หญิงอ้วนทำนา กับสามีบนเขาจอมขี้แกล้ง

เมื่อถูซินเยว่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาเช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว แสงแดดจาง ๆ ส่องเข้ามาจากด้านนอกตามรอยแยกของประตู และกระทบไปที่ใบหน้าของถูซินเยว่ เธอขยับร่างเล็กน้อย และทันใดนั้นก็สูดหายใจเฮือกเมื่อรู้สึกว่าถูกบางสิ่งอยู่ข้างใต้ตัวเธอทิ่มแทงเมื่อมองลงไปจึงเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนกองฟืน เพิงเล็ก ๆ โทรม ๆ นี้เต็มไปด้วยกองฟืนและกิ่งไม้แห้ง ตรงหัวมุมยังมีเครื่องมือทางการเกษตรที่ใช้ในทุ่งนาวางสุมอยู่ก่อนหน้านี้เธอรู้อยู่แล้วว่าตนเองได้ข้ามภพมายังชนบทในสมัยโบราณ ถูซินเยว่ก็ไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรมากนัก แต่ก็โชคดีที่ตระกูลซูพาเธอกลับมาและไม่ปล่อยให้เธอตายอยู่ข้างนอกถูซินเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ลดศีรษะลงแล้วมองดูร่างอ้วนท้วนของที่มองไม่เห็นขาของตน ฟ้าร้องดังสนั่นแลบแปรบปราบอยู่เหนือศีรษะ เมื่อนึกถึงชาติก่อนที่เป็นถึงสาวงามในหน่วยแพทย์ทหารสังกัดหน่วยรบพิเศษ รูปร่างโค้งเว้าได้สัดส่วน เอวคอดเรียวขายาวระหง รุ่นพี่รุ่นน้องที่เดินผ่านต่างก็ต้องน้ำลายหกไปตาม ๆ กัน แล้วไอ้ร่างอ้วนฉุเป็นงูหลามในตอนนี้นี่มันอะไรกัน?ถูซินเยว่ยื่นมือมาบีบเนื้อนุ่ม ๆ รอบเอว สงสัยจริง ๆ ว่าเจ้าของร่างนี้กินยังไงถึงไ

ถูซินเยว่ลูบท้องแล้วมองไปที่โต๊ะ บนโต๊ะไม้เก่ามีชามวางอยู่สองใบ ในชามเต็มไปด้วยโจ๊กผักกาด และมีเศษไข่ตีแตกลอยอยู่ข้างบน ดวงตาของเธอเป็นประกาย เลียแผลบที่มุมปากอย่างไม่รู้ตัวนางหยูยิ้ม "ซินเยว่ ไม่ต้องเกรงใจ เจ้าก็นั่งลงกินด้วยกันเถอะ"ดวงตาของถูซินเยว่เป็นประกายขึ้นอีกครั้ง มองดูนางหยูด้วยความซาบซึ้ง คิดไม่ถึงว่านางหยูที่ดูขี้ระแวดระวังจะมีจิตใจดีงามเช่นนี้ที่ตระเตรียมอาหารไว้ให้เธอด้วย เธอรีบหยิบชามขึ้นมา เนื่องจากมีซูจื่อหังอยู่ข้าง ๆ เธอจึงเคลื่อนไหวด้วยความสงบเสงี่ยมกว่าเดิมมากนางหยูเห็นว่าเธอเป็นคนสติไม่ดี จึงไม่ได้คำนึงถึงถูซินเยว่ขณะที่พูดคุยกับซูจื่อหัง เธอเช็ดมือด้วยผ้ากันเปื้อนมันเยิ้ม ใบหน้าเศร้าหมอง "จื่อหัง อย่าหาว่าแม่พูดมากเลยนะ แต่แม่ว่าเรื่องแต่งงานระหว่างเจ้ากับหมิงซวนคงเป็นไปไม่ได้แล้ว หมิงซวนพักอยู่บ้านตระกูลเหลียงแล้วทั้งคืน ยังไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง ซินเยว่ในสภาพนี้ ตระกูลเหลียงเองก็รังเกียจมานาน ได้ตัวหมิงซวนไปดูท่าว่าก็คงกำลังดีใจกันอยู่ มีแต่เจ้านี่แหละที่น่าสงสาร..."ถูซินเยว่หูผึ่งซูจื่อหังเงยหน้าขึ้นสีหน้าเรียบเฉย "ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ลูกไม่

ไม่ต้องให้ถูซินเยว่รอนาน ซูจื่อหังลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียงแล้วเขาหันศีรษะมา สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย นัยน์ตาแจ่มชัดจ้องมองไปยังซูเฟิ่งอี๋ แล้วเอ่ยถาม "พวกท่านเสียเงินไปเปล่า ๆ เพื่อส่งเสียข้าเรียนหนังสืองั้นหรือ? แล้วเงินเบี้ยเลี้ยงห้าร้อยอีแปะที่ได้รับจากอำเภอทุกเดือนล่ะ ไม่ใช่ว่าเข้ากระเป๋าพวกท่านหรอกหรือ? เงินที่ข้าแต่งภรรยา พวกท่านได้ควักสักแดงเดียวหรือ?"นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฟิ่งอี๋เห็นซูจื่อหังแสดงสีหน้าเยือกเย็นเช่นนี้ เธอสะดุ้งไปเล็กน้อย แต่ก็โต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เจ้าจะให้พวกข้าเลี้ยงนางหยูไว้อย่างเปล่าประโยชน์ไม่ได้ แล้วยังต้องเสียเงินค่ารักษาให้นางอีก""ถูกต้อง" แม่เฒ่าตระกูลซูยิ้มเยาะ "มือของแม่เจ้าพิการ ต่อไปก็ไม่สามารถเชือดหมูเชือดไก่ หรือทำนาได้อีก แล้วจะเลี้ยงนางไว้ทำไม? หมอหลี่บอกแล้วไม่ใช่รึว่าคงไม่ตายเร็ว ๆ นี้ ยังดึงดันจะมาเสียเงินซื้อยาให้นางอีก ตระกูลซูของเรายากจน ไม่มีเงินซื้อยาให้นางหรอก"เมื่อกล่าวถึงตอนนี้ แม่เฒ่าตระกูลซูจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเป็นเสียงประชดประชันว่า "จื่อหัง จิตใจกตัญญูที่จะดูแลรักษาแม่ที่ป่วยของเจ้า พวกข้าไม่ขัดขวาง เพียงแต่ว่าเงิ

