WENDY’S P O VNoong araw na nakilala ko si Daniel ay binigyan ko siya ng invitation card, pero hindi ako nakarating sa Diamond hotel para sa charity dinner dahil sa nangyari sa papa ko. Umuwi ako sa bahay ni mama, at dahil gutom na gutom ako nang oras na iyon ay nagkalkal ako sa ref niya ng makakain. Nakita ko ang tira niyang spaghetti na galing daw sa kumare niyang nagbirthday. Hindi ko alam na ilang araw na pala ito sa ref, kaya naman nagresulta ang pagkain ko nito ng food poisoning.Habang sarap na sarap ako sa pagkain sa kusina ay malakas namang umaatungal ng iyak ang nanay ko sa sala. Napapangiwi pa nga ako sa tuwing sisinga ito sa bimpong nakasampay sa balikat nito. "Ma, hindi na maibabalik ng pag-iyak mo ang buhay ni papa." sinadya kong lakasan ang boses ko dahil alam kong hindi niya ako maririnig. May makapal na dingding na nakapagitan sa kusina at sala."At bakit hindi ako iiyak?" angil nito. "Siya ang first love ko. Siya lang ang lalaking minahal ko. At hindi ako papayag na

HARRY’S P O V“That was fun. Gawin natin ulit kapag free tayo pareho…” Nagulat ako sa sinabing iyon ni Wendy bago kami maghiwalay. Bago ako umuwi kay Tamara. “Text me, okay? I'll wait for it...” Umiling ako, hindi dahil sa ayoko. Dahil hindi ko alam ang isasagot ko.“Kailan ulit kita makikita?” she asked again, and I staed at her for a moment, confused, but it didn’t show on my face.My mind went blank for a moment, before I told her, “Itetext na lang kita. Kailangan ko nang umalis. I'm sorry, Wendy. Bye…” And then I walked away.My heart was pounding hard. After ten steps, I turned around, and I saw her still standing there, watching me with a sad expression in her eyes.The crowd walking along jostled against her and then swallowed her up. I turned around nervously, and continued on my way.What was that all about? Something’s changed and it felt unsettling. Parang masyado na siyang naaattached sa akin. Hindi ito ang napag-usapan namin.Pinara ko kaagad ang unang taxing dumaan sa

HARRY’S P O VMay ipinakita pang isang litrato si Abby sa akin. Ito ay ang plate number ng kotse ko para daw maniwala ako na nakita niya talaga ako noong gabing iyon. At sa ikatlong picture ay ang ulo ni Wendy na nakasubsob sa pagitan ng aking mga hita habang ang isang kamay ko ay hawak-hawak ang buhok niya, ang mga mata ko ay nakatirik, at nakabuka ang aking bunganga.Pakiramdam ko ay huminto ang pagtibok ng puso ko. Ang unang unang pumasok sa isip ko ay, hindi ito kailangang malaman ng asawa ko.“Isa siyang kaibigan…” medyo nanginginig pa ang boses ko nung sinagot ko si Abby. “Nag-away sila ng asawa niya, kaya… dinadamayan ko lang siya sa problema niya.” Pagsisinungaling ko dito.“Talaga ba?” Abby chortled. “Pero bakit naghahalikan kayo? Ang dalawang magkaibigan ay hindi maghahalikan dahil lamang sa isang problema sa pamilya. Huwag kang magsisinungaling sa akin kuya.”Hindi siya naniniwala sa akin. Sino ba namang tanga ang maniniwala sa mga sinabi ko?"Sasabihin mo ba sa ate mo?” ta

TAMARA’S P O VIt’s been two months. Two months had passed since the day I found out about Harry and Wendy’s secret affair. At magmula noon ay natahimik na ang buhay ko. Nalaman kong niloloko ako ng asawa ko, fine. Ipinagpalit niya ako sa iba, at sa sarili kong kaibigan, fine. Huwag na huwag lang nila akong guguluhin, lalong lalo na ang anak ko dahil talagang magsasampa ako ng kaso para sa kanilang dalawa. Gusto ko sanang ngayon na gawin, pero ayoko na ng gulo. Gusto ko na lamang manahimik para sa kapakanan ng anak ko.Nagdesisyon na rin akong umalis sa bahay na ipinundar naming mag-asawa at nagsabi sa mama ko na doon muna kami sa kanya sa bahay nito sa Sampaloc.Sinimulan ko nang ayusin ang mga gamit namin ni Lily at inilagay ang mga ito sa mga boxes at bags. Lilipat muna kami sa bahay ni mama. Doon muna kami titira dahil ayoko nang manatili pa sa bahay na ito. Maraming mga alaala ditto na gusto ko nang kalimutan.Si Harry ay hindi malaman ang gagawin habang pinapanood ang mga tagaha

TAMARA’S P O VUmiiyak na si Harry sa harap ko. At nagsimula na naman itong maglitanya. Mga araw-araw na message niya sa akin na parang sirang plakang inuulit-ulit niya ngayon.“I’m sorry, Tamara. Please forgive me. Please… pwede pa tayong magsimula ulit. Hindi ko kakayanin ang mawala ka. Ang mawala kayo ni Lily sa buhay ko. Mahal na mahal kita, Tam. Please…”He looked up at me. And I was reminded of the way he had looked up at my mom as we sat in the living room of her house six years ago. Ang kanyang mga mata ay punong-puno ng sinseridad habang kinakausap ang mama ko para hingin ang mga kamay ko. He was so raw and honest, like his words, stumbling, yet so sweet and gentle.“Alam mo, mabuti na lamang at hindi ikaw ang tunay na ama ng anak ko.” Hindi ko na mapigilan ang sarili ko sa sobrang galit na namuo sa dibdib ko. Dahil sa tuwing nakikita ko siya ay naaalala ko ang mga pagdurusa ni Lily. Sa tuwing sinasabi nito na, ''hindi na ako mahal ni daddy, mommy,'' para akong sinasaksak ng