หลินเฟิงส่ายหน้าบอก "ไม่ใช่"หลี่ฮุ่ยหรานโล่งอกไปทีแค่แป๊บเดียว จากกำปั้นที่แน่นของเธอค่อยๆคลายออก เหมือนกับยกภูเขาออกจากอก"หลินเฟิง ฉันต้องขอโทษแทนน้องฉันด้วยจริงๆ เหวินเชาไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร อย่าเอามาใส่ใจเลยนะ"ใบหน้าของหลี่ฮุ่ยหรานเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ใจตอนนี้ทั้งสองหย่ากันแล้ว เรื่องทั้งหมดก็เจ๊ากันไปเธอไม่อยากให้ครอบครัวของเธอไปหาเรื่องเขา"ผมขี้เกียจจะยุ่งกับเขา ถ้าเขาลำนึกแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับผมอีก""ฉันจะเตือนเขาเอง"หลี่ฮุ่ยหรานก็ยอมรับเรื่องนี้เมื่อเอายาสมุนไพรเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็จะออกไปหลินเฟิงไม่ได้ทำการยื้อเวลาใด ๆภาพด้านหลังของหลี่ฮุ่ยหรานค่อยๆ ห่างออกไปจากนั้น ชายหนุ่มที่ย้อมผมสีเหลืองคนหนึ่งมาขวางทางของเธอเอาไว้เขายิ้มตาหยีและพูดว่า "รอก่อนนะครับคุณหลี่"หลี่ฮุ่ยหรานมองชายผมเหลืองที่ทำท่าทางทะลึ่งและถามอย่างระมัดระวังว่า "คุณเป็นใคร""ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก"ชายผมเหลืองทำท่าทะเล้น "พี่ใหญ่ของเราชื่นชมคุณหลี่มานานแล้ว อยากเชิญคุณไปพบหน่อย"หลี่ฮุ่ยหรานมองดูเขาแวบหนึ่งเขาผู้นี้มีผมสีเหลืองอร่าม ใส่ต่างหูสะดุดตาคู่หนึ่ง สักรอยสักที่มี

ในแผนกผู้ป่วยในของโรงพยาบาลเมืองเจียงโจวหลี่ฮุ่ยหรานเอนตัวและก้มหน้าลงครุ่นคิดอะไรบางอย่างในทางเดินหวางเส้าหลงเข้ามาและถามอย่างอ่อนโยน "ฮุ่ยหราน คุณกำลังคิดอะไรอยู่""ไม่มีอะไร"หวางเส้าหลงถามหยั่งเชิง "ไม่ใช่ว่าคิดถึงหลินเฟิงอยู่เหรอ?"หลี่ฮุ่ยหรานฝืนยิ้มและส่ายหน้า "ฉันจะคิดถึงเขาทำไม""ใช่ครับ ไอ้ขยะนี่ คุณรีบลืมเขาไปเถอะ"หวางเส้าหลงดูถูกเขาและพูดต่อว่า "แม้ว่าคุณจะเป็นภรรยาเก่าของเขา แต่พอเห็นว่าคุณตกอยู่ในอันตราย เขาก็กลับไม่กล้าเข้าไปช่วย""ผู้ชายแบบนี้ไว้ใจไม่ได้เลย"หลี่ฮุ่ยหรานพยักหน้าคุณหวางถือโอกาสหยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าของเขาเขามองเธออย่างรักใคร่ "ฮุ่ยหราน นี่คือรุ่นล่าสุดของห้างเทียนเป่าหวีอวี้หางเลยนะ ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณโดยเฉพาะ""เดิมทีอยากซื้อเป็นของขวัญสำหรับความร่วมมือกับตระกูลถัง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสจะให้คุณเมื่อวานนี้"หลี่ฮุ่ยหรานตกใจมาก "คุณหวาง มันหมายถึงอะไร""ฮุ่ยหราน คุณไม่รู้ความหมายของน้ำใจของผมจริงๆหรอ?" สายตาของหวางเส้าหลงร้อนผ่าวมาก และจ้องมองเธออย่างตั้งใจหลี่ฮุ่ยหรานไม่กล้าสบตากลับ "คุณหวาง น้ำใจคุณฉันรับไว้แล้ว แต่ฉันคิด

