เสี่ยวอิ๋งไหนเลยจะคิดว่าหลี่ชิงเฟิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับสองบริษัทใหญ่จึงได้พูดออกไปโดยไม่ยั้งคิด! เมื่อเสี่ยวอิ๋งได้ยินสิ่งที่หลี่ชิงเฟิงพูดออกมา เธอก็ยิ้มพลางกล่าวว่า "อย่ามาทำตัวเสแสร้งที่นี่เลย!" "แกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?" "หลี่ชิงเฟิง ในสายตาของฉันแล้ว แกมันไม่นับเป็นตัวอะไรได้นอกจากไอ้สารเลวคนหนึ่ง!" หลี่ชิงเฟิงสีหน้าอึมครึมแล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ ถึงแม้ว่าเสี่ยวอิ๋งจะรู้สึกไม่ดี แต่ก็ใช่ว่าจะหวาดกลัวอะไรนัก อย่างไรเสียก็ยังมีคนอยู่ในโถงหลักตั้งมากมาย คนที่เพิ่งออกจากคุกมาจะไปทำอะไรได้เล่า? "อะไรกัน? แกคิดจะจัดการฉันงั้นเหรอ? หลังจากโดนเปิดโปงว่าเป็นไอ้คนไร้ค่า ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วใช่ไหมล่ะ?" เสี่ยวอิ๋งยิ้มเยาะ หลี่ชิงเฟิงจึงค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "เสี่ยวอิ๋ง ได้แกล้งทำตัวเป็นพี่สาวของตัวเองรู้สึกดีไหมล่ะ?" เมื่อเสี่ยวอิ๋งได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่นสะท้าน! "ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ก็อย่าได้ทำตัวน่ารำคาญนักเลย พี่สาวของเธอก็คือตัวอย่าง ระหว่างที่ฉันยังไม่คิดจะฆ่าเธอทิ้ง ก็อย่ามายั่วโมโหฉันดีกว่านะ" เสี่ยวอิ๋งดวงตากลัดเลือดแล้วกัดฟันพูดว่า "หลี่ชิงเฟิง! แกกล้าดีย

เสี่ยวอิ๋งรู้สึกตกตะลึงจนเกือบพลัดตกเก้าอี้! "เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้หรอกน่า!" "หลี่ชิงเฟิง แกคิดจะทำบ้าอะไรกันแน่! เลิกเล่นลูกไม้กับฉันสักที!" เสี่ยวอิ๋งไม่อยากเชื่อเลยว่า หลี่ชิงเฟิงจะเป็นหัวหน้าทีมโครงการนี้จริง ๆ! อีกฟากหนึ่งของสายสนทนา หลานหลานก็น้ำเสียงเย็นชา "คุณอยากจะคิดยังไงก็เชิญ ฉันส่งข้อความไปแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วล่ะ" เมื่อเสี่ยวอิ๋งรู้สึกว่าหลานหลานกำลังจะวางสาย เธอก็รีบเอ่ยขึ้นมาว่า "ช้าก่อนสิ! ต่อให้เป็นเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะยกเลิกสัญญาโดยไม่ได้รับอนุญาต!" "ใครจะเป็นคนรับผิดชอบความเสียหายของเทียนชื่อกรุ๊ป? เธอน่ะเหรอ?" หลานหลานยิ้ม "ขอโทษทีค่ะ คุณจ้าวเทียนชื่อท่านประธานของพวกเราได้ส่งมอบโครงการนี้ให้แก่หัวหน้าทีมหลี่แล้ว" "พูดอีกอย่างก็คือ หัวหน้าทีมเป็นตัวแทนท่านประธานของพวกเรา!" "ยิ่งไปกว่านั้น เพียงเพราะโครงการเล็ก ๆ ของพวกคุณ คุณคิดว่าบริษัทของพวกเราจะสนใจงั้นเหรอ?" "แค่นั้นแหละ พูดไปก็เปล่าประโยชน์!" คราวนี้หลานหลานไม่ให้โอกาสได้พูดอะไรก็วางสายไปทันที... ตอนนี้พวกเขาสองคนตกตะลึงจะพูดไม่ออก... เกาหยางมองเสี่ยวอิ๋งแล้วโทสะอันไร้

