I couldn’t finish everything. Sobrang dami kasi ng order niya. Kaya naman hindi ko na inisip kung matagal siyang naghihintay sa akin. Kahit nga iwan niya ako ay okay lang. Tumawag kasi ako ng staff at pinabalot ang mga natirang mga pagkain. Sayang naman kasi. Iyong ibang putahe nga ay hindi pa nagalaw. We can give these foods to homeless. Or puwede rin na initin mamayang gabi at kainin sa dinner. Hindi tama ang nagsasayang ng pagkain. Nang ibigay na sa akin nung staff ang paper bag ay naglakad na ako papunta sa harap ng resort. Medyo nakahinga pa nga ako ng maluwag nang makita na nandoon pa rin ang sasakyan ni Dim. Hindi naman ako nagdalawang isip na sumakay, at pagkasara ko pa lang ng pinto ay pinaandar na niya agad iyon. “Sir Dim, pakihinto po ang sasakyan kapag may nadaanan tayong homeless. Para hindi masayang itong mga pagkain,” wika ko. Hindi naman siya sumagot. Gano’n pa man ay hinayaan ko na lang kasi alam ko nama

Saturday came real fast. Hindi ko namalayan dahil sa dami ng ginagawang trabaho. The night when I had a dinner with the Corcuera family, Dmitri was the one who drove me home. As usual, napanis na naman ang laway ko sa biyahe kasi hindi naman kami nag-uusap. Sinabi ko naman sa kanila na kaya kong umuwi mag-isa. But Tita Fely insisted for Dim to drive me home. It’s as if she’s trying to make something happen. Hindi ko alam kung ano at wala rin akong ideya. Before I went home that night, Tita Fely gave me a notebook. Pinaghalong kulay ginto at itim ang kulay no’n at mukhang mamahalin. Sinabi niya na diary daw ni Drake iyon. Of course, I accepted it without any hesitations. Iyon nga lang ay hindi ko pa binubuksan. Hindi ko pa binabasa hanggang ngayon. Hindi ko kasi alam kung handa na ba ako. Hindi ko rin alam kung kakayanin ko bang basahin ang mga laman no’n. Right now, I am sitting in front of the vanity mirror. Katatapos ko lang kasing mal

Hindi ko alam kung saan kami pupunta ni Dim. Pagkalabas kasi niya ng resto ay tahimik lang ako na sumunod sa kanya. Hirap na hirap talaga akong basahin ang bawat kilos niya. Hindi kagaya dati na kahit iniisip niya ay ang dali kong makuha. Right now, I feel like he’s a walking riddle. May mga pagkakataon na ang sungit niya, meron din naman na parang wala siyang pake sa akin. Tapos minsan ay ngingiti siya. He’s really driving me crazy. Ngayon naman ay tahimik lang akong nakasunod sa kanya habang palakad lakad kami sa mall. Hindi ko alam kung ano pa ang gagawin namin dito at natatakot naman ako na magtanong baka sungitan lang niya ako ulit. Ilang saglit lang ay nakita kong sumakay siya sa elevator, halos patakbo naman akong sumunod sa kanya. Then he pushed the button to 4th floor. Nang makarating ay tahimik na naman siyang naglakad, at para na naman akong maamong aso na sumunod sa kanya. Bahagya akong nakaramdam ng excitement nang maki

Pagkatapos siguro ng ilang minuto ay naglakad na ako pabalik sa VIP Room. Medyo nagulat pa nga ako kasi napansin ko na katabi na ngayon ni Dim si Henry, nakaupo siya sa kung saan ako nakaupo kanina. Napalingon sa akin si Dim at tinaasan ulit ako ng kilay bago muling ibinalik ang tingin kina Rose at Lily na halatang enjoy na enjoy na naman sa pagkanta. Napansin ko na nakatingin sa akin si Lou, ngumisi pa siya at pasimpleng nginuso si Dim. Nagkibit na lang ako ng balikat at nagpasyang umupo sa puwesto niya kanina. Medyo napangiwi ako nang mapansing medyo amoy sigarilyo pa siya, kaya naman inilabas ko ang alcohol sa bag ko tapos ay inilapag ko iyon sa harap niya. “Hindi ko gusto ang amoy ng sigarilyo,” wika ko nang napalingon siya doon. Napailing naman siya bago kinuha ang alcohol, tapos ay naglagay sa kamay niya at maging sa may damit niya na akala mo naman perfume iyon. “Okay na?” tanong niya habang nakataas ang isang kilay sa

Just a few minutes more of drive, we finally got to our destination. Nakakatuwa kasi sobrang dami ng mga tao. Some were silently praying and some were just outside and taking pictures. Siguro ay natapos na nila ang mga naunang misa. Kami naman ay hindi na nagdalawang isip na pumasok sa chapel para makinig na sa misa na nagsimula na. There were too many people and we didn’t find any available seats. Kaya naman nakatayo lang kami sa isang gilid habang nakikinig sa misa. While we’re on that, I also used that as an opportunity to sincerely talk to God in my mind. I just thanked Him for all the blessings he has given me. Siyempre, hindi rin nawala sa akin ang ipagdasal si Drake. Alam ko na gano’n din ang ginawa nina Tita at Tito, at maging si Dim. After almost an hour, the mass is finally done. Lumabas kami at nagpunta sa may mga nagbebenta ng kandila. Bumili kami no’n ay sinindihan namin, tapos ay inilagay namin sa puwesto kung saan ang