CHAPTER FIFTY: HER KIND OF GOODBYEKarmine’s Point of View I heard my phone rang kaya tumayo ako at umalis. I excused myself as I took a peek at the caller’s ID. Oh, well play time’s over. It’s time to get serious now. Tapos na ang ilang araw kong puno ng saya at ligaya... I heaved a heavy deep sigh. Tama na siguro ang ilang araw kong “kabaitan” sa lahat ng mga tao sa paligid ko para naman makabawi ako in advance sa gagawing kong “kademonyohan”. Too bad that all good things must come to an end no matter how much you want to extend it and hold it in your hands. No matter how much I wanted to stay in this time, in this era where I am all fun and just plain happy, I can’t. I can’t because the circumstances won’t allow me to. Oh, well... Malalim na napabuntong-hininga ako ulit dahil nararamdaman kong naninikip ang dibdib ko. Life is truly and indeed a bitch. Hindi puwedeng palagi ka lang na masaya dahil kailangan kang subukin ng pagkakataon at tadhana. Kailangang subukin ang kata

CHAPTER FIFTY-ONE: THE CLUB X Third Person’s Point of View One Week Later... Isang malalim, marahas at malakas na buntong-hininga ang pinakawalan ng babae pagkatigil na pagkatigil ng sariling sasakyan sa lugar na minsan niya ring kinalimutan at kinamuhian. Tsk. And here she thought that she will never ever set her foot here again. ... But here she is just exactly where she swore she will never ever go back to. Hindi nga naman dapat ako nagsasalita ng tapos because I always, always end up eating my own damn words. Buti sana kung masarap kainin ang mga salita ko, e hindi naman. Ang pait kaya ng lasa ng pride ko. She shook her head to whisk the thought away. Nababaliw na naman ako. Napapabuntong-hiningang bumaba na lang siya ng sasakyang kinalulunanan niya. Upon entering the entrance of the said place she immediately heard the loud booming of the sounds resonating the whole place, she saw men and women dancing liberatedly in the dancefloor, some are kissing—they are more

CHAPTER FIFTY-TWO: THE BAD NEWSKarmine’s Point of View “You won’t believe it...” Habang nagmamaneho ako papunta sa bahay ni Wolf ay paulit-ulit na naririnig ko sa utak ko ang boses ni Kieran na para bang isang sirang plaka na hindi matigil-tigil sa pag-andar. Nasa kabilang linya man siya at hindi ko nakikita ang mga mata niya ay ramdam ko at rinig na rinig ko ang takot na bumabalot sa pagkatao niya. Sa ganoong boses niya pa lang ay alam na alam ko ng may masama siyang balitang ibabalita sa akin. Whatever I am going to hear I know that it’s something bad or maybe it is something worse, but I know that I should brace myself for the storm that is coming my way. He was on the other line, yes but I definitely knew that there was something wrong with him. Something is wrong here and I know that it’s something that I wouldn’t like. Rinig na rinig ko ang paggaralgal ng boses niya sa kabilang linya at damang-dama ko ang takot na nararamdaman niya. Hindi ko lang alam kung saan o kung kan

CHAPTER FIFTY-TWO: THE BAD NEWS PART 3Karmine’s Point of View“Howard.”Putangina—!I frowned as my jaw dropped. Para ako'ng pinompyang sa ulo ko sa narinig ko. Bumilis ang tibok ng puso ko sa narinig kong binitawan niyang pangalan at halos manlaki ang ulo ko sa narinig ko. The name is quite common but... That name brought me nightmares after nightmares. That name being mentioned again after all this years brought a cold shiver run up to my spine. That name made me breatheless and speechless—in a very bad way. That owner of that common name made me go through different form of hell and I don’t want to experience that again. “What?” I asked him breatheless as I try to catch my breath and steadied it. I licked my dry lips in anxiety. I could feel my throat being parched at the sudden mention of that name. Suddenly, his loud hearty laugh reverberated the whole place it echoed around the empty, creepy halls. I watched him laughed his ass out. He’s really enjoying this—definitely

CHAPTER FIFTY-THREE: THE CHOICE SHE HAVE TO MAKE PART 2Karmine’s Point of ViewItinago ko sa likod ko ang mga kamay kong nag-uumpisang manginig na. Napapalunok ako ng malapot sa iba’t ibang klaseng kabang unti-unting sumasalakay sa buong pagkatao ko. Nagsimula sa panginginig ng mga kamay at mga tuhod ko, panlalamig ng mga kamay at paa ko na halos hindi ko na magawang maigalaw sa sobrang nerbiyos ko, sa puso kong mabilis ang tahip at pagtibok na halos maisuka at mailabas ko na ito sa lalamunan ko, sa mabilis na pagkurap ng mga mata ko na parang isang batag munti na humihiling sa talaga na sa isang kisap-mata ay puwede pa at may pag-asa pang bumalik ang buhay ko sa dating normal at ordinaryong galaw nito. Pero mali ang umasa sa wala. Mali ang isiping makakaalis pa ako sa ganitong impyerno. Tuluyan ng lumalala ang nararamdaman kong takot at ibayong kilabot. Para itong gumagapang at unti-unting nanunuot sa buong sistema at pagkatao ko. Kahit na ano pang hiling at pagmamakaawa ang gawin