Semua Bab Sir Ares, Goodnight!: Bab 191 - Bab 200

“Damihan mo ng pampalasa, ah.” Sinasadyang paalala sa kaniya ni Jay.Tumitig si Rose kay Jay. Sa loob lamang ng dalawang araw, ang lalaking ito ay kumain ng sobrang pagkain, uminom ng alkohol, at ngayon ay humihingi ng dagdag na pampalasa. Ganap niyang sinisira ang kaniyang diet. Titigil lang ba siya kapag nagsimula na sumakit ang tiyan niya?Hindi sumagot si Rose, ngunit bumili pa rin siya ng chicken soup noong siya ay umalis upang bumili ng pagkain.Tumitig si Jay sa matabang na chicken soup bago suriin si Rose nang may isang nakatago at ‘di mabasang mga mata.“Hindi ka naman siguro ganoon kahirap na chicken soup lang ang kaya mo bilhin, ‘di ba?” Kutya sa kaniya ni Jay.Dali-daling nagpaliwanag si Rose. “Masyadong maraming pasyente ang narito. Chicken soup na lang ang natira para sa almusal. Subukan mo na lang ‘yan at pagtiisan mo.”Ang ospital na ito ay malapit na malapit sa Grand Asia Hospital, kaya ang karamihan sa mga pasyente sa kalapitan ay mas pipiliin ang Grand Asia Hospital

Si Jay ay biglang nakinig nang mabuti, nakatitig kay Madam Loyle nang may masigasig na mga mata. “Aling bahagi ang kakaiba?”Inalala nang seryoso ni Madam Loyle ang eksena ng aksidente pitong taon na ang nakalipas. Siya ay unti-unting hindi mapakali.“Wala akong ideya kung paano naging magkasama si Angeline at si Rose sa aksidente na iyon. Ang dalawa ay magkasamang nakahiga sa lupa. Si Angeline ay nakalulungkot na namatay, habang si Rose naman ay pinoprotektahan ng mga braso ni Angeline. Kahit na ang kaniyang katawan ay hindi nagpira-piraso o nakakapangilabot tulad ng kay Angeline, siya ay hindi na humihinga pagkatapos ng pangyayari.“Noong magtungo kami sa eksena ng aksidente, kahit ang doktor ay sinabing patay na si Rose. Sino’ng nag-akala na pagkatapos siyang ilagay sa morgue sa loob ng isang araw at isang gabi, bigla siyang nabuhay?! Kami ay sobrang natakot kasi akala namin ay nakakita kami ng multo!”Pinagpatuloy ni Old Master Loyle, “Ngayong nabanggit mo ‘yan, pagkatapos ng aksid

Nagprotesta si Rose. “Ginoong Ares, 2,000 lamang ang ginastos ko para sa pagka-ospital mo. Bakit mo ako binigyan ng 200,000?”Kinuha ni Rose ang selpon at ibabalik na sana ang pera kay Jay, ngunit ang malaking kamay ni Jay ay humawak sa kaniyang kamay...Noong ang malaking kamay ni Jay ay nalagay sa ibabaw ng maliit niyang kamay, ang paghawak na iyon na naramdaman ni Rose sa kaniyang balat ay nagsanhi sa kaniya na mapahila palayo. Ang kaniyang mga tainga ay agad na namula.Noong tumitig si Jay sa namumulang si Rose, isang bakas ng ngiti ang lumitaw mula sa kaniyang mga mata.“Para ‘yan sa mga bayarin mo.” Paliwanag niya.Nanlaki ang mga mata ni Rose. “Sa loob ng isang taon? Labis-labis na ‘yon, hindi ba?”Tinama siya ni Jay. “Sa loob ng isang buwan!”Walang masabi si Rose.“Dapat ba tayong kumain ng mga caviar at talaba araw-araw? Ginoong Ares, siguro nga ay hindi ka natatakot na sumakit ang tiyan mo, pero ang mga bata ay masyadong mabubusog at magkakaroon ng sakit sa tiyan.” Tumingin

Napayuko si Rose. Malinaw na ang mga bata ang may nagawang mali, pero bakit siya ngayon ang napapagalitan?“Nagkamali ako, Ginoong Ares,” mahina niyang sagot sa isang walang bahalang paraan.Isang bakas ng ‘di halatang ngiti ang lumitaw sa mahaba at makitid na mga mata ni Jay. Naalala niya ang itsura ng batang si Angeline noong siya ay pinapagalitan. Tulad lang ng kinikilos ni Rose ngayon, yuyuko siya na para bang katapusan na ng mundo. Si Angeline ay makikinig sa takot at pangamba noong pinagagalitan niya ito.Nilipat ni Jay ang kaniyang tingin sa mga bata at sinabi nang matigas. “Uuwi na tayo ngayon.”Sumunod sina Robbie at Jens sa likod ng kanilang daddy na parang dalawang naglalakad na zombie, bumubuntong-hininga nang malungkot.Hinawakan ni Rose ang lumuluhang si Zetty at hindi mapakaling sumunod sa likod ni Jay.Noong makauwi sila, nangingibabaw na umupo si Jay sa sofa. Nagdekwatro ang payat niyang mga binti habang nakatitig siya sa tatlong bata na nakatayo sa harap niya nang may

Tumingin si Rose kay Sean sa pagkabigla. “Ano’ng ginagawa niya rito?”Si Jay ay tila hindi makapagsalita. Lumingon siya at tinanong si Rose sa isang malamig na boses, “Hindi ba’t ikaw ang nag-imbita sa kaniya?”Umiling si Rose. “Hindi ako.”Ang lamig sa mga mata ni Jay ay bahagyang nawala. Ang mahaba at payat niyang mga binti ay naglakad pasulong noong magtungo siya palabas ng gate sa pagitan ng pader sa isang nakakahangang paraan.Noong makita ni Sean si Jay, umayos siya nang tindig at tumingin kay Jay nang may maalindog na ngiti.“Sean, sinusubukan mo bang maging lagayan ng mga sulat na para sa ‘kin? Bakit ka nakatayo sa harap ng gate ko nang ganito kaaga?” Ang nakakaakit na mga mata ni Jay ay mayroong kaunting ngiti.Ang nakasisilaw na ngiti ni Sean ay biglang naglaho. “Ginoong Ares, hindi ikaw ang dahilan kung bakit ako narito sa bahay mo ngayon. Narito ako para sa magandang si Binibining Rose.”Pagkatapos niyang sabihin iyon, binigyan niya ng malagkit na tingin si Rose na nakasuno