เมื่อเสี่ยวอิ๋งนึกถึงเรื่องนั้น ก็รู้สึกว่าสิ่งที่คุณย่าพูดมาก็ไม่นับว่าไร้เหตุผลไปเสียทีเดียว บางทีหลี่ชิงเฟิงอาจจะแกล้งพูดออกมาเพียงเพราะอยากแก้แค้นก็ได้ จะมีขุมกำลังคอยหนุนหลังมันอยู่ได้ยังไงกันเล่า? "แต่ถึงพวกแมลงหวี่แมลงวันจะไม่กัด แต่พวกมันก็น่ารังเกียจอยู่ดี!" "คุณย่าคะ พวกเราต้องเจอหลี่ชิงเฟิงคนนี้อีกตั้งหลายครั้ง ช่างน่ารำคาญจริง ๆ เลย! พวกเราจะไม่ทำอะไรบ้างเลยเหรอคะ?" คำพูดประโยคนี้เป็นการเตือนให้คุณย่าตระหนักขึ้นมาได้ ไม่อาจปล่อยให้หลี่ชิงเฟิงคนนี้มีชีวิตที่ราบรื่นเช่นนั้นได้อีกต่อไปแล้ว ในยามนี้เอง เสี่ยวอิ๋งก็แววตาเป็นประกายแล้วผุดยิ้มขึ้นมาทันที "คุณย่าคะ หนู... ยังมีคุณอาอยู่อีกคนไม่ใช่เหรอคะ?" เมื่อคุณย่าเซี่ยได้ยินเช่นนั้น เธอก็หน้าถอดสี! เธอรีบถามขึ้นมาว่า "หละ...หลานพูดเรื่องอะไรน่ะ?" เสี่ยวอิ๋งยิ้มให้ "คุณย่าคะ ที่จริงหนูรู้มาตั้งนานแล้วว่าหนูยังมีคุณอาที่เป็นลูกชายของคุณย่าอยู่ข้างนอกอีกคนหนึ่ง แต่ลูกชายคนนี้มีที่มาไม่แน่ชัดจึงไม่ได้เข้ามาอยู่ในตระกูลเซี่ยของพวกเราอยู่นานหลายปี" คุณย่าเซี่ยจ้องมองเสี่ยวอิ๋งแล้วคิดกับตัวเองว่า "เสี่ยวอิ๋งคนนี้เก่งก

ด้านในห้องคาราโอเกะ บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษ! ทุกคนกำลังดื่มฉลองและชนแก้ว บรรยากาศร้อนระอุถึงขีดสุด! สมาชิกในทีมสามไม่ได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ว เซี่ยเซียนอินเองก็รีบเข้าไปผสมโรงโดยไม่หลงเหลือท่าทีของผู้นำ จากนั้นเธอก็พูดคุยกับทุกคนอย่างมีความสุขจนเวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว ในยามนี้เอง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา แต่เสียงดนตรีในห้องดังเกินไปจนเธอไม่ได้ยิน แต่หลี่ชิงเฟิงได้ยินเสียง เขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นโต้วโต่วที่โทรมา หลี่ชิงเฟิงยิ้มแล้วเดินออกมารับสาย "โต้วโต่วเหรอ? หนูกินข้าวหรือยัง? อยากให้พ่อเอาอะไรกลับไปให้หนูหรือเปล่า?" "หลี่ชิงเฟิง เป็นบ้าอะไรของแกวะ?" น้ำเสียงอึมครึมของเฮยหู่ดังขึ้นมาจากปลายสายของอีกฟากหนึ่ง หลี่ชิงเฟิงขมวดคิ้ว "แกเป็นใครกัน?" เฮยหู่จึงยิ้มเยาะขึ้นมา "แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร ฉันจะให้เวลาแกกลับบ้านครึ่งชั่วโมง" "ไม่งั้นถ้าขายลูกสาวที่แสนหมดจดและสะอาดสะอ้านของแกไป ก็น่าจะได้ราคาดีเชียวล่ะ" เมื่อหลี่ชิงเฟิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จจะกำหมัดแน่น... "ถ้าแกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะทำให้แกต้องสำนึกเสียใจ"

พี่เทียนที่อยู่อีกฟากของปลายสายสนทนา โมโหเสียจนหน้าตาซีดขาว "เกิดอะไรขึ้น! นายเป็นอะไรไป?" แต่เฮยหู่กลับไม่ขยับตัวอีกต่อไปแล้ว... "เฮยหู่! พูดสิวะ!" ยังไม่มีเสียงตอบกลับมาแต่อย่างใด พี่เทียนวางสายแล้ววิ่งออกจากห้อง จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วมาที่พวกลิ่วล้อไม่กี่คนตรงประตู "ไปตามหาเฮยหู่ให้ฉันเดี๋ยวนี้! เร็วเข้าสิ!" พวกที่กำลังเล่นไพ่ต่างรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนรีบทิ้งไพ่แล้ววิ่งออกไป เมื่อกลับเข้ามาในห้อง พี่เทียนก็ยิ่งสังหรณ์ใจไม่ดีมากขึ้นเรื่อย ๆ หรือว่าเฮยหู่จะจัดการกับหลี่ชิงเฟิงคนนี้ไม่ได้? ท่ามกลางบรรดาลูกน้องของเขา เฮยหู่เป็นคนที่มีฝีมือการต่อสู้มากที่สุด อีกฝ่ายจะพ่ายแพ้ให้ไอ้ขี้แพ้ไร้ประโยชน์พรรค์นั้นได้อย่างไรกัน? หรือว่าข้อมูลจะผิดพลาด? ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ชายสองคนก็วิ่งล้มลุกคลุกคลานเข้ามาในห้องพร้อมหน้าตาเหยเก! "พะ...พี่เทียน! เกิดเรื่องกับพี่หู่แล้วล่ะ!" ถึงแม้ว่าพี่เทียนจะทำใจเอาไว้แล้ว แต่เขาก็ยังตะลึงงันอยู่บ้าง! เช่นนี้ก็เท่ากับเขาเสียทั้งแขนซ้ายและแขนขวาไปแล้วน่ะสิ! พี่เทียนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "เขาอยู่ที่ไหน?" "นะ...ในห้องดับจิตของโรงพยาบาล ยังมีพี