Semua Bab Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman: Bab 2091 - Bab 2100

Para makaupo sa tronong sumisimbolo sa kapangyarihan, matagal na siyang nagsimulang magplano. “Wala akong pakialam sa iba, para sa sarili ko lang ito ginagawa, bahala na ang maiwan,” Walang-pakialam na sinagot ni Carter si Madeline. Tinignan ni Madeline si Carter na sinabi nang mapanghamak ang mga salitang ito. “Carter, pwede kang makipaglaban para sa layunin mo, pero hindi mo ito pwedeng kunin sa masamang paraan.”“Bakit hindi? Hindi naman mahalaga kung paano ko ito gagawin. Ang resulta lang ang gusto ko,” Katwiran ni Carter. “Kung ganoon, hindi mahalaga sa’yo ang nararamdaman ni Shirley? Ibig-sabihin mo ba ang mahalaga lang sa’yo ay sumaya ka at makuha ang gusto mo?”Nang marinig ito, nanigas nang bahagya ang mukha ni Carter. Habang nagtataka, sumimangot siya at tinitigan ang maganda at matalas na tingin ni madeline. “Anong gusto mong sabihin Eveline?”“Hindi mo pa napapagtanto? At sinasabi mo pa ring gustong-gusto mo si Shirley.”“...”“Kung talagang gusto mo si Shirl

”Nakalimutan mo na ba ang tungkol kay Ryan?” Nakangiting tanong ni Carter. Syempre hindi iyon nakalimutan ni Shirley. Hindi niya pinigilan si Carter noong sinabi nitong gusto niyang patayin si Ryan. Mukhang noon pa lang mamamatay-tao na siya. Nang makita niya si Shirley na tulalang nakaupo, itinaas ni Carter ang kanyang kamay at marahang hinawakan ang mukha ni Shirley na lumamig dahil sa hangin. Kumikislap din ang sugat niya sa ilalim ng mga ilaw. “Ang lahat ng tao ay nakikipagsapalaran para sa mga bagay na gusto nila sa buhay. Noon, masyado akong nagsumikap, pero ngayon napagtanto kong napapagod na ako.” Naging maamo ang mata ni Carter nang magsalita siya. “Naniniwala akong hindi mo sinabi sa mga tao mula sa St. Piaf kung nasaan ako tama ba?” Tanong ni Carter. Ngunit mula noong nataranta si Shirley at natakot na baka may mangyaring masama sa kanya, alam niyang hindi na sasabihan ni Shirley ang mga taong iyon na hulihin siya. Nang makita niya si Shirley nakatingin sa kany

Huminto sa pagsasalita si Carter at tinignan si Shirley na malubhang nagbago ang ekspresyon. “Sa tingin mo ba ay masyado itong malupit? Kung noon lang ito, sinuportahan mo na ako sa bagay na ito, hindi ba?”“Oo, kung nakaraan lang ito, baka tinulungan pa kita,” Sabi ni Shirley, habang hinahamak ang kanyang sarili. May sarkastikong ngiti sa kanyang mukha, pero may buhol sa kanyang puso. Labis siyang nasasaktan at nahihirapan. Mukhang pinapatay niya ang lahat ng tao na nasa paligid niya, at sa bandang huli, pati siya, ay mamamatay.Pagkatapos niyang manahimik ng mga ilang sandali, tinignan ni Shirley si Carter. “Kailan mo tinurukan si Lillian ng test reagent?”“Syempre ginawa ko yun habang natutulog kayong dalawa,” sagot ni Carter. Nung nakita niya ang seryosong ekspresyon ni Shirley, nagtanong siya, “Gusto mo yang maliit na bagay na iyan, hindi ba? Kung naging maayos lang ang ating anak, hindi magtatagal ang andito na siya sa mundong ito, at magkakaroon na tayo ng sarili nating

Matamis dapat ang mga salitang iyon, pero sa isang iglap, naging parang mga matalas na patalim ang mga ito sa puso ni Shirley. Alam niya na hindi na niya mapipigilan si Carter. Buo na ang pasya ni Carter. Nung nakita niya si Carter na palapit sa karagatan sa ibaba, kaagad na nabasag ang puso ni Shirley. Ang malamig na hangin sa taglamig ay dinaig ang kanyang puso, at nakaramdam siya ng matinding lamig na nanunuot sa mga buto. “Huwag! Carter, pakiusap huwag mong gawin to! Carter!” Sumigaw si Shirley para pigilan ito. Inabot niya ang kanyang kamay dito at ginamit ang lahat ng kanyang lakas para igalaw ang kanyang katawan upang makalapit kay Carter, pero hindi nagtagal, nahulog siya sa wheelchair. Nung narinig ni Carter ang tunog, huminto siya sa kanyang paglalakad at lumingon para tignan kung ano ang nangyari. Nakita niya si Shirley na nasa lapag. Wala itong magawa kung hindi ang kumaway sa kanya gamit ang buo nitong lakas, habang basa ng luha ang kanyang mukha. Naramdama

Ang sagot ni Jeremy ang lalong nagpatindi ng galit sa puso ni Carter. Ilang segundo ang lumipas, pumorma ng isang malupit na ngiti ang kanyang mga labi. “Mukhang kagustuhan ng Diyos na tapusin natin itong dalawa ng harap-harapan. Sige, pwes gagawin natin iyon!” Gagawa sana kaagad ng hakbang si Carter pagkatapos niyang magsalita. Base sa kanyang mga kinikilos, mukhang mayroon siyang dalang baril. “Carter, ang maipapayo ko lang sayo ay huwag kang gagawa ng anumang hakbang.” Sa mga sandaling iyon, isa pang boses ang nagmula sa harapan. Naglakad palapit si Fabian ng kalmado habang nakabulsa ang mga kamay nito. Nang lumitaw si Fabian, ang grupo ng mga tao na gustong huliin si Carter nung araw na iyon ay lumitaw sa kanyang likuran. Hindi nagtagal, napalibutan si Carter ng mga taong iyon. “Carter, huwag ka nang manlaban pa!” Babala ng lalakeng may hawak ng baril. “Nakatanggap kami ng utos mula sa nakakataas na ibalik ka sa St. Piaf para kwestyunin. Kapag nanlaban ka, g