Mabilis dumaan ang panahon. Ilang linggo nang bumalik sila Reu sa Manila, at sa nagdaang linggong iyon, walang mintis siyang tumatawag sa akin. At tulad ng kanyang sinabi, parati siyang tumatawag kapag tapos na ako sa aking trabaho o sa oras ng aking pahinga.    Hindi ko alam kong paano humantong sa ganito...at kung hanggang kailan ito matatapos. Ang alam ko lang, lahat ay may hangganan. Alam kong mali, pero hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi mahulog…unti-unti, hanggang sa dumating ang puntong wala na akong magagawa kundi ang mahulog ng mahulog.    “Alam mo ba ang kalikasan ng tao?” Tumingin ako sa palitong nasa aking tabi.    “Ano?” Tinungga niya ang inumin na nanggaling sa binuksang niyog.   

 "And how did you know that Gregore's in the Philippines already?" Mariin kong sabi.Tinaasan niya naman ako ng kilay. “Why are you asking me that? Ikaw ang mas malapit kaya dapat ikaw ang mas nakakaalam.”Tinikom ko ng mabuti ang bibig at pinakalma ang sarili, iniiwasan makagawa ng kasalanan.“You’re right. Ako ang mas nakakalapit, pero hindi ko alam. Ikaw na walang koneksyon sa kanya, ikaw pa ang may ideya.” I tilted my head. “O wala nga bang koneksyon?”Ngumisi siya. "Your Gregore's not that special. I am interested in you and not her." He boldly said and extended his hand, and held the tip of my hair.Nanlaki ang mata ko at biglang umisog, palayo sa kanya. Hinawakan ko ang buhok na nadampian ng kanyang mga daliri…at ng mga daliri rin ni Reu.Pakiramdam ko maling mali ang ginawa niya. Pakiramdam ko…hindi niya dapat iyon nangyari. I felt uncomfortable…and very guil

Bumuntong hininga ako. “You shouldn’t be here-” “Then come with me. Let’s go to my car-” “Hindi ako pwedeng umalis dito. Babalikan ako ni Tatio rito.” “Tatio? Is he that boy you were talking with?” Randam ko ang asim sa kanyang mga salita. “Oo. Inaasahan niya na sa kanyang pagbalik, makikita ako sa pwesto na’to.” “So you need to wait for that sickening boy…” Tumango ako, kahit na ba hindi nagustuhan ang kanyang sinabi.  Naglakas loob akong

 Mabilis dumaan ang mga araw. Hindi ko na lamang namalayan, dumating na ang oras na aking pinaghahandaan.  Tahimik kong inayos ang mga dala dala. Tahimik ding nakatingin ang mga kasambahay sa aking ginagawa.  Kung hindi pa dumating si Glen, nanatiling tahimik ang buong manor.  “Naghihintay na si Romualdo, Ery.” Tumango ako habang hindi siya tinitignan.  “May nakalimutan ka pa bang dalhin?” Umiling ako.  “Umalis na tayo, kung gano’n…” 

 “Ery!” Agad na tumakbo sa akin si Gregore pagkabukas ko pa lamang ng pintuan ng kanyang kwarto.  Niyakap niya agad ako ng mahigpit, na dumating sa puntong malapit na kaming matumba dahil sa biglaan niyang pagsalubong sa akin.  “I missed you so much!” Mas lalo niyang ibinaon ang mukha sa aking leeg, at mas lalong isiniksik ang sarili sa akin.  Ngumiti ako ng kaunti at hinimas ang mahaba niyang buhok. Napahinto lang nang lumayo siya para tignan ako ng mabuti. Ngumuso siya. “You’re tanned. And…is it just me or you really lost weight?”  Ngumisi ako. “Magandang makasama ang