นพอโมโหก็วางสายลงทันทีเธอคงไม่อยากเลิกกันเพราะเหตุนี้หรอกใช่ไหมหลู้เหวินโจวหลับตาลง ฟังซ่งเยี่ยนเฉินกับซู่เหยียนจือด่าทอสามีห่วย ๆ คนนี้ จนไม่รู้สึกถึงบุหรี่ที่ไหม้ไปตามปลายนิ้วของเขาจนมาถึงยังหลังมือเลยด้วยซ้ำเขากระสับกระส่ายตลอดทั้งคืนเขาไม่กลับไปในเวลานี้ เฉียวอีปกติคงจะโทรมาแสดงความเป็นห่วงตั้งนานแล้วแต่ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ แล้ว เขายังไม่ได้รับแม้แต่ข้อความด้วยซ้ำจู่ ๆ เขาก็รู้สึกไม่ดีและรีบดับก้นบุหรี่ลงทันที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกไปทันทีที่เขาออกมาจากประตูของบาร์ เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เดินตรงมาหาเขาพร้อมกับถือตะกร้าดอกไม้สดอยู่ในมือเด็กสาวยิ้มแล้วถามเขาว่า"คุณผู้ชายคะ อยากจะซื้อให้แฟนสักสองสามดอกไหมคะ?"หลู้เหวินโจวมองดูดอกกุหลาบสีแชมเปญที่เรียงรายและแข่งกันเบ่งบานอยู่ในตะกร้า และทันใดนั้นคำพูดของซ่งเยี่ยนเฉินก็ดังก้องขึ้นมาในหัวว่
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 4
จูบของหลู้เหวินโจวนั้นรุนแรงและเอาแต่ใจอยู่เสมอ ทั้งยังไม่ให้โอกาสเฉียวอีได้หลุดพ้นออกไปเขาวางเธอไว้บนโต๊ะ และใช้มือข้างหนึ่งจับคางของเธอ ส่วนอีกมือก็จับเอวของเธอเอาไว้แน่นสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนหวานกระตุ้นทุกเส้นประสาทในร่างกายของเขาสัตว์ร้ายที่อยู่ในร่างของเขาก็ราวกับกำลังตีกรงและพยายามจะออกไปในช่วงเวลาที่เขาและเฉียวอีอยู่ด้วยกัน สิ่งต่าง ๆ ก็เป็นไปอย่างกลมกลืนกันมากและไม่ว่าเขาจะต้องการมากแค่ไหน เฉียวอีก็ทำตามความปรารถนาของเขาตลอดบางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยและเป็นวิงเวียน แต่ก็ไม่มีข้อกังขาใด ๆแต่ตอนนี้เธอที่อยู่ใต้ร่างเขานั้น กลับแข็งแกร่งมาก และดิ้นรนแทบตายอยู่ตลอดและน้ำตาอุ่น ๆ ก็ยังไหลออกมาจากหางตาหลู้เหวินโจวไม่ได้ทำต่อนิ้วเรียวยาวเช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเฉียวอีเบา ๆในน้ำเสียงนั้นแหบแห้งและแฝงไปด้วยความไม่พอใจ“เฉียวอี เกมระหว่างเราจะจบลงได้เมื่อฉันเป็นคนพูดเท่านั้น! เข้าใจไหม?”เฉียวอีมองดูเขาทั้งน้ำตา และริมฝีปากที่เปื้อนเลือดก็เผยอเปิดออกมาเล็กน้อย“หลู้เหวินโจว ฉันจะไม่อยู่เป็นความอัปยศให้กับคุณ!”หลู้เหวินโจวก้มศีรษะลงและเลียเลือดบนริมฝีปากของเธอออก พร
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 5
เฉียวอีเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว และก้าวออกไปข้าง ๆ รวดเร็วดุจสายฟ้า แต่อย่างไรก็ตาม กาแฟร้อน ๆ บางส่วนก็ยังคงกระเด็นใส่เท้าของเธอเธอหายใจไม่ออกด้วยความเจ็บปวดและในตอนที่กำลังจะโต้เถียงกับซ่งชิงหยา พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นซ่งชิงหยาทุบไปที่ตู้กระจกที่อยู่ด้านหลังเธอจึงเอื้อมมือออกไปดึงตามสัญชาตญาณแต่ซ่งชิงหยากลับหลบพ้น"เพล้ง"แขนของซ่งชิงหยาทำให้กระจกแตกและเลือดก็ไหลไปตามแขนของเธอลงไปสู่พื้นในขณะนี้ เสียงเย็นชาของหลู้เหวินโจวก็ดังมาจากด้านหลัง“เฉียวอี เธอทำอะไรน่ะ!”