“ซินเยว่ แม่รู้สึกแปลก ๆ”“มีอะไรแปลกไปหรือ?” ซินเยว่ถามขณะบีบมือนางหยูพร้อมกับเงยหน้าขึ้น“ไม่รู้ทำไมหมอหลี่บอกว่ามือของข้าใช้งานไม่ได้แล้ว แต่ตอนที่เจ้ากดเช่นนี้ บางทีข้าก็รู้สึกชาขึ้นมาที่แขน ราวกลับว่าจะกลับมาใช้งานได้อีกครั้งนางหยูรู้สึกสับสนถูซินเยว่กลั้นรอยยิ้มของเธอไว้ เธอใช้วิธีนี้นวดนี้ให้กับนางหยู เมื่อชาติที่แล้วเธอไปเรียนมากับแพทย์แผนจีนผู้เฒ่ามาโดยเฉพาะ การบาดเจ็บในกองทัพถือเป็นเรื่องปกติ เธอในฐานะแพทย์ทหารมักจะนวดคนไข้เพื่อช่วยให้พวกเขาฟื้นตัว และตอนนี้วิธีนวดนี้เรียกได้เป็นขั้นสุดของการนวดเพื่อรักษาโรคแล้วแม้ว่าจะไม่มีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอก็อาศัยวิธีการนวดของเธอ หากนวดไปเรื่อย ๆ นางหยูก็จะดีขึ้นเอง ตอนนี้มีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เข้ามาช่วย มือของนางหยูก็ต้องดีขึ้นเป็นธรรมดา ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงครึ่งเดือนมือของนางหยูก็เริ่มมีความรู้สึกขึ้นมาแล้ว“หลังจากนี้ไป ข้าจะนวดให้ท่านแม่ทุกวัน มือของท่านจะหายดีอย่างแน่แนน！”“เจ้าเด็กน้อยเอ๊ย” นางหยูยิ้มแล้วใช้นิ้วแตะไปที่หน้าผากของเธอหลังจากที่นางหยูเข้านอนแล้ว ถูซินเยว่ก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวหลังจากใช้ความพยายามอย่างหนักข

ถูซินเยว่ลืมเรื่องนี้ไปนานแล้ว หลังจากที่ภรรยาของหยวนเป่าพูดขึ้น เธอก็จำมันได้ทันทีครั้งที่แล้ว ดูเหมือนเธอจะช่วยภรรยาของหยวนเป่าที่ริมแม่น้ำไว้ได้จริง ๆ แต่จากเหตุการณ์นี้ ทั้งครอบครัวของพวกเขาก็ได้ซดน้ำแกงงูแสนอร่อย จึงไม่จำเป็นต้องสนใจคำขอบคุณอะไรทั้งนั้น“ไม่เป็นไรหรอก” ถูซินเยว่พูดด้วยรอยยิ้ม “มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย อย่ากังวลไปเลย”เมื่อสัมผัสได้ถึงความมีน้ำใจของถูซินเยว่ ภรรยาของหยวนเป่าก็ประหลาดใจอย่างมาก แม้ว่านางจะอยู่เคียงข้างถูซินเยว่ แต่ลึก ๆ แล้วนางก็แอบกลัวว่าถูซินเยว่จะโหดร้ายดังที่เขาว่าแต่ตอนนี้ ภรรยาของหยวนเป่ารู้แล้วว่าสิ่งที่ตนเข้าใจถูซินเยว่ในตอนแรกนั้นเป็นเพียงแค่อคติอันที่จริงถูซินเยว่เป็นเช่นนี้ ไม่เคยทำร้ายใครก่อน ดีมาก็ดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ เธอจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนเลว และจะไม่ดูถูกผู้บริสุทธิ์โดยไม่มีเหตุผลหลังจากที่ทั้งสองคุยกันเรื่องนี้ ถูซินเยว่ก็พูดคุยมากขึ้น และยังแบ่งผงสบู่ของเธอให้กับกับภรรยาของหยวนเป่าอีกด้วย"ผงสบู่นี้ไม่กัดมือนะ แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ด้วย ลองดูสิ"ถูซินเยว่หันไปยิ้มให้อีกฝ่ายภรรยาของหยวนเป่าร