หลังจากเช็ดหน้าให้นางหยูแล้ว ซูจื่อหังก็เปลี่ยนเสื้อผ้า แบกตะกร้าขึ้นหลังแล้วพูดกับถูซินเยว่ว่า "เจ้ารออยู่ที่นี่ หากว่าพวกท่านย่ามาระรานเจ้าอีก เจ้าก็ลงกลอนประตูซะ บนโต๊ะมีไข่ไก่อยู่สองฟอง เจ้าก็กินซะเถอะ ท่านแม่บาดเจ็บอยู่กินไข่ไม่ได้"ถูซินเยว่พยักหน้าอย่างว่าง่าย มองดูซูจื่อหังที่แบกตะกร้าอยู่ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า "เจ้าจะไปไหน""ไปบนเขา" ซูจื่อหังไม่ปิดบังเธอ กล่าวต่อว่า "ท่านแม่เสียเลือดมาก ข้าจะไปดูว่ามีอะไรพอจะมาบำรุงท่านแม่ข้าได้บ้าง"ถูซินเยว่ชะงัก "เจ้าจะขึ้นไปบนภูเขา?"ซูจื่อหังเป็นลูกกตัญญูจริง ๆ แต่ปกติเขาคุ้นเคยอยู่แต่กับการใช้เวลาอยู่ในห้องหนังสือ ขึ้นไปบนเขาคนเดียวจะไม่มีปัญหาจริง ๆ หรือ?ถูซินเยว่แสดงความสงสัยเมื่อมองดูรูปร่างซูบผอมของอีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าซูจื่อหังกำลังจะเปิดประตูออกไป ถูซินเยว่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า "ข้าไปกับเจ้าด้วย""เจ้าจะไปด้วย?" ซูจื่อหังเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดหลังจากนั้นชั่วครู่ "บนภูเขาไม่มีอะไรน่าสนุก แถมปีนเขาก็เหนื่อย ข้าว่าเจ้า....""ไม่ ข้าจะไปด้วย" ถูซินเยว่กล่าวอย่างหนักแน่นโดยไม่รอให้ซูจื่อหังตอบ เธอก็กลับไปเปิดหีบใส่ขอ

ถูซินเยว่รูปร่างอ้วนท้วน ท่าวิ่งเหมือนลูกขนุนกลิ้งได้ ตามความจะเป็นควรจะวิ่งได้ช้าแต่ชาติก่อนเธอเป็นแพทย์ทหารจากหน่วยรบพิเศษ มักจะได้รับการฝึกฝนต่าง ๆ ในกองทัพแม้ว่าตอนนี้เธอจะอ้วน แต่ศักยภาพภายในนั้นไม่ด้อย ขณะที่หมูป่ากำลังจะวิ่งหนีมาทางเธอ ทันใดนั้นเธอก็รีบวิ่งเข้าไปขวางอีกฝ่ายหมูป่าชะงักไปชั่วขณะ ถูซินเยว่เองก็ชะงักไปเช่นเดียวกันดีมากไอ้หนู หมูป่าตัวนี้ถึงจะตัวไม่ใหญ่ แต่หน้าตาดุดันนี่คือหมูป่าสีเทาดำ เขาบนหัวสึกกร่อน หนังแข็ง ๆ ปกคลุมไปด้วยขนเล็กแข็งบางตา ขนแผงที่คอด้านหลังทั้งยาวและแข็ง ที่น่าหวาดเสียวที่สุดก็คือปากของมันมีเขี้ยวขนาดใหญ่สองอันดูคมกริบ ขณะที่กีบหน้าทั้งสองของหมูป่าจิกโคลนที่อยู่ข้างหน้าอย่างกระวนกระวาย เขี้ยวที่แหลมคมของมันก็แยกเข้าแยกออก ราวกับว่าพร้อมที่จะกินคนที่อยู่ข้างหน้ามันทุกเมื่อถูซินเยว่เลียริมฝีปากซูจื่อหังก็ดูตึงเครียด เดิมทีเขาคิดว่าหมูป่าจะวิ่งมาทางเขา นึกไม่ถึงว่ากลับวิ่งไปทางถูซินเยว่ แม้ว่าซินเยว่จะอ้วน แต่ยังไงเธอก็เป็นเพียงเด็กผู้หญิง ต้องมาเผชิญหน้ากับหมูป่าเช่นนี้...เมื่อนึกได้ถึงตรงนี้ เขาก็เห็นว่าหมูป่าหมดความอดทนลงแล้วเมื่อถ