"ปังๆๆ"มีเสียงหนักอู้อี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องกลุ่มอันธพาลล้มลงตามเสียงไม่มีใครต้านทานหมัดของหลินเฟิงได้เหมือนรถถังในรูปแบบมนุษย์ และกำลังจะมาชนพี่ใหญ่"ขวาง ... ขวางเขา ขวางเขา" พี่ใหญ่สะดุ้งเจ้านี้มันเหมือนหมาบ้า มันน่ากลัวมากเกินไปแล้ว กลุ่มลูกน้องกลุ่มหนึ่งอยากยื่นมือเข้ามาขวาง แต่แค่โดนชนเบาๆ ของหลินเฟิง แขนของพวกเขาก็หักทันทีหลินเฟิงมาตรงหน้าของพี่ใหญ่ ใช้มือที่มันเหมือนสร้างจากเหล็กของเขาค้ำคอของพี่ใหญ่"วู ... "พี่ใหญ่รู้สึกว่าจู่ๆ ตัวเองหายใจก็ลำบาก เขาปล่อยหลี่ฮุ่ยหรานไปโดยไม่รู้ตัวอีกมือหนึ่งก็รีบเอามือไปข้างหลังของเขาดึงมีดสปริงออกมาคมมีดเงาๆ ส่งความรู้สึกหนาวเย็นเขาด่าทอว่า "ไปตายซะ""ระวัง" หลี่ฮุ่ยหรานตะโกนเธออยากห้ามเขา แต่มันก็สายเกินไปชั่วอึดใจเดียว มืออีกข้างของหลินเฟิงบีบข้อมือของเขาอย่างแรงมีดคมกริบอยู่ห่างจากท้องของหลินเฟิงเพียงหนึ่งนิ้ว แต่มันก็ยากที่จะให้ไปไกลกว่านี้หลินเฟิงถือโอกาสบิด"ก๊อก" มีเสียงดังขึ้นแขนของพี่ใหญ่หมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศาแขนถูกบิดจนเสียรูป"อ้า ... มือของกู ... มือของกู ... "หลี่ฮุ่ยหรานกลืนน้ำลาย

หลัวปินยังไม่ตาย แต่กระดูกสันหลังของเขาหัก และร่างกายส่วนล่างของเขาก็พิการอย่างสมบูรณ์ทุกคนจ้องมองไปที่หลัวปินที่อยู่บนผนังพร้อมกับเบิกตากว้าง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจหลินเฟิงหยิบยาสมุนไพรขึ้นมาแล้วหันหลังกลับ ไม่มีใครอย่างชายผมเหลืองหรือคนอื่นๆ กล้าหยุดเขาไว้"หลินเฟิง"หลี่ฮุ่ยหรานมองไปที่ด้านหลังของเขาและตะโกนเรียกเสียงดังหลินเฟิงไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองชายผมเหลืองมองไปที่พี่ใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง และไม่รู้จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรตอนนี้มีแต่แจ้งให้ท่านหลัวทราบเรื่องนี้เท่านั้น"พวกมึง ... รอดูเถอะ ว่าพ่อพี่ใหญ่จะจัดการกับพวกมึงอย่างไร"ชายผมเหลืองพูดด้วยคำพูดที่โกธรแค้น ก่อนจะพาหลัวปินและลูกน้องคนอื่น ๆ จากไปอย่างรีบร้อนจางกุ้ยหลานเกือบจะเป็นลมเมื่อเธอได้ยินคำนี้เธอก็เคยได้ยินชื่อของหลัวเฟยหู่ได้ยินว่ามีอันธพาลคนหนึ่งลวนลามผู้หญิงของเขา หลัวเฟยหู่ตัดแขนและขาของอันธพาลคนนั้นเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนลงแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารให้ปลาคนที่ฆ่าไม่เลือกแบบนี้ ถ้าเขากลับมาแก้แค้นตระกูลหลี่ทำยังไงดีล่ะ?"คุณหวาง คุณหวาง คุณต้องช่วยตระกูลหลี่นะ ตอนนี้ตระกูลหลี่หวังพึ่งคุณแล้วนะ"จางก

ในวิลล่าของตระกูลถัง ถังหว่านกำลังนั่งอยู่และดูเอกสารในห้องหนังสือเมื่อเธอได้ยินคำพูดของหลี่ฮุ่ยหราน เธอก็ตกตะลึงไปพักนึงแล้วถามว่า "คุณหมายความว่ายังไง"หลี่ฮุ่ยหรานไม่กล้าปิดบัง จึงบอกถังหว่านถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เธอพูดด้วยเสียงร้องขอ "คุณถังคะ ตอนนี้มีเพียงคุณที่ช่วยหลินเฟิงได้เท่านั้น"ถังหว่านหรี่ตาที่สวยงามของเธอและลูบคางด้วยนิ้วเรียวยาวตกอยู่ในการไตร่ตรองอีกสักครู่เธอพูดขึ้นว่า "หลินเฟิงต้องเจอกับปัญหาใหญ่เช่นนี้เพราะช่วยคุณ ตอนนี้คุณไม่คิดหาวิธีช่วยเขาแต่กลับมาหาฉันงั้นเหรอ?"มันมากเกินไปหรือป่าว?"หลี่ฮุ่ยหรานถูกเธอด่าจนเงียบกริบ "ฉันรู้ว่าเกิดเรื่องเพราะฉัน แต่ฉันช่วยหลินเฟิงไม่ได้จริงๆ""คุณช่วยไม่ได้มันเกี่ยวอะไรกับฉัน"หลี่ฮุ่ยหรานงงเป็นไก่ตาแตกในทันที "คุณ ... คุณจะสามารถนั่งดูหลินเฟิงเผชิญกับเรื่องนี้เพียงลำพังได้เหรอคะ"“ หลินเฟิงจะอยู่หรือตายมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” ถังหว่านพูดอย่างไม่แยแส"คุณ ... ถ้างั้นคุณถังไม่เต็มใจช่วยก็ช่างมันเถอะ" หลี่ฮุ่ยหรานวางสายโทรศัพท์อย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรฉินอิ๋งที่อยู่ด้านข้างถามอย่างระมัดระวังว่า "พี่หว่านเอ๋อ เ