"O mga lodicakes look at this beauty", energetic kong announce ala host sa tv habang i mino-model ang suot kong ukay-ukay na aking in-upgrade. "Hindi niyo aakalain na noon ay isa tong malawlaw at napaka-chaka na jacket dahil ngayon", I run my hands starting from my hips then put it down in my small waist to emphasize how this dress could fit your curves seamlessly, "isa na itong elegante at stylish outfit na pwede niyong ipangsabayan sa mga branded dyan", sabay ikot para mabigyan ko ang aking mga viewers ng 360 look kung gaano kaganda ang aking gawa.Noon pa man, hindi na talaga ako kumportable sa harap ng camera pero nilulon ko lahat ng aking hiya at pinipilit na magmukhang may kumpiyansa magmula nung dumating ang virus na nagpabago sa buhay ng sangkatauhan. Kung wala pa sanang pandemya, isa ako ngayong high school teacher sa isang maliit na pribadong paaralan at nagtuturo ng agham sa mga kabataan. BS Biology ang natapos ko at plano sanang magpatuloy sa kursong medisina

"Mmm, okey na to, tiyak na magugustuhan to ni Mama", bulong ko sa aking sarili habang ninanamnam ang adobong manok na aking niluluto. Dalawang linggo ng nasa hospital si Mama at dahil ideneklarang infected siya, hindi ako pwedeng makalapit sa kanya. Pangyayaring hanggang ngayon ay mahirap pa ring paniwalaan o baka lang talaga ayokong paniwalaan. Hindi ko maisip kung paano nagka covid si Mama habang ako ay ligtas dahil kung totoong covid nga iyon, dapat nahawaan na rin ako considering na sa buong pagkakataon ay magkalapit kami, so close that I am breathing the air she exhale at hindi imposible na napasa niya ang mga body fluid niya. Marami akong nababasa sa news kung saan maraming cases na kahit hindi naman talaga infected ng virus kaya nagkasakit, idinideklara nilang covid case dahil sa Universal Health Care Act kung saan lahat ng Filipino na magkaka-covid ay may nakalaang pinansiyal na tulong galing sa Philhealth. Ayokong maniwala kaagad sa mga sabi-sabi kung saan sinasabi na a