หลี่ชิงเฟิงเลิกคิ้วแล้วพูดว่า "เรียกคนอื่นว่าไอ้คนชั้นต่ำทุกคำ ในสายตาของคุณแล้วเงินทองเทียบเท่ากับเกียรติยศศักดิ์ศรีได้หรือเปล่า? เงินทองมีความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดนักรึไง ถึงได้ทำให้คุณเที่ยวดูถูกดูแคลนไปเสียทุกสิ่งอย่าง?" คุณหวังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา "ไอ้ขี้แพ้อย่างแกคิดจะมาสั่งสอนเรื่องหลักการกับฉันงั้นรึ?" "ฉันรู้ว่าแกไม่มีเงินก็เลยทำให้แกต้องพูดแบบนี้ เมื่อไรที่แกมีเงิน แกก็จะเข้าใจว่าเงินทองสำคัญที่สุด!" "แต่คนชั้นต่ำอย่างแกคงไม่มีวันเข้าใจหรอก เพราะว่าพวกเรามันคนละชั้นกันยังไงล่ะ" "เศษสวะอย่างแกเกิดมาก็เพื่อขับเหงื่อหลั่งเลือดให้คนรวยอย่างพวกเรา" "ต่อให้วันนี้ฉันฆ่าแกไป แกเชื่อไหมล่ะว่า ฉันก็ยังอยู่รอดปลอดภัยได้อยู่ดี?" เมื่อโต้วโต่วเจอคำขู่ของคุณหวัง เธอที่เงียบมาจนถึงตอนนี้ก็กระซิบบอกหลี่ชิงเฟิงว่า "พ่อคะ ขอโทษกันเถอะ..." "ถ้าชุยเสี่ยวกังไม่อยากนั่งกับหนู งั้นหนูจะย้ายไปที่อื่น..." คุณหวังเอ่ยขัดขึ้นมาทันทีว่า "ไม่ใช่ย้ายไปที่อื่น แต่ย้ายไปโรงเรียนอื่นต่างหากล่ะ! นังแพศยาน้อย ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันเห็นแกมาที่โรงเรียนอีกล่ะก็ ฉันจะกรีดหน้าแกซะ! ต่อให้แกอยากจะขาย

ศีรษะของชุยข่ายส่งเสียงดังอื้ออึง! คำพูดของผู้จัดการยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา! กะ...กำลังจะล้มละลายจริง ๆ! สมองของเขาว่างเปล่าขาวโพลน! กระทั่งภรรยาที่อยู่ข้าง ๆ ผลักเขานั่นแหละถึงได้รู้สึกตัว... "สามี...คุณ...ดูสิ..." ชุยข่ายหันหน้าไปแล้วมองเหม่อไปทางหลี่ชิงเฟิง... หลี่ชิงเฟิงยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น แต่พวกลูกน้องของเขากลับนอนเกลื่อนพื้นไปหมดแล้ว บ้างก็กระอักเลือด บ้างก็หมดสติไปและบ้างก็นอนคุดคู้อยู่กับพื้นพร้อมส่งเสียงร้องโหยหวน... ทันใดนั้นทั่วทั้งห้องเรียนก็เงียบสงัด! หลี่ชิงเฟิงเงยหน้ามองชุยข่ายพลางยกยิ้มมุมปาก "เป็นยังไงบ้างล่ะ? ผู้จัดการของแกน่าจะโทรมาหาแกแล้วใช่ไหมล่ะ?" ชุยข่ายค่อย ๆ เดินเข้ามาหาหลี่ชิงเฟิงแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กะ...แกเป็นใครกันแน่?" "ฉันเป็นแค่พ่อคนหนึ่ง พ่อของหลี่โต้วโต่ว" หลังจากหลี่ชิงเฟิงพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นจูงมือของหลี่โต้วโต่วแล้วเดินออกไป คราวนี้ชุยข่ายไม่กล้าขวางเขาอีก เมื่อคุณหวังเห็นหลี่ชิงเฟิงกำลังจะเดินออกไป เธอก็รีบวิ่งเข้ามาหาชุยข่าย "ทำไมคุณถึงปล่อยมันไปเล่า! มันตบลูกของพวกเรานะ!" "ไปลงนรกเสียเถอะ! นังผู้หญิงไร

