บททั้งหมดของ Pighati Dulot ng Kanyang Pagibig: บทที่ 1121 - บทที่ 1130

May isang tao lang na maglalakas loob na hindi pansinin ang mga salita niya, at ito ay si Sebastian.Bukod kay Sebastian, walang sinuman ang magtatangka na suwayin siya."Sige na, pumunta na kayo doon para matanong na kayo," sabi ni Old Master Shaw.Umalis na ang dalawang escort.Si Old Master Shaw ay tumingin sa kanilang tatlo at sinabi sa mahina at matandang tono, "Hindi ko kayo hahayaang mamatay agad! Dahil ang militar ay nadamay na, hindi na magiging madali para sa inyo ang mamatay. Ipapatikim ko sa inyo ang sakit na mas malala pa kaysa sa kamatayan."Sabi ni Selene. "Lo... Lolo, hindi niyo na po ba ako mahal?"Si Old Master Shaw ay biglang ngumiti nang malamig. "Tinatawag mo akong lolo mo? Gusto mo bang maramdaman kung paano makagat ng isang dosenang mga aso na kasing laki ng baka?"Ang mukha ni Selene ay namutla sa takot. "Lolo... Paano po kayong naging ganyan kalupit... Boohoo.""Malupit?" Ang malamig na ngiti ay nanatili sa mukha ni Old Master Shaw. "Kumpara sa lahat ng

"Dahil nahawakan ng nanay ko ang kahinaan mo, dahil ang nanay ko ay isang mantsa sayo na hindi mo matanggal."Tapos, Old Master Shaw, pwede bang magsabi ako ng ilang salita para sa nanay ko?"Si Old Master Shaw ay agad na tumango. "Sige. Sige, anak ko, pwede kang magsalita.""Ang nanay ko ay gumawa ng sampung libong pagkakamali, at siya ay walang hiya, ginugulo ka niya kahit may pamilya ka na. Yun ay kasalanan niya lahat. Mababa ang kanyang loob, at siya ay wala nang magawa. Sinira niya ang pamilya niyo, pero pwede bang..."Kapag nakakita ka ng isa pang pagpatay sa natitirang oras ng buhay mo, at nakakilala ka ng isang babae nung ikaw ay tumatakas... Kapag nagmakaawa ka sa babaeng ito na isalba ang buhay mo, at ang babaeng yun ay niligtas ka, pero ang likas na ugali mo ay nangingibabaw, at gusto mo agad makuha ang babae yun... Hindi mo yun kasalanan, likas na ugali mo lang yun bilang isang ganid na tao! Hindi mo yun makontrol! Hindi mo mapigilan ang sarili mo!"Pero pakiusap, wag

Walang sinuman ang makakaintindi sa nararamdaman niya.Ang dapat na kaaway niya ay ang taong nanloko sa kanya, pero minahal niya ito na parang anak niya sa loob ng anim na taon.Pero, trinato niya ang taong kamag-anak niya dapat na parang dumi, tinatapak tapakan siya sa buong oras.Sino kayang makakapagpakalma sa puso niya?Nang makita kung paano umiyak si Old Master Shaw, walang sinuman sa kainan ang nagkaroon ng pakialam.Ilang mga empleyado ang nagtuturo at nabubulungan sa likod niya, "Sabi ko na eh, dapat lang kay Old Master Shaw lahat yan!""Ayaw niya sa sarili niyang apo at anak, pero sa halip ay tinulungan niya ang ibang tao na saktan sila. Ha, napakagaling ng ginawa niya.""Tingnan mo siyang umiyak, gaano siya nakaaawa?""Anong nakakaawa sa kanya?! Siya ay mukhang napakarangal, pero siya ay walang kwenta!""Siya ay masyado talagang nakatutok sa imahe niya. Para sa kapakanan ng kanyang hustisya, kadakilaan at karangalan, para sa kapakanan ng asawa niyang sabi niya ay ma

Ah, si Aino, ang munting batang yun, ay sobrang nakakatuwa.Siya ay handa pang ibigay ang lahat ng meron siya sa kanyang lola.Nung buong hapong yun, si Sabrina ay marami sanang gustong itanong sa nanay niya, pero si Aino ay palaging nasa tabi ng lola niya. Hanggang sa umabot na ng dis oras ng gabi, nung kinuwentuhan ni Gloria si Aino ng sunod sunod na istorya, saka lang nakatulog si Aino.Pagkatapos nun, hinila ni Sabrina ang kamay ng kanyang ina, nagtanong ng may pang-uusisa at kirot sa puso. "Ma, bakit parang ang lapit niyo lang lagi sa amin? Kahit na sinigaw ko na ang pangalan niyo ng napakaraming beses sa lugar namin, kailanman hindi kayo nagpakita. Bakit po? Alam niyo po ba kung gaano kahirap para sa akin na hanapin kayo?"Nang sinabi niya yun, tumulo ang luha sa mga mata ni Sabrina.Hinila ni Gloria ang anak niya at niyakap ito.Matapos ang mahabang oras, sinabi ni Gloria, "Anak ko! Ikaw lang ang nag-iisang anak na meron ako, kaya gusto ko yung pinaka makakabuti sayo."Ha

Matangkad at matipuno ang katawan niya; mataas ang ranggo niya. Mahal na mahal niya ang asawa niya dahil naniniwala siya na ang buhay niya ay para lang sa asawa niya. Bukod sa asawa niya, mahal na mahal niya rin ang buong pamilya nito. Isang araw, pumunta siya sa isang kindergarten…Naghihintay sakanya ang isang napaka mahiyaing bata. Sobrang sabik nito sa tatay pero wala itong magawa dahil nandoon man ang tatay nito, kitang-kita naman nito na ibang bata ang binubuhat at niyayakap nito. Noong araw din na yun, nag piano ito at dahil tatlo’t kalahating taon palang ito, sobrang liit pa ng mga daliri nito.Pero wala siyang masabi sa sobrang galing nitong tumugtog ng piano. Pero bago pa man din matapos ang kanta, umalis na siya. Noong panahon na yun, wala siyang kaalam-alam sa kung anong totoong naramdaman ng bata. Pero sobrang nagalit siya! Hahayaan niya ba na habang buhay nalang siyang tatakutin ng isang babae dahil lang sa isang pagkakamali?Siyempre hindi!Hindi si