"No! You can't do anything without my approval. Hindi ko mapapayagang gawin mo ang mga pinaplano kong mga hakbang sa pamamagitan ng dahas", I can sense the tense sa pagitan ni daddy at ng kausap niya sa telepono bago ito ibinaba at ibinalik ang pokus sa pagmamaneho."Mahal, maaari bang huminahon ka muna? You're driving for Pete's sake! And we have Lucy here with us. Wag mong iparinig sa anak mo kung gaano kagulo ang pulitika", the calmness of my mom's voice was still there kahit na alam kong nagpapanic na siya.“Pasensya kana, mahal. Nakakainit lang talaga ng ulo ang mga kapartido ko sa paparating na eleksyon. They are trying to gain victory in just a snap of their finger. At hindi ako papayag na may mga inosenteng madamay sa plano nila”, dagdag nang aking ama.Hindi man maintindihan ng musmos kong isip ang pinag uusapan nila ay alam kong may kaaway si daddy.Madilim na ang langit nang sumilip ako sa bintana ng sasakyan. Lulan kami ng bagong b

“Mario, maaari mo bang bagalan ang pagmamaneho? Para kang hinahabol ng aso diyan ah, di naman ako nagmamadali,” saad ni Arthur sa driver niya habang tinatahak nila ang daan papunta sa ospital kung saan naka confine ang kaibigan niyang si Miguel na naaksidente kamakailan lamang.“Sir, mukhang may sumusunod po sa atin eh. Kanina pa po sa kabilang bayan bumubuntot ang sasakyang iyan. Kinakabahan po ako, sir.” Bakas sa mukha nito ang pag aalala habang kausap ang amo.“Wala naman akong kaaway, Mario. Imposibleng may magtatangkang kitilin ang aking buhay.” Napuno pa rin ng takot si Arthur matapos sabihin ang mga katagang iyon kay Mario. Alam niya sa kanyang sarili na isang malaking pagkakamali ang kanyang nagawa ilang taon na ang nakakaraan pero imposibleng manganib ang kanyang buhay dahil doon.Sinusundan pa rin sila ng pulang SUV nang mapadako ang kanilang tingin sa side mirror ng kotse. Hindi nila maaninag kung sino ang nagmamane