กลางดึกคืนหนึ่ง รถยนต์ลินคอล์น เอสยูวีสีดำคันหนึ่งกำลังขับตรงไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ดีไซน์หรูหรา ในย่านชานเมืองอันมั่งคั่งที่สุดของเมืองภายในคฤหาสน์หลังนั้นผ้าไหมผืนหนึ่งปกปิดดวงตาของเบียงก้า เรย์นอยู่ ชายหนุ่มคนนั้นไม่ต้องให้เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร“อย่ากลัวไปเลยนะ หายใจเข้าลึก ๆ ”“เธอทำได้ เบียงก้า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการปลูกถ่ายตับเพื่อให้คุณพ่อมีชีวิตอยู่ไปได้ ถือว่าเป็นการเสียสละเล็กน้อยเพื่อพ่อก็ได้นะ”เสียงรถเคลื่อนตัวเข้าใกล้คฤหาสน์มากยิ่งขึ้น สิ่งนี้ทำให้เธออยู่สุขแม้แต่วินาทีเดียวเมื่อถึงจุดนี้แล้ว สิ่งที่เธอสามารถทำได้คือการพูดกับตนเอง ให้กำลังใจและปลอบประโลบไปพร้อมกันทันทีที่ลุค ครอว์ฟอร์ดปรากฏกายตรงหน้า ชายหนุ่มคนนั้นช่างสูงสง่า เขาพลันชายตามองเบียงก้าซึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้องของเขา เธอยังเป็นเพียงหญิงสาว และเหมือนเพิ่งจะแตกเนื้อสาว“สวัส…สวัสดีค่ะ…” เธอสัมผัสได้ว่าร่างกายของชายหนุ่มย่าวก้าวเข้ามาเธอทีละน้อย แม้ว่าทัศนวิสัยของเธอจะมืดมิด แต่เธอก็ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ เสียงทักทายของเธอตะกุกตะกักอย่างเด่นชัดเธอตระหนักได้ว่าช่วงสองถึงสามวันที่ผ่านมา เธอได้เตรียมใจ

“คุณฟังฉันนะ เควิน เรามีลูกสาวสองคนใช่ไหม? ฉันรู้ว่ามาลีไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของคุณ แต่ลูกก็เรียกคุณว่าพ่อมาตลอดทั้งชีวิต…”ก่อนที่เจนนิเฟอร์จะพูดจบประโยคนั้น เควินก็พูดแทรกขึ้นมา เขาพักฟื้นอยู่บนเตียงมาหลายเดือนแล้ว จนถึงตอนนี้ และเขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก "คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่? พูดมาตรง ๆ เถอะ ยังไงผมก็เป็นสามีสุดที่รักของคุณนะ” “ฉันรู้ว่าคุณรักฉันและรักมาลี ลูกสาวของเรา...” เจนนิเฟอร์จับมือเควิน เขาผอมจนแทบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก จากนั้นเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา “คุณบอกว่าคุณจะส่งเบียงก้าไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากที่เรียนจบมัธยมปลายใช่ไหมคะ? มาลีของเราอายุมากกว่าเบียงก้าสองปี และทุกวันนี้ เธอก็อยู่แต่แถว ๆ บาร์ เธอไม่ได้เข้าเรียนตามปกติเลย ฉันเป็นห่วงลูกน่ะค่ะ เพราะเธอเป็นลูกแท้ ๆ ของฉันคนเดียวนะ! เควิน ฉันต้องการให้มาลีไปเรียนต่อต่างประเทศกับเบียงก้า!” เบียงก้ายืนอยู่นอกประตูพร้อมกับอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย มาลีอายุยี่สิบปีในปีนี้ ตอนสมัยเรียนมัธยมศึกษาปีที่สอง เธอเรียนรู้วิธีการโดดเรียนมาจากใครบางคนเธอดื่มเหล้า สูบบุหรี่และอยู่นอกบ้านตลอดทั้งคืน เรื่องทั้งหมดนี้ เป็นเครื่อ

