All Chapters of Sheltered Memory : Chapter 1 - Chapter 7

Halos bumalikwas ako dahil sa lamig na dumampi sa aking pisngi. Nang magmulat ako ay nakatunghay na sa akin ang nakangising lalaki. Sa kabila ng magulo niyang buhok ay hindi kayang itago ang angkin nitong kagwapuhan.“D-did you K kiss me?” natataranta kong tanong. Ang mga mata ko ay hindi makatingin ng diretso sa kaniya. Agad akong nahiya dahil sa katotohanang nakatulog ako! Nang sulyapan niya ang nasa kandungan ko ay mabilis bumaba doon ang aking paningin. At halos mapamura ako sa pagkakagusot ng chart na hawak ko!“I-I’m sorry… This is…” Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang takpan niya gamit ang hintuturong daliri ang aking bibig.“What time is your out?” sa halip ay tanong niya sa akin. Doctor siya at nurse ako. At ang hindi pagsagot sa tanong niya ay kabastusan.“Eight AM…” hindi parin makatinging sagot ko. Mula sa pagkakalagay ng kaniyang dalawang kamay sa parehong gilid ng kinauupuan ko ay tumayo siya ng tuwid.“Go home, then. And don’t make

“Move.” Parang papel sa gaan ang katawan ko nang lakad takbo akong pumasok sa operating room. Hindi ko na alam kung gaano ako katagal na nakatayo sa may pinto. Habang papalapit sa kamang kinalalagyan ng pasyente ay umaalingawngaw pa sa pandinig ko ang isang salitang iyon na halos magpatindig sa lahat ng aking mga balahibo. Hindi naman niya isinigaw iyon ngunit parang mabibingi ako sa diin ng pagkakabitaw niya doon.Nang tuluyang masulyapan ang pasyente ay agad na nagbalik ang isip ko sa totoong sitwasyon. Naghanap ako ng gagawin upang makatulong. At sa kalilinga ko sa paligid ay muling nahagip ng paningin ko ang doctor na ngayon ay nagsusuot na ng isang malinis na guwantes. Tinangkang tumulong ng isang babaeng nurse na kasama namin ngunit napaatras lamang siya nang masama siyang tingnan ng supladong doctor. Gusto kong umismid dahil sa kasupladuhan niya ngunit hindi ko na lang ginawa sa takot na baka may makakita.Nang masulyapan ko ang gagamitin ko upang i-monitor ang bl

Kahit nagulat ay nagawa ko pang balikan ng tingin ang kaniyang mga labi. Ngunit hindi ko na nakita ang hinahanap ko. Ang naiwan na lang sa kaniyang mukha ay ang blankong ekspresyon. Tuloy ay gusto kong isipin na namamalik mata lang ako. Pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko na baka ganoon nga. Marahil ay dala ng sobrang pagod at antok kaya kung ano-ano na ang nakikita ko. Isa pa ay bakit naman niya sasabihin iyon? Hindi kami magkakilala at ang ganoong mga kataga ay para lang sa isang kaibigan, kakilala o… Hindi ko na itinuloy pa ang takbo ng isip ko nang tumahop ng hindi inaasahan ang aking dibdib. Dahil sa mga isipin ay hindi ko na nasundan pa ang ibang announcement sa meeting. Nakuha ko lang makasabay sa kasalukuyang takbo ng oras nang tapikin ako ni Michelle sa balikat. “Ano, girl? Dito ka na lang?” Sa sinabi niyang iyon ay napatayo ako. Nang lingunin ko ang bawat sulok ng hall ay halos iilan na lang kaming naiwan. Karamihan pa ay mga taga maintainance te