ร่างสูงเพรียวของหลู้เหวินโจวพุ่งเข้าไปข้าง ๆ ซ่งชิงหยาอย่างรวดเร็วดวงตาที่ดำขลับก็เริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ"เธอเป็นยังไงบ้าง?"จากนั้นก็มีน้ำตาไหลอยู่บนหน้าซีด ๆ ของซ่งชิงหยา และปากของเธอก็กระตุก“พี่เหวินโจว ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันไม่ทันระวังทำกาแฟหกใส่เลขาเฉียว ทำให้เธอเข้าใจผิดว่าฉันตั้งใจสาดใส่เธอ เธอจึงผลักฉันค่ะพี่อย่าไปโทษเธอเลยจะได้ไหมคะ?"เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ดวงตาของเฉียวอีก็เบิกกว้างขึ้นมาทันทีเธอไม่คาดคิดว่าซ่งชิงหยาจะใช้อุบายทำร้ายตัวเองเพื่อใส่ร้ายเธอเช่นนี้เธอรีบอธิบายขึ้น
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 6
ดวงตาของหลู้เหวินโจวแข็งค้างและมองเฉียวอีอย่างเย็นชา“ถ้าเธออยากตาย ก็ลองดู”สีหน้าเยาะเย้ยปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันละเอียดอ่อนของเฉียวอี: "ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันไม่เคยลองล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันเสียเลือดไปสองพันซีซี คุณจะยังให้ฉันบริจาคให้กับเธออยู่หรือเปล่า?""เฉียวอี อย่าสร้างปัญหาเกินสมควร การสูญเสียเลือดสูงสุดในช่วงมีประจำเดือนนั้นไม่เกินหกสิบซีซีเท่านั้น ดังนั้นควรหาข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผลหน่อย"เฉียวอียิ้มเศร้า ๆเธอพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว แต่เขาไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำหากเขาจะใส่ใจเธอมากขึ้นอีกหน่อย เขาก็คงจะถามเธอสักหน่อยแม้ว่าเขาจะเข้าใจเธอเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธที่จะช่วยเหลือใครซักคนนี่คือความแตกต่างระหว่างรักกับไม่รักปากเล็ก ๆ ของซ่งชิงหยาทำให้เขาสับสนได้มากมายแต่เธอที่ได้ผ่านการแท้งที่อันตรายเช่นนี้มา เขากลับไม่สังเกตเห็นเลยสักนิดในตอนที่เฉียวอีกำลังเจ็บปวดใจอยู่ เธอก็เห็นร่างของชายผู้นั้นอยู่ที่ประตูหน้าวอร์ดเฉียวอีก็ตัวแข็งทื่อไปครู่หนึ่งขณะที่หมดสติไปในวันนั้น เฉียวอีก็ได้เห็นร่างหนึ่งเข้าเสียงที่อ่อนโยนและแผ่วเบาของผู้ชายคนนี้ก็ย
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 7
เฉียวอีลืมตาขึ้น และเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยราวกับว่าเธอ กำลังจับที่พึ่งสุดท้ายไว้ได้อยู่มือทั้งสองข้างจับเสื้อของชายคนนั้นเอาไว้แน่น และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า: "รุ่นพี่ พาฉันออกไปจากที่นี่ทีค่ะ"เธอไม่อยากให้หลู้เหวินโจวเห็นเธออยู่ในสภาพที่จนตรอกเช่นนี้เธอไม่ต้องการสายตาน่าสงสารแบบนั้นจากเขาเธอไม่ต้องการอะไร นอกจากออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดเหยียนซิงเฉิงมองดูเธออย่างกังวล: "เธอจะกลับไปทั้งแบบนี้ได้ยังไง? ฉันจะพาเธอไปหาหมอนะ"“ไม่ต้องค่ะ รุ่นพี่! ฉันเพิ่งบริจาคเลือดมา ร่างกายก็เลยไม่ไหวนิดหน่อยค่ะ คุณแค่ไปส่งฉันกลับไปที่บ้านก็ได้แล้วค่ะ”ดวงตาอันอ่อนโยนของเหยียนซิงเฉิงแสดงความเป็นห่วงออกมาเล็กน้อยเขาก้มลงและอุ้มเฉียวอีไว้ในแนวนอนและกระซิบอย่างแผ่วเบาว่า: "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพาเธอออกไปเอง"เมื่อหลู้เหวินโจวไล่ตามออกมา ก็เห็นเฉียวอีถูกชายคนหนึ่งอุ้มเข้าไปในรถพอดีชายคนนั้นมองเธอด้วยความเป็นห่วงและสงสารหลู้เหวินโจวโกรธมากจนกำหมัดแน่นเขามองดูรถที่ขับออกไปจากสายตาของเขาด้วยสายตาที่ขุ่นมัว——เมื่อเฉียวอีตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเช้าวันรุ่งขึ้นแล้วไม่ได้กินอะไรมา
ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 8
เสียงของซ่งชิงหยาดังมาก จนเฉียวอีได้ยินอย่างชัดเจนรวมทั้งคำพูดที่บีบหัวใจของหลู้เหวินโจวเมื่อครู่นี้ทำให้เฉียวอีรู้สึกว่าความรักตลอดเจ็ดปีของตัวเองนั้นมันสูญเปล่าเธอมองหลู้เหวินโจวด้วยสายตาที่เย็นชา "ฉันแค่ขอให้เสี่ยวหลี่ช่วยบันทึกวิดีโอนั้น ไม่ได้ขอให้เธอลบมัน"หลู้เหวินโจวมองเธออย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา: "พยานและหลักฐานทางกายภาพก็อยู่กันหมด เธอยังจะเล่นลิ้นอยู่อีกเหรอ?"เฉียวอียิ้มอย่างเศร้าสร้อยเล็กน้อยทำไมเธอจะต้องอธิบายให้เขาฟังด้วยเป็นไปได้ไหมที่จะคาดหวังว่าหลู้เหวินโจวจะเชื่อเธอ?แต่หากเกิดเรื่องยุ่งวุ่นวายกับซ่งชิงหยา หลู้เหวินโจวก็จะยืนเคียงข้างเธออย่างไม่มีเงื่อนไขเฉียวอีเม้มริมฝีปากและพยายามควบคุมอารมณ์ให้มั่นคงพอ“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็มาเปิดคดีสอบสวนกันเถอะ เรื่องที่ฉันไม่ได้ก่อ ใครหน้าไหนก็อย่ามาให้ฉันยอมรับ มันทำให้ตระกูลเฉียวต้องเสียหาย แต่ฉันก็ต้องเคลียร์ด้วยตัวเอง”เธอนั้นอ่อนโยนและสง่างาม ทั้งยังประพฤติตัวดีและเชื่อฟังมาโดยตลอดนี่เป็นครั้งแรกที่หลู้เหวินโจวเห็นเธอเป็นแบบนี้เขายิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า "ปากเธอยังห้าวหาญอยู่เลย""ประธานหลู้อย่า
Latest chapter
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 100
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 99
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 98
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 97
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 96
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 95
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 94
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 93
- ไม่ยอมแต่ง พอลาออกมาร้องไห้หาอะไร บทที่ 92
