อลิสันเกลียดเบียงก้า เธอเกลียดเบียงก้าตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าเบียงก้าคือคนของตระกูลเรย์น และเป็นลูกสาวของเควินผู้หญิงหน้าไหนก็สามารถแต่งงานกับลุคและเป็นลูกสะใภ้ของเธอได้ทั้งนั้น แต่ต้องไม่ใช่เบียงก้า!อลิสันจำต้องปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงที่เธอมีต่อเบียงก้า เพราะคำนึงถึงความรู้สึกของลูกชายและความแน่นแฟ้นของครอบครัว เธอต้องวางแผนเพื่อกีดกันเบียงก้าออกไปเธอรู้สึกผิดเล็ก ๆ เมื่อเห็นว่าลูกชายของเธอโกรธเพียงใด แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกว่าเธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจเสียหน่อยเธอจะกีดกันผู้หญิงคนนั้นให้อยู่ห่างจากลุคอย่างโจ่งแจ้งทีเดียว!แม้ว่าเธอจะเป็นคนเผาสะพานรักของเบียงก้ากับลุคลง อย่างไรเสีย เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ความสัมพันธ์แม่ลูกจะไม่ถูกสะบั้นทิ้งและจะยังคงอยู่ตลอดไป"ลูกต้องการคำอธิบายหรือ? เรื่องอะไรล่ะ? เรื่องที่แม่ไปกับเศษขยะอย่างเควิน เรย์นนั่น หลังจากที่แม่ถูกพ่อแกทิ้งงั้นเหรอ?" อลิสันสารภาพเมื่อพิจารณาถึงความเฉลียวฉลาดและอารมณ์ที่ไม่หยุดยั้งของลูกชายของเธออย่างที่คิดไว้ ลุคดูตกใจเป็นอย่างมากอลิสันนิ่วหน้าและเริ่มร้องไห้ “แม่ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องอดีตที่ไม่น่าจดจำนั่น ตอนที่พ่

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด นอนหลับตาฟังการสนทนาระหว่างลูกสะใภ้กับหลานชายอยู่บนเตียง ในวินาทีนั้น อลิสันยกเหตุผลมาโยนความผิดให้ซูซาน “แม่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าลูกเคลือบแคลงในตัวแม่มากขนาดนี้… แม่ก็คิดจะบอกลูกอยู่หรอกนะถ้าลูกคิดที่จะถาม แต่ลูกไม่เคยถาม!” อลิสันเผยสีหน้าเจ็บปวดหัวใจ ราวกับพยายามนึกถึงอดีตที่เจ็บปวดจนเกินทนของเธอ เธอเริ่มสะอื้นไห้ ก่อนยกผ้าขึ้นน้ำตา “แม่ถูกบังคับให้ออกจากเมืองตอนที่ต้องเลิกกับพ่อของลูก ตอนนั้นแม่ยังเด็กไม่รู้ประสา แม่ถึงทำได้แค่หนีอยู่ในเมืองที่ไกลที่สุด ซูซาน อาร์มสตรองยังไม่เลิกตามมาราวีแม่ เธอกับลูกน้องของเธอจะไม่เลิกตามหาแม่ ไม่ว่าแม่จะหนีไปที่ไหน!” “ตอนนั้น ซูซานยังไม่มีลูก ลูกควรรู้ว่าผู้หญิงที่แต่งเข้ามาในครอบครัวเศรษฐีต้องมีทายาท คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ด! ฉันต้องมีลูกชายให้ได้เท่านั้น! “แม่ไม่รู้ว่าซูซานรู้รึเปล่าว่าแม่มีลูกชาย แม่ก็เลยต้องส่งลูกไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพื่อปกป้องลูกไงล่ะ เพราะอย่างน้อยที่นั่นก็คงจะดูแลลูกได้ดี ดีกว่าต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนไปกับแม่ แม่กลัว… เพราะแม่ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นตายร้ายดียังไง!” ผู้อาวุโสครอ

หลังจากก่อความวุ่นวายในครอบครัวแทนเนอร์ได้สำเร็จ อลิสันก็กลับบ้าน กลับไปที่โรงพยาบาล อลิสันไม่เห็นซูซานและหลุยส์ ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดกำลังนอนอยู่บนเตียงขณะที่ลุคนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอเห็นว่าลูกชายเป็นห่วงอาการของปู่ไม่น้อย เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น อลิสันสวดอ้อนวอนให้ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดฟื้นตัวช้าลงอย่างเงียบ ๆ เพราะหากเขาอาการแย่ลง ลูกชายของเธอจะต้องอยู่เคียงข้างเขา! ด้วยวิธีนี้ หลานชายคนโตของผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดก็จะไปที่เมืองบ้านนอกนั่นไม่ได้! ไม่เช่นนั้น สังคมก็จะตราหน้าเขาว่าเป็นหลานอกตัญญู! อลิสันรู้สึกราวกับว่าการพยายามที่จะแยกเบียงก้าออกจากลูกชายของเธอนั้นเธอทำให้สูญเสียความเป็นมนุษย์ไปไม่น้อย แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่น เพราะถ้าลุคแต่งงานกับเบียงก้าขึ้น ชีวิตเธอทั้งชีวิตก็คงไม่ต่างจากตายทั้งเป็น เบียงก้าเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอ! แม่บ้านผู้เป็นคนดูแลการควบคุมอาหารของผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดมาส่งอาหารกลางวัน อลิสันหยิบกล่องอาหารกลางวันออกจากกระเป๋า “พ่อคะ ป้าเจมม่าทำอาหารที่พ่อชอบมาให้ทั้งนั้นเลย แถมยังดีต่อสุขภาพของพ่อด้วย” ขณะที่อลิสันพูด เธอก็นั่งลงและตักอาหารให้ผู้อาวุ