หลี่ชิงเฟิงพาโต้วโต่วไปทานอาหารที่เคเอฟซี จากนั้นก็ไปส่งเธอที่โรงเรียนแล้วเตรียมตัวไปทำงาน เมื่อมาถึงบริษัท ทันทีที่เขาเดินเข้าไปก็เห็นสภาพระเกะระกะไปทั่วทุกหนแห่ง เอกสารเกลื่อนไปทั่วพื้น โต๊ะทำงานบิดเบี้ยวโค้งงอและมีรอยเท้าเต็มไปหมด แวบแรกที่เห็นยังนึกว่าบริษัทโดนปล้น! "เกิดอะไรขึ้นน่ะ?" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยถาม ในตอนนี้เอง หลานหลานก็วิ่งมาจากข้างนอกด้วยสีหน้าซีดขาว เมื่อเธอเห็นหลี่ชิงเฟิงก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก! เธอคว้าแขนเขาไว้แล้วพยายามลากเขาออกมาข้างนอก หลี่ชิงเฟิงสะบัดมือเธอออกแล้วถามด้วยความรู้สึกสับสน "เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมห้องทำงานถึงได้ตกอยู่ในสภาพแบบนั้นล่ะ?" หลานหลานเสียงสั่น "เมื่อสักครู่นี้มีคนมากมายเข้ามาถามว่าคุณอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?" "บรรดาเพื่อนร่วมงานคิดจะไล่พวกมันออกไป แต่กลับโดนพวกมันทำร้ายเอา จะ...จากนั้นพวกมันก็ทุบทำลายห้องทำงาน!" "น่ากลัวเหลือเกินค่ะ!" หลานหลานเกือบจะร้องไห้ออกมากลางคันแล้ว เนื่องจากเพิ่งจะเรียนจบมาได้ไม่นาน เธอจึงไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนั้นมาก่อน! หลี่ชิงเฟิงขมวดคิ้ว "รปภ. ในบริษัทกับจ้าวเทียนชื่อไปอยู่ที่ไหนกัน? พวกเขากล

รปภ. กล่าวพลางจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาข่มขู่ หลี่ชิงเฟิงยิ้มเย็นชา "บอกให้บอสของแกมาปรากฏตัวตรงหน้าฉันภายในสิบนาที ไม่งั้นล่ะก็ฉันจะทำลายที่นี่ซะ" "แกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วใช่ไหม! ฉัน..." ตู้ม! รปภ. ที่เพิ่งจะชี้นิ้วใส่หลี่ชิงเฟิงรู้สึกราวกับถูกรถชนจนปลิวออกไปทันที! ปัง! ในเวทีกรงขังรูปแปดเหลี่ยมที่นักมวยสองคนกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด จู่ ๆ ก็มีคนร่วงลงมาจากท้องฟ้า สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ทุกคนรวมทั้งนักมวยด้วย! ผู้ชมที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างร้องอุทานด้วยความประหลาดใจ! ตอนนี้สายตาทุกคู่ต่างทอดมองมาที่หลี่ชิงเฟิงกับเย่เซียว ผู้ที่ลงมือก็คือเย่เซียว! เย่เซียวที่สวมชุดดำยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมด้วยพลังอันแกร่งกล้า! "นี่มันเรื่องบ้าบออะไรวะเนี่ย! เมื่อสักครู่นี้มีคนปลิวมางั้นรึ? เป็นคนจริง ๆ ใช่ไหม?" "นี่มันสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน! ถึงได้ซัดคนไปกว่าสิบเมตร?" ท่าทีตอบสนองของผู้ชมรุนแรงกว่าใครเพื่อนไปชั่วขณะ พวกเขาไม่เคยเห็นสัตว์ประหลาดแบบเย่เซียวมาก่อนเลย หลังจากนั้นไม่นาน ก็มี รปภ. กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามา! ท่ามกลาง รปภ. พวกนั้น หลี่ชิงเฟิงเห็นคนที่นำหน้าเป็นชายร่างก

"พี่ใหญ่ เรียบร้อยแล้ว" เย่เซียวยืนอยู่บนกองศพแล้วพูดเสียงเบา หลี่ชิงเฟิงค่อย ๆ เดินเข้ามาในเวทีกรงขังรูปแปดเหลี่ยม จากนั้นก็เหลือบมองศพของพวกนักมวยที่อยู่บนพื้น กระทั่งเห็นราชสีห์คลั่งที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย เขาจิกผมของราชสีห์คลั่งแล้วพูดว่า "ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้งก็แล้วกัน โทรเรียกบอสของแกกลับมาซะ" ตอนนี้ราชสีห์คลั่งที่สิ้นไร้ท่าทีโอหังดังเช่นก่อนหน้านี้กลับดูเหมือนสุนัขป่าที่ถูกกดขี่ เขาผงกศีรษะอย่างอ่อนแรง "โทรศัพท์มือถือของฉัน..." เย่เซียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและพบชื่อบอสของอีกฝ่ายในบันทึกการโทร ในขณะเดียวกัน สถานการณ์ของจ้าวเทียนชื่อก็ใช่ว่าจะดีไปกว่าราชสีห์คลั่ง หลังจากโดนซ้อมปางตาย ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด... ฮ่าวเทียนเกาหัวแล้วพูดว่า "เวรเอ๊ย! แกมันดื้อด้านเสียจริง!" จ้าวเทียนชื่อหอบหายใจแล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "จนถึงตอนนี้แกก็ยังไม่เข้าใจ หลี่ชิงเฟิงไม่ใช่คนที่แกจะไปล่วงเกินได้หรอกนะ!" "ฉันกำลังจะล่วงเกินมันวันนี้แหละ!" "ปกป้องมันงั้นรึ? งั้นก็ไปรอมันที่ปรโลกก่อนเลยก็แล้วกัน!" ทันทีที่ฮ่าวเทียนพูดจบ เขาก็ลงมือตะปบลำคอของจ้าวเทียนชื่อเอ