บททั้งหมดของ The Billionaire's Mischievous Wife: บทที่ 1 - บทที่ 10

“Let’s talk about us,”   Awtomatikong napakunot ang noo ko nang marinig ang sinabi niya. “What about us?” I stared at him firmly, raising my eyebrow in the process. Cecile once told me na ganito palagi ang expresyon ni Kiersten sa tuwing may kumakausap sa kanya.    Sino ba kasi ang lalaking ‘to? Iba ang dating sakin ng pagsabi niyang ‘Let’s talk about us’. Jowa ba ‘to ni Kiersten? Parang hindi naman, kasi kung jowa niya talaga ‘to, paano yung wedding niya with Brent Alava?    “Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko,” walang kagatol-gatol niyang sabi.   Tuluyan na nga akong kinain ng kuryosidad at kaagad na lumabas para kausapin siya ng pormal. I smell something fishy at palagay ko may isang malalim na ugnayan meron silang dalawa ni Kiersten.    “Look, I’m sorry. It wasn’t my intention na gawin ‘yon, pero…” saglit siyang napahinto saka yumuko.   “P

“We need to talk!”  Pagkalabas ko sa pinto ng opisina ni Mister Alava, kaagad na hinigit ni Brent Alava ang braso ko at hinila— no! It’s more like parang kinakaladkad niya ako dahil muntikan na akong matapilok sa heels na suot ko dahil sa ginagawa niya.  “Now, speak!” pagalit niyang utos.  Pumasok kami sa isa pang opisina at buong pwersa niyang isinara ang pinto. Iginala ko ang paningin ko nang mapadako ako sa table, nakumpirma kong sa kanya itong opisina dahil nakita ko ang pangalan niya sa acrylic desk plate name holder. No wonder boring din ang pagkakadisensyo nitong opisina dahil siya pala ang may-ari. “Where’s your secretary?” tanong ko sa kanya. “Padalhan mo nga ako dito ng breakfast. Hindi pa ako nakakain ng agahan dahil nagmamadali ako kanina,”  Naglakad ako papunta sa table niya at paba

Chapter 6Hindi ko alam kung ilang minuto lang ba talaga ang lumipas mula nang napilitan akong sumakay sa kotse ni Brent, pero pakiramdam ko ay parang isang oras akong nakatitig sa labas ng bintana habang pinipilit huwag magpahalata ng kaba. Tahimik lang siya habang nagmamaneho, at kahit wala siyang sinasabi, ramdam ko ang bigat ng presensiya niya sa loob ng sasakyan. Nakakunot ang noo niya, seryoso ang mukha, at para bang ayaw na ayaw niyang nandito ako sa tabi niya. Pero teka... hindi ba siya mismo ang nag-utos na sumakay ako?Napabuntong-hininga ako, at dahil hindi ko na matiis ang katahimikan, pasimpleng sinulyapan ko siya. Suplado pa rin. Ang sungit ng panga, parang kakagat ng tao. Pero hindi ko rin maikakailang guwapo siya. Nakakainis.Sa loob-loob ko, sana hindi niya mapansin ang tensiyon sa mga balikat ko. Mula kanina'y nakaipit pa rin ang kaliwang braso ko sa tabi ng katawan ko—nanlalambot pa rin ito. Oo, masakit pa rin. Hindi ko na naalalang itanong kung saan kami pupunta.

Tahimik kaming kumakain ni mom sa mahabang dining table na parang laging may inaabangang state dinner kahit dalawang tao lang ang present. Everything felt too polished, too pristine. The soft clink of silverware against fine porcelain echoed in the large room, filling the awkward silence.She sat at the other end of the table, posture straight, expression unreadable, cutting her steak with surgical precision. Her elegance was unnerving. She didn’t even need to raise her voice to command authority—her silence was enough.Then, she finally spoke.“How was your day?”I almost choked on my water.“Ano po—ah, okay naman po,” I said, forcing a smile. “Nothing unusual.”She looked up, meeting my eyes with her signature analytical gaze—the kind that made you feel like you were being dissected with just a glance.“No problems pretending to be your sister?” she asked, voice even and calm, as if she were asking about the weather. “This isn't a game, Kristine. One mistake, and everything falls ap

The moment I stepped out of the car and caught sight of the prenup shoot venue, gusto ko na talagang bumalik sa mansion at magkunwaring may dengue or amnesia. Kahit anong excuse na pwedeng pagtakpan ang katotohanang I was about to pose in romantic, dreamy shots with the man na ayaw ko ngang makasama.The estate was straight out of a magazine spread—elegant white pillars, manicured gardens, and a grand staircase that looked like it was designed for dramatic slow-mo entrances. The air smelled like a mix of fresh roses, money, and pressure.And I? I was in a flowy, off-shoulder gown na sobrang ganda to the point na naiinis ako. I looked the part of a glowing bride-to-be. But underneath all the makeup and curls, I was a fraud. A stand-in. An impostor."Ma’am Kiersten, please wait by the arch," sabi ng isang assistant, pointing toward the rose-adorned backdrop.Tumango ako at naglakad papunta roon, making sure hindi ako madapa sa heels ko. My heart was pounding. Not from excitement, but fr