(Dr. Albert POV) “Let’s eat.”Nang inahin ko ang pagkain sa harapan naming dalawa. Na-ihubad ko ang apron. At aktong kakain na ako ng mapansin kong, napatitig lang si Samantha sa pagkain.“Wala ka bang gana? You need to eat Samantha.” Napatango siya sa akin.Sinubukan nga niyang kumain. Ngunit napapikit na lamang ako ng muli siyang tumakbo sa lababo. Sinundan ko siya, na-isuka niya ang lahat ng kinain.Talagang namumutla na siya.“Samantha…”Umangat ang kanyang paningin sa akin. Ngunit tuluyang nawalan ang malay nito sa aking bisig.Anong gagawin ko? Inihiga ko siya.Kinausap ko ang bantay namin. Kailangan ko ng doctor. An obstetrician.Di ko na alam ang gagawin ko. Nag-aalala ako ng husto sa asawa ko. Nang may pumasok, isang babae. Halata din ang pagiging arro

(Dr. Curie POV)Nang magising ako.Ang nasa harapan ko ngayon si Jacqueline.“Kamusta ang pakiramdam mo Dr. Curie?”Napansin ko ang maliliit na tubong nakatusok sa akin. Sinasalinan nila ako ng dugo. “Bakit di mo kaagad sinabi sa amin ang situation ng asawa mo?” Isang boses na dumagundong sa loob ng silid.Napayuko si Jacqueline sa pagpasok ng Grand Alpha. Kasabay ng pagbuntong hininga. Di ako makapagsalita. Kaya si Jacqueline ang hinarap ng Grand Alpha.“Kamusta?” “Kamuntik na siyang mamatay Lord Tyros. Ngunit agad naman namin naagapan.”Sagot ni Jacqueline tungkol sa kalagayan ko. “How about his wife?” “We send already a few men para bumili ng dugong kailangan ng asawa niya.”Napatango ang Grand Alpha. Ibig sabihin, alam na niya ang si

(Dr. Curie POV) Di ko alam ang iniisip nila.Sa tingin ba nila makakatulong itong ginagawa nila?Hindi ako makapag-isip ng maayos dahil alam kong nahihirapan ang asawa ko.Narinig ko ang iyak niya.Hindi ito maganda.Sumisigaw ako sa loob ng kulungan kong to. Halos di ko maramdaman na kumakalam na ang aking tiyan. Inaalala ko ang asawa ko. Pareho ang sitwasyon namin. Ngunit malala sa kanya, dahil nagdadalang tao siya. Hangang sa narinig ko sa may pintuan si Samantha.Naisandal ko din ang aking sarili na namamagitan sa amin ang matigas na kahoy.Nagkwento ako sa kanya. Binabalikan ang nakaraan kung paano ko siya nakilala.Nahulog sa kanyang simpleng mga ngiti.Di ko namalayan tumulo ang luha sa aking pisngi. Talagang desperado akong mahanap ang antidote.Para sa aking asawa.Nais ko nang ibigay ang kalayaan sa kanya. Nang matigil

(EL POV)Ngumiti ng matapang at tumawa pa si Joaquin. May kayabangan nga naman talaga ito.“Dalawa ang pagkakamali ninyo sa pagpunta dito.” si Joaquin.Mula sa iba’t-ibang direction, nagsi-sulputan ang ilang mga lobo. Ambush na nga ang nangyayari para sa mga bampira. Napapaligiran na sila.“Una, territory namin ito. At walang sino man ang maaring manakot sa amin!”Ngumisi lang din bilang tugon ang namumuno sa bampira.Nagsimula na sila sa pakikipaglaban. Di ko namalayan merong bampirang sumulpot sa likuran ko. Ang malamig na bakal ng baril ang nagpataas ng aking kamay.Hudyat na sumusuko ako.Biglang bumungisngis ang nasa likuran ko.Sa aking pagharap yung matandang bampirang balabasin.Napabuntong hininga ako.“Sana nagdala ka ng makakain para maayos natin silang mapanuod, bata.” “Pangalawa, hahayaan

(Leneth POV)“How is she?” Muli na namang tumalon ang puso ko sa kaba.Ang matandang bampirang gumahasa sa kapatid ko.Si Lupoz. Siya lang naman ang sinigawan ni Aiden kanina.Aktong papatayin ko siya sa pamagitan ng kutsilyo, nang naka-iwas ito sa pamagitan ng mga mata niya.Di ako makagalaw. “Okey lang siya Leneth.” tugon ko. “Lupoz. Ako mismo ang papatay sa mga kalahi mo kapag, hindi mo itinakas si Samantha sa pangalawa mong pinaglilingkuran!”Biglang sulpot ni Aiden. “Master Aiden,” Kalmadong lingon ni Lupoz sa abnormal na halimaw. Patay na patay kay Samantha.“Binabalaan ko kayo, di magandang matuklasan nila ang tungkol sa akin. Kaya kung maari tigilan niyo ako tungkol sa pag-gawa ng paraan para makuha ang asawa ni Dr. Curie. Wag kayong mag-aalala, maayos namang natapos nito ang paglilihi niya ng d