บททั้งหมดของ Unwanted Marriage with Professor: บทที่ 121 - บทที่ 130

Tiniis ni Liam Shan ang sakit sa kanyang mukha at sinabi kay Marco ang lahat tungkol sa relasyon nila ni Felicity sa kanyang bibig na puno ng dugo.Sinabi rin niya kay Marco kung paano nawala ang bata."Iyan ang nangyari. Bagama't nagustuhan ko siya, patuloy niya akong tinatanggihan. Nang maglaon, nang malaman kong kasal kayong dalawa, hindi ko na naisip na abalahin siya muli.Saka lang siya lumabas mag-isa at nag-alala ako kaya hinabol ko siya.I'm really sorry about the child, but Shengsheng is innocent. Natatakot lang ako na hindi mo siya maintindihan, kaya itinaya ko ang aking buhay na bumalik upang hanapin ka at gusto kong ipaliwanag ito sa iyo.Marco, lahat ng sinabi ko ay totoo. Kung mayroong kahit isang kasinungalingan, maaari mo akong putulin nang walang anumang reklamo."tumayo doon ng matigas, hindi siya makapaniwala na totoo ang lahat ng sinabi ni Liam Shan.Kung iyon ang kaso, kung gayon kung gaano siya mali. Pag-iisipsa isang bagay, tumingin siya kay Liam Shan at sinabi

Ipokrita?Sa mata ng babaeng ito, peke lahat ng kabaitan niya sa kanya?Nang makitang hindi man lang siya tumingin sa kanya, at hindi niya hinayaang hawakan siya nito, nakaramdam si Marco ng sakit sa puso nito.Binuksan niya ang kanyang bibig para magsabi ng iba, at tumunog ang kanyang cell phone.Matapos sumagot ng tawag, isinara niya ang pinto ng pasahero, sumakay sa kotse at umalis sa mall. Patuloy na tumingin si Felicity sa labas ng bintana. Kahit saan niya ito dinala, hindi niya ito pinansin. Siyanapaka-vindictive, at malinaw pa rin niyang naalala kung paano niya ito tinatrato kagabi.Paano siya magpanggap na walang nangyari nang sabihin nito ang ilang magagandang salita sa kanya.Habang minamaneho ni Marco ang kotse patungo sa sementeryo, sinabi niya sa malalim na boses, "Ikinalulungkot ko ang nangyari kagabi. Nagkamali ako sa iyo nang hindi nilinaw ang sitwasyon.""Ngunit si Felicity, ang aking kabaitan sa iyo ay hindi kailanman naging peke, at hindi na ako kailangang maging

Hindi umuwi si Felicity, at walang pagpipilian si Marco.Kinailangan niyang pumunta at gawin muna ang sarili niyang bagay.Ngunit sa gabi, kailangan pa rin niyang pumunta sa pintuan nang personal upang iuwi siya para matulog.Sa maluwag at maliwanag na sala,mayroon pa ring Felicity, Hanzel, at Olivia.Buong araw ay hindi bumalik si Maricar.Nang malaman niyang aalis na si Jayson, agad siyang lumabas para hanapin ito na may divorce agreement.Ngunit ang lalaking iyon ay masyadong tuso. Pumunta siya sa kumpanya, sa lumang bahay, at sa anumang lugar kung saan karaniwang tinutuluyan ni Jayson, ngunit hindi niya ito mahanap.Alas diyes ng gabi, galit na umuwi si Maricar.Nakita siya ng tatlong taong nakaupo sa sala at nagmamadaling bumangon para batiin siya. "Sister Maricar, bakit ka pa huli na bumalik? Naghapunan ka na ba?""Nay, anong ginawa mo? Huli ka nang bumalik.""Kapatid na babae, hindi mo ba inihanda ang impormasyon?"Pagod na si Maricar. Lumapit siya at umupo."Nakakain na ako

Pagpapanatili ng isang maybahay... isang maliit na tuta?Nang marinig ito, naasim si Marco sa kanyang puso.Hinabol niya ang kanyang mga labi, at hindi niya maiwasang itaas ang kanyang kamay para kurutin ang kanyang maliit na mukha, "You dare."Pinandilatan siya ni Felicity, "Ano ang kinatatakutan ko kung mamatay ka? Pwede ka pa bang gumapang palabas ng lupa at bugbugin ako?"Marco, Iiinis mo ba siya hanggang mamatay?Hawak ng mahigpit ang dalaga sa kanyang mga bisig, bumuntong-hininga siya, "Huwag kang mag-alala, hindi ako maaaring mamatay. Kahit mamatay ako, kailangan kong isama si Felicity.""Ayokong mamatay kasama ka."Nilinlang siya ni Felicity.Nang dumaan ang sasakyan sa isang napakasikat na hot pot restaurant, biglang sinabi ni Felicity,"Kumain tayo ng mainit na palayok ngayon. Ang mainit na palayok na iyon ay sikat na sikat. Madalas pumunta doon ang mga kaklase ko para kumain."Tiningnan ni Marco ang hot pot restaurant sa gilid ng kalsada, at napakaingay sa mga taong dumarat

Medyo malamig ngayong gabi.Si Maricar ay nakasuot ng maliliit na damit nang siya ay lumabas, at sa sandaling ito, siya ay naglalakad sa hardin ng komunidad kasama si Jayson, at ang malamig na hangin ay tumama sa kanya, na nagpaliit sa kanyang mga braso.Hinubad ni Jayson ang kanyang blazer at ibinalot ito sa kanyang mga balikat.Hindi tumanggi si Maricar, magkatabi ang dalawa, at ang madilim na ilaw sa gabi ay nakaunat sa kanilang mga pigura.Ang buong kapitbahayan ay napakatahimik, at walang gumagawa ng tunog, na ginagawang mas tahimik.Nang makitang may rest pavilion sa hindi kalayuan, ibinuka ni Tang Maricar ang kanyang bibig, "Let's go over there." "Okay."Sinenyasan siya ni Jayson na mauna.Sunod-sunod silang pumasok sa gazebo at umupo.Tang blink of an eye, we have all become adults, siyempre, hindi ko akalain na magiging asawa ko na ang batang lalaki na hindi tugma sa akin noong bata pa ako."Ibinaba ni Jayson ang kanyang ulo, puno ng kalungkutan ang kanyang mukha.Napalingon