Lahat ng Kabanata ng Ang Munting Asawa ni Mr. Tremont: Kabanata 111 - Kabanata 120

Si John Lane ay namatay sa operating table. Naisip ni Tiffany na makakakuha man lang siya ng pahinga pagkatapos magkaroon ng sapat na pera para maisagawa ang operasyon. Hangga't mabubuhay si John, ang bawat ulap sitwasyon ay magkakaroon ng solusyon. Hindi niya inaasahan na susundan ng masamang balita ang pagkakataon na ito nang hindi siya binibigyan ng pagkakataong huminga man lang ng normal. Ilang sandali pa ay lumabas na si Lillian na pula ang mga mata. "Tiffie... Pumasok ka at makita ang tatay mo sa huling pagkakataon..." Dahan-dahang umiling si Tiffany. "Ayoko… Ma, aayusin ko ang kanyang libing bukas ng madaling araw. Pwede ka nang umuwi at magpahinga." Hindi gumalaw si Lillian ngunit lalo pa siyang umiyak ng mas malungkot sa kinatatayuan niya. Ang kanyang mahina na katawan ay yumanig tulad ng isang dahon, at mukhang babagsak siya sa susunod na sandali. Ang pag-iisip na bumalik sa isang malagim at masikip na paupahang bahay na mukhang nasa ghetto ang kinakatakutan niya. Bil

Tumulo ang luha sa kanyang mga mata, ngunit pinagsikapan ni Tiffany na hindi ito mahulog. "Hmm, masasabi ko na ang Sasha na ito ay katulad ko. Isa lang kaming stepping stone para sayo. Kaysa magalit ako, dapat akong makiramay sa kanya. Ang iyong mga mata ay malamig tulad ng malupit na hangin ng taglamig. Ganyan ang tingin mo sa akin mula noon, masyadong akong nahilig na magpakasawa sa sarili kong mga pantasya. Hindi mo na kailangang bayaran ang pera. Dahil kusang-loob kong ginastos ang lahat ng iyon para sayo, wala akong karapatang hilingin pa na ibalik mo ito. Salamat dahil may tinuro ka sa akin. Salamat sa pagbigay mo ako ng isang matinding dagok habang ang buong mundo ko ay gumuguho. Napaka dugyot mong tao!" Pagkasabi ni Tiffany nito, tumalikod na siya at umalis mula sa lugar na iyon. Doon lang tuluyan nang bumuhos ang luha sa kanyang mukha. Naintindihan niya ang lahat sa oras na lumabas si Ethan mula sa banyo. Ang unang bagay na inisip ni Ethan ay hindi ang katotohanan na basa

Masama ang loob ni Aery, ngunit kinailangan niyang panatilihin ang ngiti sa kanyang mukha sa harap ni Mark. "Parang bad mood ka, big sis. Hindi kaya buong gabi kang may kasamang tao na hindi mo dapat kinikita?" Sumulyap si Arianne kay Mark, na nakaupo sa sofa na may malumanay na ekspresyon sa mukha. Pagkatapos ay umakyat siya ng tahimik, hindi siya naghanap ng paliwanag mula sa kanya. Nakita niya ang mga dokumento sa mesa ng kape. Dahil personal na dumating si Helen, sigiro ay tungkol sa negosyo ang kanilang pinag-uusapan. Gayunpaman, ayaw pa rin niyang makita ang dalawang babaeng kinamumuhian niya. Dahil masama ang pakiramdam ni Arianne, humiga na siya sa kama at hindi makatulog ng maayos. Pakiramdam niya ay nahiga lamang siya ng sandali nang tinawag siya ni Mary para kumain. Gayunpaman, nang siya ay bumangon at tiningnan ang oras, nakita niya na tanghali na pala. Maingat na itinaas ni Arianne ang kanyang mga paa nang makalabas na siya ng kama. Ayaw niyang gulatin ang sanggol na

"Arianne, aalis na ako," maingat siyang tinawag ni Helen. "Pumunta ka sa doktor kung hindi pa maayos ang pakiramdam mo. 'Wag mo itong palalain." Hindi napigilan ni Arianne ang kanyang pagkasuklam. "Hindi mo lugar para mag-alala sa akin, Mrs Kinsey," masiglang sagot niya. "Dapat kang maging higit na mag-alala sa mga miyembro ng pamilyang Kinsey." Nanigas ang katawan ni Helen. Nakaramdam siya ng kaunting hiya. Hinatak ni Aery si Helen. "Mommy, 'wag mong ibigay ang iyong sarili sa mga taong walang pakialam sayo. Siguro gusto mong kilalanin siya bilang anak mo, pero hindi ka niya kinikilala bilang kanyang ina."Bumuntong hininga si Helen at tahimik na naglakad pababa para umalis. Lubos na naiinis si Aery. Noong una, siya lamang ang nag-iisang anak na babae sa paningin ni Helen. Gayunpaman, biglang nagpakita si Arianne, at kasama niya pa ang lalaking mahal ni Aery. Galit na galit si Aery habang iniisip niya ito! Hindi nagtagal, ang lahat ay tumahimik sa labas. Bumangon si Arianne

Tumingin si Will kay Arianne ngunit hindi niya sinabi ang bagay na may kinalaman kay Mark. "Wala yun. Gabi na, umuwi na tayoi. Tiffie, dapat umuwi ka na at samahan ang nanay mo." Bumuntong hininga si Tiffany. "Alam mo naman ang nanay ko. Ngayon na wala na ang tatay ko, siguro hindi siya makakahinga ng maayos ng ilang taon."Tumango si Arianne, "Aalis na ako. Tawagan mo ako kung may kailangan ka." Habang nagsasalita siya, napansin niya ang isang itim na Rolls-Royce na nakaparada sa hindi masyadong malayo. Naalala niya ng mabuti ang plate number ng kotse — kotse ito ni Mark… Lumipas ang ilang saglit nang biglang bumaba si Brian mula sa kotse, lumakad siya papunta kay Arianne at kinuha ang kanyang handbag. "Tara na, Madam." Hindi inaasahan ni Arianne na makikita niya si Mark dito. Tumingin siya kina Will at Tiffany saka sinundan si Brian sa sasakyan nang tahimik. Ang ekspresyon ni Mark sa kotse ay mahirap basahin. "Anong ginagawa mo dito?" tanong niya. Napatingin si Mark sa mg