Hindi ko alam kung ano ang pinaplano ni Dean. Pero hangga't hawak pa niya ang alas sa akin ay wala akong ibang magagawa kundi sundin ang ano mang gusto niya.Dumiretso agad ako sa itaas kung nasaan ang opisina niya. Kumatok ako pero walang sumasagot. Inulit ko ulit at nang wala talaga ay binuksan ko na ang pintuan.The room is empty and there's no trace that Dean went here. Great. Mukhang hihintayin ko pa ang pagdating niya.Pumihit ako palikod at sakto rin na paakyat ang taong hinahanap ko. And he's not alone. Dean is with Lissana. They look so sweet while they are talking to each other.I calmed myself and tried to act normal.Wala ito. Hindi dapat ako maging apektado.Nakita ako ni Dean pero hindi man lang siya nagsalita at nilagpasan lang ako. But Lissana noticed me and stopped walking."Hi. Hmm. Do you need something?" she asked nicely."Ah." Tumingin ako kay Dean na blangkong nakatingin sa akin. Linoko lang ba ako ng kawa

Nang bumagsak ang huling Rogue ay biglang tumahimik ang lahat. Umuusok pa ang dulo ng baril  dahil sa sunod-sunod kong pagpapaputok.Huminga ako ng malalim at nang makalma ko na ang mabilis na pintig ng aking puso ay bumaba na ako sa likod ni Jacob.Agad na nagsilapitan sa amin sina Sebastian at Leon habang ang mga mamamayan ay maang at hindi makapaniwala na nakatingin sa mga lobo na kasama ko.Nagsimula na silang magbulong-bulongan.Mula sa loob ng Capitol ay lumabas si Koko. Duguan ang damit niya at may sugat ang kanyang mukha."Lauren.." Agad niya akong niyakap. Nang maramdaman ko ang mainit na likido sa balikat ko ay mahigpit kong niyakap pabalik si Koko."It hurts.. I thought we're done," aniya sa paos na boses.Mariin kong ipinikit ang aking mga mata. Papano ko sasabihin sa kanya na ako ang dahilan kung bakit nangyari ito? Sila at ang mga inosenteng mamamayan ng Asthad ang nagbayad imbes na ako.Kumalas na si Koko na

Matapos ng pag-uusap namin na iyon ni Koko ay itinuloy na namin ang naudlot na lakad namin. Habang nasa daan kami ay tahimik lang kaming dalawa at may kanya-kanyang iniisip.Ang daan na tinatahak namin ay patungo sa mga kulungan na ginawa pa ng mga kastila noon sa kapanahonan nila. Mas matanda pa iyon kaysa sa akin pero gawa sa mga purong bakal ito at kahit pinaglumaan na ng panahon ay sobrang tibay pa rin ng mga iyon. Hindi na iyon ginagamit dahil bukod sa meron namang kulungan sa prisinto, lahat ay natatakot na pumunta  doon dahil meron daw nagpapakita na mga multong kastila.Inayos ko na ang aking sarili nang namataan ko na ang lumang light post kung saan iniilawan nito ang harapan ng kulungan.Bumaba na kami ni Koko ng sasakyan. Habang pinagmamasdan ko ang kulungan na nasa aking harapan ay hindi ko masisisi ang mga mamamayan kung bakit sila natatakot na magpunta dito. This place is really creepy. Lumalangitngit pa ang mga bakal na duyan kahit na wala na

Magtatanghali na ng makauwi ako sa mansyon. Dahil sa nakita kong dami ng mga nagkamatay na mga hayop sa hacienda ay tumulong na rin ako sa pagsusunog sa mga ito. Halos wala ng kalahati sa mga hayop ang natira at nakaisolate. Nabakunahan ulit sila at umaasa akong sana ay makaligtas ang mga ito. Ang karamihan sa mga trabahador namin dito sa hacienda ay pansamantala na munang umuwi dahil sa nangyari at sa kawalan na ng aasikasuhin dito sa hacienda.Maayos din ang kalagayan ng mga katiwala dito sa bahay na naiwan."Ma'am Lauren, dito po ba kayo magpapalipas ng gabi?" tanong ni Sherly na ngumunguya.Kasalukuyan kaming nagtatanghalian ngayon. Salo-salo kaming lahat dito sa hapag kainan ayon na rin sa utos ko. Ayaw pa nila sa una pero pinilit ko sila. Ngayon na lang ako ulit umuwi at baka matagalan na naman bago ako bumalik."Hindi," iling ko. "Kailangan ko rin agad bumalik sa hospital para bantayan si Dad. Kukunin ko lang ang mga pinapakuha ni Aling Rosing," sa

"Mabuti at gising ka na," wika ko sa babae. Nagkakape ako ngayon at nakaluto na rin ako ng almusal namin. Alas singko na ng umaga. Medyo madilim pa sa labas at sakto lang na sisikat ang araw pagkatapos naming kumain.Umupo ang babae sa kaharap kong upuan. Ngayon na nagkaroon na siya ng sapat na pahinga ay mukhang matino na siya. I treated her wounds while she's asleep. Ako na rin ang nagpalit sa damit niya para komportable naman siyang matulog."I supposed that you are Lauren," aniya habang nagsasalin ng pagkain sa kanyang plato."How come you know my name? Ngayon lang tayo nagkita," wika kong nagtataka. Imposible naman kasi na nabanggit ako ni Koko sa kanya.Saglit siyang natigilan pero sumagot din. "Don't underestimate my knowledge," aniya.Naglagay na rin ako ng pagkain sa aking plato at nagsimula na ring kumain. "After this meal, I'm leaving. And it's better for you to leave this place as well," wika ko na nakatingin sa aking pagkain."I