นางหยูไม่เคยไปล่าสัตว์บนภูเขามาก่อน ดังนั้นนางจึงไม่รู้รายละเอียดใด ๆ แน่นอนว่านางไม่มีทางคิดได้ว่าจะมีเสือมาช่วยถูซินเยว่ล่าสัตว์หลังจากนำของทั้งหมดออกจากตะกร้าแล้ว นางหยูก็มองไปที่ถูซินเยว่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ ซึ่งมองมาที่ตนอย่างกระสับกระส่าย จากนั้นก็หัวเราะออกมาว่า "ก็ได้ ๆ แม่ไม่ถามเจ้าแล้ว แต่เจ้าต้องระวังให้มาก ต่อไปหากจะขึ้นไปบนภูเขาอีก ก็ต้องรีบไปรีบกลับ ห้ามรอจนฟ้ามืดเด็ดขาด เข้าใจไหม?"“เข้าใจแล้ว!" ถูซินเยว่พยักหน้างก ๆ รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้านางหยูห่วงใยเธอ เธอเองก็รู้ดีว่าบนเขานั้นอันตราย แต่ตอนนี้ที่บ้านไม่มีที่ดินทำกิน เธอจึงไม่สามารถนั่งเฉย ๆ ได้เลียงผาที่หามาได้ในวันนี้ ก็น่าจะขายได้สักครึ่งตำลึงเมื่อนึกขึ้นได้ จู่ ๆ ถูซินเยว่ก็หยิบกระต่ายอ้วนขึ้นมาแล้วพูดว่า "ท่านแม่ ครอบครัวของหยวนเป่านำผักมาให้เราเยอะแยะ เราก็ไม่ควรรับของของคนอื่นมาเปล่า ๆ ข้าว่าข้าเอากระต่ายตัวนี้ไปให้พวกเขาดีกว่า"นางหยูไม่ใช่คนตระหนี่ถี่เหนียว เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้า พูดขึ้นว่า "เอาสิ หากเจ้าไม่พูดขึ้นมาข้าก็กำลังคิดอยู่พอดีว่าจะเอาอะไรไปตอบแทนบ้านหยวนเป่าดี ตอนนี้บ้

พอเด็กหนุ่มในโรงเตี๊ยมเห็นของที่อยู่ในตะกร้า ทันใดนั้นแววตาแห่งความประหลาดใจก็ฉายออกมา พูดขึ้นว่า "คือสัตว์ป่าจริง ๆ ด้วย"“ก็ใช่น่ะสิ”ถูซินเยว่เงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นลักยิ้มทั้งสองข้างบนใบหน้าอ้วนของเธอ จากนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเอาของมาขายจริง ๆ ไม่ใช่มาขโมยสูตรอาหาร เจ้าดูเองละกันว่าจะมีแม่ครัวที่ไหนอายุน้อยเช่นข้า?""ก็จริง” หญิงอ้วนผู้นี้ดูยังไงก็ไม่เหมือนแม่ครัว หากนางเป็นแม่ครัวจริง ดูจากขนาดตัวคงจะกินข้าวเก่งจนไม่มีที่ไหนเลี้ยงไหวเมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ เด็กชายก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า "งั้นเจ้ามากับข้า ข้าจะพาเจ้าไปหาพ่อบ้านที่เป็นฝ่ายจัดซื้อ"ถูซินเยว่พยักหน้าและเดินตามเด็กชายเข้าไป ระหว่างทางเธอแบกตะกร้าของเธอเองไว้บนหลัง ประพฤติตัวเรียบร้อย และไม่มองซ้ายแลขวาแม้แต่น้อยซึ่งทำให้เด็กชายประทับใจในตัวเธอยิ่งขึ้นไปอีก“เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน” เด็กชายสั่ง จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องครัวและเรียกพ่อบ้านที่ดูแลเรื่องการจัดซื้อออกมาพ่อบ้านคนนั้นเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปีสวมเสื้อคลุมสีเทามีแววตาเฉียบคม มองแวบแรกก็สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และฉลาดถูซินเยว่คิดอยู่ใน

ตอนแรกที่ซูจื่อหังได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยังไม่ทันได้ตั้งสติ แต่เมื่อตั้งสติได้แล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขาทันทีชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองหน้าถูซินเยว่อย่างเรียบ ๆ แล้วถามว่า "เจ้าจะพิสูจน์อย่างไรว่าหากข้าไม่อยู่กับเจ้า เจ้าก็สามารถปกป้องดูแลตัวเองได้?"“ง่ายจะตาย” ถูซินเยว่หัวเราะคิกคักเผยให้เห็นฟันขาว เธอพูดอย่างจริงจังว่า “แค่ข้าเอาชนะเจ้าได้ ก็พิสูจน์ได้แล้วไม่ใช่หรือว่าข้าปกป้องตัวเองได้"พูดจบ จู่ ๆ ถูซินเยว่ก็ยื่นมือออกมาแล้วพูดกับซูจื่อหังราวกับว่าเธอเตรียมตัวมาอย่างดี "เรามางัดข้อกัน หากเจ้าแพ้ก็แสดงว่าข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า ถึงตอนนั้นเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาห้ามข้าขึ้นเขาอีก"ในความคิดของถูซินเยว่ ซูจื่อหังอยู่แต่ในสำนักบัณฑิตตลอดทั้งปี สิ่งที่เขาถือในมือบ่อยที่สุดก็คือพู่กันเขียนหนังสือ คงไม่ค่อยมีแรงแน่นอนไม่เหมือนกับตน ยังไม่นับว่าเมื่อก่อนตอนที่สติไม่ดีนั้น มักจะทะเลาะวิวาทกับคนนั้นทีคนนี้ที และในช่วงนี้งานที่ตนทำก็มีแต่งานที่ต้องใช้แรง ตะกร้าหนักห้าสิบกว่าชั่งก็แบกขึ้นหลังได้อย่างสบาย ๆดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่าการเอาชนะซูจื่อหังนั้นช่างเป็นเรื่องง่ายดายซูจื่อหังฉลาดระดับไ