All Chapters of Forgotten Misery: Chapter 31 - Chapter 40

"Ayy." Napatalon ako halos sa gulat nang may magsalita sa likuran ko. That was so embarrassing reaction pero hindi ko napigilan. Nilingon ko ang nagsalita at sana ay hindi na lang pala."Who cares?" Balewalang sagot ko dito. Ano ba ang pakialam niya sa ginagawa ko?"I don't, but you are under the Academy's premises." Ouch! May pakialam lang pala siya sa rules ng Academy na ito. Sa bagay, he came from this school."I am not flirting. Wala ako'ng nilalabag na rules kaya hindi mo kailangang bantayan or pakialaman ang kilos ko." Tiningnan ko ang puwesto ni Leo kasi masyado na siyang matagal. Napansin ko namang may kausap ito, professor ata? Ngayon pa talaga may kumausap sa kanya kung kailan nandito si Hanz.Hinila na lang ako bigla ni Hanz paalis kaya hindi ako agad naka react. He really has a soft hand, magaan lang rin yung paghawak niya sa akin. I don't know why I am not complaining. I don't know what's with me, naiinis ako sa ginawa niya pero gusto ko pa r

"Maayos ba ang buhay mo sa Isla, Elisa?""Opo, medyo mahirap ang buhay sa Isla kasi wala halos pinagkukunan ng pera pero madali pa rin po makagawa nang paraan para sa pagkain. May mga taniman po kasi doon at malapit lang rin kami sa may gubat kung saan maraming mga prutas." Life in Island is simple but can make you feel contented. But despite on that, I am still aiming for more kasi hindi lang naman iyon ang gusto at kailangan ko."Honestly, we are still in daze. Huwag ka sanang magagalit pero I can't still believe na hindi ikaw si Brie, though I did not invite you here kasi naaalala ko sa'yo si Brie. I already like you nang makita at makausap kita sa Sta. Ana kaya nang mabanggit ni Hanz na nandito ka sa Manila ay pina-invite agad kita. And to say sorry na rin kasi naging awkward ka ata that time sa amin." Wala na rin sa akin iyon pero it makes me feel awkward pa rin basta sila yung nagsasalita."Wait, I'll just get something." Umalis saglit si

"Ang galing mo ah. Akala ko ay hahayaan mo lang yabangan ka nang NCR participant na iyon." Sabi ni Agatha nang makalabas kami. Ang daldal niya ngayon samantalang palipat-lipat lang yung tingin niya sa amin kanina. "Wala ako'ng ginawa na mali sa kanya kaya hindi ko hahayaan na kung anu-ano na lang ang sabihin niya sa akin. Hindi naman kami close pero kung magsalita siya ay parang magkakilala kami."  She just shrugged, "you're right, hindi na nga maganda tapos hindi rin matalino. Halatang hindi pinagpala katulad natin." Natawa naman ako sa sinabi niya. Her tone is casual but it was obvious that she's insulting that girl. Alam ko'ng gusto niya lang pagaanin yung mood namin kasi obvious na nainis talaga ako sa nangyari kanina. "I love your line pa nga kanina na, 'I'll advise you to study hard for you to maintain the rank 2 position. Just a second rank because I'm sure you can't beat me as rank 1.'"      

"Elisa, nagriring yung cellphone mo." That's a wake up call for me para mas lakasan ang pagpiglas ko at alisin ang mahigpit na yakap ni Hanz. Sobrang nakakahiya na lalo pa at siya ang quiz master sa competition namin. I can't take a risk and give the judges some doubt about my success. Kinuha ko ang cellphone kay Agatha at tiningnan kung sino ang caller, pero it's an unregistered number. Sinagot ko pa rin ito dahil baka emergency, bihira lamang ako'ng makatanggap ng message sa hindi ko kilalang numero. "Hello po," a simple greetings from me that wasn't given a chance to have a closing greetings for someone over the phone.                "Ito ba si Elisa Soriano? Ako si SPO2 Magbanlac, nasa hospital ang Nanay mo na si Lydia Soriano, na hit-and-run siya kanina at ang natanggap naming update ngayon ay binawian rin siya ng buhay bago pa makarating sa hospital. Kindly coor

A wonderful day, the heat of the sun doesn't even bother my skin, and the clouds make a beautiful formation. Napaka payapa ng hangin, bawat galaw ay ramdam na ramdam ko at mas nagbibigay kapayapaab sa loob ko. Sa sobrang sarap sa pakiramdam nang katahimikan ay hindi ko na halos maisip kung bakit ako nandito, kung bakit nakahiga lang ako sa damuhan habang naka tingin lamang ng diretso sa ulap. I got tired of questioning His reason this past few days, alam ko kasing wala pa ako'ng makukuhang sagot sa kanya. Walang may gusto sa nangyari, nagkataon lang talaga na biktima si Nanay nang walang pusong tao at hindi man lang siya dinala sa ospital. Kung sakaling makikilala ko siya o sila, hindi ako magpapakita ng awa dahil ang sakit na naging pagmamanhid ay walang lunas. Hindi maaari na dala ko ang ganitong pakiramdam sa paglipas ng panahon habang sila ay nakakahinga nang maluwag kasi napatawad ko sila. Ang buhay na nawala ay walang katumbas at kung kailangan ko'ng magta