ห้าปีผ่านไปเมื่อเบียงก้าก้าวกลับเข้าสู่เมืองเอที่คนพลุกพล่านอีกครั้ง เธอจากเมืองนี้ไปได้เกือบสองพันวัน แต่กลับไม่ได้รู้สึกนานแต่อย่างใด รวมถึงไม่ได้มีอะไรแปลกไปเสียด้วยซ้ำ ย้อนกลับไปตอนนั้น เธอไร้ซึ่งหนทาง และถูกโชคชะตาผลักไสอย่างไร้ปราณีณ ตอนนี้ เธอต้องการยืนหยัดด้วยกำลังของตนและต้องการเลือกทางเดินของชีวิตด้วยตนเอง ดวงตะวันสาดส่องลงมา “บี ทางนี้” นีน่าลดกระจกรถลง และโบกมือให้เบียงก้าที่กำลังเดินออกจากชานเมือง เวลาผ่านไปแล้วห้าปี พวกเขาไม่ใช่เด็กผู้หญิงไร้เดียงสาที่อายุสิบแปดสิบเก้าอีกต่อไป เบียงก้าและฌองเดินกลับสู่บ้านเกิดเมื่อวานนี้ และนีน่าเป็นคนที่ไปรับทั้งสองที่สนามบิน คืนนั้น ฌองพาเบียงก้ากลับไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านของตระกูลแลงดอน พ่อกับแม่ของฌองหลงใหลได้ปลื้มตัวเบียงก้าในฐานะลูกสะใภ้ในอนาคตไม่น้อย ในเช้าวันนั้น ฌองต้องการไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทกับเบียงก้า แต่มีบางอย่างเกิดขึ้น เขาเลยไม่สามารถไปพร้อมกับเธอได้ เบียงก้าขึ้นรถของนีน่า และนั่งในที่นั่งผู้โดยสารพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย“เธอรู้ไหมว่าเมื่อคืนแม่ฉันพูดว่าอะไร หลังจากที่เธอออกไปกับพี่ฌองน

เบียงก้าเดินออกจากห้อง ลุคก็พลันวางพิมพ์เขียวที่อยู่ในมือ เขาลุกขึ้นยืนและเดินออกจากโต๊ะทำงานไปยังตู้เก็บไวน์แทน ตรงนั้น เขาหยิบแก้วออกมาและรินไวน์ลงไปครึ่งหนึ่งด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อยช่างเป็นตัณหาที่เย้ายวนเสียจริง! ตอนที่เบียงก้าออกจากบริษัท ก็เป็นเวลาที่ดึกมากเลยทีเดียว แต่โชคดีที่ยังมีรถไฟขบวนสุดท้ายที่จะพาเธอกลับบ้านได้ เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เธอทำคือตอบกลับข้อความของฌองบนวีแชทหลังจากนั้น เธอดึงกระเป๋าเดินทางออกมา และเริ่มจัดของที่เธอจำเป็นต้องใช้สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น สายเรียกเข้านั้นคือฌอง“นี่พี่ยังไม่นอนอีกเหรอคะ? ฉันคิดว่าฉันบอกพี่ไปแล้วนะว่าแทนที่โทรหาฉันแบบนี้ ให้พี่พักผ่อนแต่หัวค่ำน่ะ” เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เบียงก้ากล่าวด้วยความกังวล “พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลย พี่ก็เลยเอาของกลับไปที่ห้องพักในโรงแรมเพื่อทำงานต่อน่ะสิ” ฌองเอ่ยถามต่อ “พี่เห็นข้อความของเธอก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมเธอถึงต้องออกไปข้างนอกด้วยละ? ไปกับใครเหรอ?” “ฉันยังไม่รู้ว่าใครเลยค่ะ ต้องรอพรุ่งนี้เช้าเลยแหละถึงจะรู้” เบียงก้าตอบกลับ “ถ้าเป็นคนที่ไป

ในตอนนี้เรนนี่ตัวน้อยมีความสุขอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอได้แอบกินไก่ทอดลับหลังพ่อระหว่างทางกลับห้องเรนนี่ ยังคงเกาะติดเบียงก้ากอดขาเธอราวกับเป็นโคอาล่าเกาะต้นไม้ มันค่อนข้างยากสำหรับเบียงก้าที่จะเดินโดยมีเด็กน้อยเกาะอยู่ที่ขาของเธอ เธอต้องเดินกะเผลกไปตลอดทางจนกลับชั้นบน“นี่ก็ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งพวกหนูเข้านอนที่ห้องนะจ๊ะ ” หญิงสาวกับเด็กทั้งสองนั่งดูการ์ตูนในห้องสักพัก ก่อนที่เบียงก้าจะหันไปหาทั้งคู่ พี่ชายเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า “พวกเราไม่มีคีย์การ์ดเข้าห้องพักหรอกครับ” เรนนี่กอดเบียงก้าด้วยมือที่อวบอ้วนของเธอ ดวงตาของเธอปิดสนิท ตอนนี้เธอเกือบจะหลับสนิทแล้ว ถึงกระนั้น พวกเขาจะกลับเข้าห้องโดยไม่มีคีย์การ์ดได้อย่างไร? เบียงก้ารู้สึกงุนงงไม่น้อยเธอไม่รู้ว่าในวันนี้ ท่านประธานจะทำงานเสร็จเมื่อไหร่และกลับไปที่โรงแรมตอนไหน“ไปเรียกคุณดอยล์สิครับ” เบียงก้ามองไปที่เรนนี่ซึ่งหลับไปแล้ว เธอขยับตัวไม่ได้ เธอจึงต้องขอให้ลานี่หยิบโทรศัพท์ของเธอมาให้หน่อย ลานี่หยิบโทรศัพท์และส่งให้เบียงก้าเบียงก้าโทรหาเพื่อนร่วมงานและขอหมายเลขโทรศัพท์ของเจสัน ดอยล์ เจสันรับสายเร็วพ