TULALANG NAKATITIG lamang ako sa puting ataol kung saan nakahimlay ang malamig na katawan ni Kristie. Sa gilid ng kabaong ay ang mga naghihinagpis na kaibigan at pamilya niya. Lalong sumikip ang aking dibdib sa senaryong iyon. Kasabay rin noon ay ang matalas nilang tingin sa akin. Wala akong nagawa kundi ang yumuko, sapagkat batid ko ang dahil sa likod na kanilang mga tingin. Tahimik lamang akong naupo sa aking wheelchair, at palihim na nagluksa sa pagpanaw ng aking pinsan.Ako ang sinisisi nila sa pagkamatay ni Kristie—o mas tamang sabihing inaakusahan nilang sinadya kong patayin siya."Nandito na sila Don Besmonte, at ang kaniyang pamilya!" rinig kong sigaw ni Tiya Maricar. Doon ay narinig namin ang pagparada ng isang sasakyan. Napatingin rin lahat ng tao sa labas. Nang marinig ko iyon, nagsimula na rin tumibok ang puso ko sa kaba. Naramdaman ko na rin ang panginginig ng aking kamay, at pamumuo ng malalamig na pawis sa aking noo. Biglang hinawakan ni K

NAGLAKAD AKO palabas dala na rin ng pagkalam ng aking tiyan. Tila'y nakaligtaan ko na wala  na ako sa bahay na kinagisnan ko. Wala rin kahit isang katulong ang nagdala sa akin ng pagkain. Dalawang araw na rin na hindi ko nakikita si Darius matapos ng aming kasal. Hindi ko alam kung hindi ba siya umuuwi o sadyang hindi lamang nagtatagpo ang aming landas sa bahay na ito. Hindi ko rin alam kung dapat kong ikatuwa iyon o hindi.Napahawak ako sa railing ng hagdan dala ng panghihina. Boung araw kasi akong nagkulong sa loob ng kwarto sa takot na baka makita ko si Darius. Hindi ko pa kaya siyang harapin. Kung maaaring iwasan siya ay gagawin ko kahit pa magkulong ako boung araw. Patuloy rin akong ginagambala ng pagkamatay ni Kristie sa aking pagtulog. Siguro dahil kahit saang sulok ng bahay ako tumingin, nakikita ko ang imahe ni Kristie.Mamaya ay tumunog ang aking dalang cellphone. Kinuha ko kaagad iyon sa aking bulsa at sinagot."Ma? Napatawag kayo?" Nagkunwari p