All Chapters of Call Me, Kuya! : Chapter 81 - Chapter 90

CHAPTER 81CALL ME, KUYA! Akala ko, hindi ganito karami ang dadalo sa birthday ni mommy. Akala ko kaming mga kamag-anak lang ngunit halos ang mga narito ay ka trabaho at mga kaibigan nila. Magagarang mga damit na kasuotan at kumikinang na mga jewelry ang nakakadagdag ng kulay ng kanilang mga katawan. May mahalagang anunsyo raw na gaganapin mamaya. Baka ito ang pagbubukas ng kanilang bagong resort nina mommy and dad, isasama na lang sa kanyang birthday celebration. Habang busy si mommy sa kanyang mga bisita ay nasa tabi niya lang ako at pinapakilala naman agad ako sa mga bisita niya kahit hindi ko sila kilala. Ganito pala ang pakiramdam kapag nakikipag-socialize ka sa mga mayayamang bisita dahil kailangan ng proper way to communicate them, hindi ka lang basta-bastang makikipag-tawanan at magsalita na hindi naman related sa usapan, nasa proper pose ka pa rin and graceful sa lahat ng mga kinikilos mo. Ibang-iba sa mga nakasanayan. “Happy birthday,Tita." “Thank you so much engin

CHAPTER 83CALL ME, KUYA!“Are you okay, baby?" Ngumiti ako kay mommy na ngayon ay nabahala ko yata dahil na tahimik ako. Tumingin ako sa kanya. “Opo mommy, huwag niyo po akong alalahanin.” wika ko sa kanya. Pinasigla ko na lang ang boses ko para hindi siya mag-alala."Tell me if you're sleepy na ha para ihatid ka ni kuya sa room natin.” Nginitian ko si mommy at tumango. “Thank you mommy and I love you po. Have fun with your birthday and don't worry about me. I'm okay here." Mahinahon kong sabi habang inayos ang pag-upo sa silya na napapalibotan ng bilog na lamesa."Okay, malapit na akong magsalita, wish me good luck na maitawid ko sana ang sasabihin ni mommy, alright?” Mas lumapad ang ngiti ko sa kanya."Mom, you are good and I know you can do it, ikaw pa! Ang galing mo kaya. I'm so proud of you mommy.”“Aww, my baby Cherry, thank God I found you. I'm strong and healthy because you are here with us. I tried before but this time…it's really different. I feel like I'm complete and sa

CHAPTER 85CALL ME, KUYA!“Mommy-" “Don't you dare…para tawagin ako na mommy! Hindi kita anak! Wala akong anak na traydor at nagpapanggap! Wala! Naiintindihan mo ba? Wala!" Tumango ako sa sinabi niya habang humahagulgol na ako sa pag-iyak at nakaluhod pa rin sa harapan niya. Hindi ko akalain na sa ganitong paraan ko sirain ang birthday ni mommy. Hindi ko akalain na sa ganitong paraan pa malalaman ni mommy.“Mommy…I'm sorry…. I'm sorry…” hikbi at paulit-ulit kong hingi ng tawad sa kanya habang nakahawak na sa kanyang mga paa, hindi ako umalis kahit pinipilit ako ni kuya na tumayo. “Huwag na huwag mo akong hahawakan! Naiintindihan mo ba? Huwag mo akong tawagin na mommy dahil hindi naman pala kita anak? Isa kang manloloko! Isa kang manggagamit!" Duro niya sa akin.Deserve ko ang lahat ng galit ng ginang, deserve na deserve ko. "I'm sorry po….I'm sorry!" Paulit-ulit kong sabi sa kanya. "I'm sorry? Sorry for what? Anong nagagawa ng sorry mo, huh? Hinding-hindi kita mapapatawad sa mg

CHAPTER 87CALL ME, KUYA!3rd pov:Halos hindi makapaniwala ang mag-asawang Legaspi dahil sa nakita at narinig sa balita na may dalawang pasahero ng vios ang nasa critical na kalagayan lalo at natukoy nila ang mga pangalan ng mga biktima na nasagasaan ng truck.Dali-dali silang pumunta sa hospital malapit sa Maynila. “Ang anak ko, ang anak ko….hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko kung pati ang anak natin ay iiwan din ako, ano na lang ang nararamdaman ko, hindi ko kakayanin kung lahat sila ay iiwan na tayo. Mababaliw na ako,” hagulgol na iyak ni Maribel. "Manalangin lang tayo hon na walang masamang nangyari sa mga bata.” Pag-aalo naman ng kanyang mister. Pagkarating sa hospital ay agad silang bumaba ng sasakyan at nagmamadaling pumasok sa loob para magtanong sa mga receptionist kung saan na ang pasyente.“Legaspi po? Nasa emergency room pa po ang dalawang biktima na dinala around 3 in the morning madam." Ayon sa nurse na nakatuka.“Sige nurse, thank you." Agad pinuntahan ng mag

CHAPTER 89CALL ME, KUYA!“Cheer!" Sabay naming dalawa ni Zirvianna habang itinaas ang baso na may alak, nasa bar kami ngayon na kung saan kapwa Pilipino ang may-ari, ang bandang Elizcalde band. “Kailan mo pala plano na umuwi ng Pinas?” biglang naitanong ng kaibigan sa akin.Tumingin ako sa kanya, pareho na kaming mapupungay ang mga mata dahil sa kalasingan. “Bakit sasama ka ba?" Ngumisi siya sa tanong ko at hindi pa sinagot ang tanong niya.“Ang daya mo talaga minsan, ako ang unang nagtanong sa’yo, eh,” aniya sabay inom ulit ng alak.“Kasi…kung uuwi ka, eh di uuwi na rin ako, pero babalik din dito of course.” “Buti ka pa, may lakas ng loob na bumalik." aba, nagdadrama pa. “Bakit, hindi ka pa rin ba nakamove on? Sabi mo ikaw mismo ang lumayo sa kanya tapos ngayon? Ganyan ka umasta. Sabi mo, hindi mo na mahal." “Hindi naman talaga pero di ba, Pilipinas iyon…na kung saan kami… you know? Nagkakilala….” hindi ko maiwasan na hampasin siya sa kanyang balikat kaya napadaing siya.“Aka