ไม่รู้ว่าเบียงก้าไปอยู่ที่ไหน ซาเวียร์อาจไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดเช่นไรกับเขา แต่เขาไม่อยากถูกพนักงานบริษัท ที คอร์เปอเรชั่นหัวเราะเยาะเอาเขาออกจากเมืองไปเพราะไม่อยากให้ตัวเองดูสิ้นหวังกับการไล่ตามเบียงก้า วอลเตอร์เก็บหนังสือสัญญาการหย่าร้างและปากกาเซ็นชื่อกลับเข้าไปในกระเป๋าเอกสารของตัวเอง จากนั้นเขาก็ไปที่รถและขับตาม "จำเลย" ในคดีหย่าร้างออกไปจากเมือง ขณะที่เขาขับรถ วอลเตอร์ดื่มเครื่องดื่มชูกำลัง นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบ 30 ปีในชีวิตของเขาที่เขาต้องตามหาตัวจำเลยด้วยตัวเอง คงไม่มีใครชอบวิธีนี้ พูดก็พูดเถอะ เขาไม่สนใจพวกคดีการหย่าร้างพวกนี้หรอกถ้ามันไม่ใช่ปัญหาของพวกมหาเศรษฐี!หลังจากที่รถออกไปแล้ว เพื่อนร่วมงานชั้นบนก็เริ่มคุยกัน ประตูห้องของพวกเขาเปิดอยู่ ขณะที่โจกำลังแจกจ่ายน้ำดื่มบรรจุขวดที่ซื้อจากร้านขายของชำในหมู่เพื่อนร่วมงานหญิง เขาได้ยินคนหนึ่งในนั้นพูดว่า "เหลือเชื่อจริง ๆ แม้แต่วอลเตอร์ ลองก็ยังอยู่ที่นี่" “เขามาที่นี่ทำไมล่ะ?” เพื่อนร่วมงานอีกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “จะทำไมอีกล่ะ ฉันได้ยินมาว่าวอลเตอร์ ลองกับสามีเจ้าของรถคาเยนน์ของเบียงก้าออกจากห้องของเธอ

เธอไม่อาจต้านทานจุมพิตอันเร่าร้อนของชายผู้นี้ไม่ได้ บนใบหน้าของพวกเขา กลิ่นของทั้งสองเป็นเหมือนกับสิ่งที่คุ้นเคยแต่แปลกใหม่ อาจเป็นเพราะพวกเขาเกือบเสร็จกิจเมื่อเช้านี้เอง และตอนนี้พวกเขาก็มีโอกาสอีกครั้ง ลุครู้สึกราวกับว่าตัวเองได้แปลงร่างเป็นสัตว์ร้ายที่หิวกระหาย ความปรารถนาที่ไม่ลดละของเขาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอ แม้ว่าเขาจะไม่ลดความรุนแรงลง เขาสามารถรับรู้ได้ถึงความทรมานจากเสียงครางของเธอ เขาอยากจะกลืนกินร่างที่เขาหิวโหยไป ชายหนุ่มดูราวกับเด็กที่เพิ่งได้ลองชิมขนมเป็นครั้งแรก เขาปรารถนาร่างกายของเธอมานานแล้ว จนเมื่อเช้าที่เขาได้มีโอกาสได้ลิ้มรสความหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของมัน เมื่อได้รับขนมอร่อย ๆ เด็กที่ไหนก็เหมือนกันหมด พวกเขาจะแกะมันออกจากห่ออย่างตะกละตะกลาม แล้วเอาเข้าปาก ก่อนใช้ความอบอุ่นและน้ำลายละลายพวกมัน พวกเขาอาจจะอ่อนโยนหรือรุนแรง ก็แล้วแต่ระดับความกระหายของคนเป็นเจ้าของ... ลุคกับเบียงก้า เปรียบได้กับเด็กตะกละกับขนมอร่อย ... “อืมมม…” ร่างของเบียงก้าอ่อนยวบเมื่อลุคกอดเธอในอ้อมแขนจนแน่น ช่องปากของเขาอุ่นชื้น เธอจมดิ่งลงไปในจูบอันป่าเถื่อนของเขา… เธอกำ