All Chapters of องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 1551 - Chapter 1560

เขตจวีผิง ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของมณฑลฟู่โจว เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างสามมณฑลหมินโจว มู่โจว และฟู่โจวทั่วทั้งมณฑลฟู่โจว นอกจากจิงหยางฝู่แล้ว เขตจวีผิงถือเป็นพื้นที่ที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดความรุ่งเรืองของจวีผิง นอกจากจะมาจากทำเลที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ที่สำคัญ ยังมีความเกี่ยวข้องอย่างแน่นแฟ้นกับ ตระกูลซูแห่งจวีผิงในเขตจวีผิง รวมถึงทั่วทั้งมณฑลฟู่โจว เกือบทุกอุตสาหกรรมล้วนมีเงาของตระกูลซูแฝงอยู่ตระกูลซูแห่งจวีผิง คือตระกูลใหญ่ลำดับหนึ่งของฟู่โจวทั้งเขตจวีผิง มีครัวเรือนประมาณหนึ่งแสนห้าหมื่นครัวเรือนในจำนวนนั้น มีผู้ที่ใช้นามสกุลซูเกือบสองหมื่นครัวเรือนแน่นอนว่า มิใช่ว่าทุกคนที่ใช้นามสกุลซูจะเป็นคนในตระกูลซูโดยสายเลือดแท้ๆในจำนวนนั้น ส่วนใหญ่เป็นบรรพบุรุษของทาสหรือชาวไร่ที่เคยอยู่ภายใต้ตระกูลซู เนื่องจากเหตุผลหลายประการ พวกเขาได้รับการประทานแซ่ซูจากนายเหนือหัวของพวกเขา ต่อมา พวกเขาได้รับอิสรภาพ และใช้นามสกุลซูสืบทอดต่อไป จนค่อยๆ เจริญรุ่งเรืองขึ้นส่วนศูนย์กลางของตระกูลซูแห่งจวีผิงนั้น แบ่งออกเป็นสามสายหลัก หลังจากผ่านการสืบทอดมาหลายร้อยปี แต่ละสายของตระกูลซูล้วนเติบโตแล

แม้ตระกูลซูในเวลานี้จะดำเนินการเช่นนี้โดยดูเหมือนไม่มีปัญหาใดๆ แต่ซูฮ๋วยหย่วนกลับรู้สึกไม่สู้ดีหากหยุนเจิงเป็นท่านอ๋องที่เมตตา หรือเป็นเพียงองค์ชายที่ไม่มีอำนาจทหาร แผนการนี้ย่อมใช้ได้ผลอย่างแน่นอนแต่เป็นที่น่าเสียดาย หยุนเจิงเป็นท่านอ๋องที่กุมกำลังทหารนับแสน!หากใช้วิธีนี้กับหยุนเจิง เกรงว่าจะเกิดผลตรงกันข้ามตระกูลซูมีผู้ดำรงตำแหน่งขุนนางอยู่มากมาย ใครบ้างจะรับประกันได้ว่าตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้มลทิน?อย่าว่าแต่ผู้อื่น เอาแค่ตัวเขาเองก็เถอะแม้เขาจะไม่ได้กระทำการฉ้อราษฎร์บังหลวง แต่ก็ใช้อำนาจหน้าที่อำนวยความสะดวกให้กิจการของตระกูลซูไม่น้อยหากหยุนเจิงคิดจะตรวจสอบขึ้นมา เกรงว่าผู้ที่ลาออกจากราชการในตระกูลซูอาจยากจะรักษาตัวรอดท่านอ๋องที่สามารถล้มล้างแว่นแคว้นได้ ย่อมไม่มีทางไร้ความเด็ดขาดถึงเพียงนี้พวกเขาคงมิได้คิดว่าหยุนเจิงเป็นนักพรตผู้เคร่งศีลหรอกกระมัง?หากหยุนเจิงต้องการสอบสวนขุนนางตระกูลซูว่ามีการคดโกงหรือไม่ เช่นนั้นพวกเขาจะกล้าลอบสังหารหยุนเจิงกระนั้นหรือ?“เขาไม่กล้าแตะต้องคนของตระกูลซูแน่!”ซูเฮ่อเหนียนกล่าวด้วยความมั่นใจ “เว้นเสียแต่ว่า เขาอยากจุดชนวนให้เกิ

ณ จวนผู้ตรวจการมณฑล ฟู่โจวพ่อลูกซูเฮ่อเหนียนเดินทางมาถึงจวนผู้ตรวจการมณฑลตั้งแต่ช่วงเที่ยง แต่จนฟ้าเกือบมืด หยุนเจิงก็ยังไม่ปรากฏตัวหยุนเจิงไม่เพียงแค่ไม่ปรากฏตัว แต่หลังจากช่วงแรกผ่านไป ก็ไม่มีแม้แต่ผู้ใดมาเติมน้ำชาให้หรือกล่าวต้อนรับความรู้สึกถูกเมินเฉยเช่นนี้ ทำให้ซูเฮ่อเหนียนซึ่งเคยชินกับการได้รับการต้อนรับอย่างแขกผู้มีเกียรติรู้สึกอึดอัดไม่น้อยเขาเป็นหนึ่งในเจ็ดผู้อาวุโสของตระกูลซู อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าตระกูลซู!ไปที่ใดก็ได้รับการยกย่องเป็นแขกคนสำคัญหากมิใช่เพราะหยุนเจิงมีอำนาจสูงส่ง ซูเฮ่อเหนียนคงปัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปนานแล้วเมื่อเห็นบิดาเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ ซูฮ๋วยหย่วนจึงรีบกระซิบเตือน “ท่านพ่อ ในเมื่อพวกเรามาแล้ว ก็ต้องลดทิฐิลงบ้าง! ต่อหน้าท่านอ๋องผู้นี้ พวกเรายังมีหน้าจะวางท่าอวดเบ่งได้หรือ...”ซูฮ๋วยหย่วนได้แต่ทอดถอนใจในใจเหล่าผู้อาวุโสของตระกูลซู ล้วนเคยชินกับการมีอำนาจอิทธิพลจนไม่อาจทนต่อการถูกลดเกียรติได้แม้แต่น้อยแต่พวกเขาไม่ดูบ้างเลยหรือว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ใด!ลองดูทัวฮวนสิ! เขาเคยเป็นมหาเสนาบดีแห่งแคว้นกุ่ยฟางเชียวนะ!แต่ตอนนี้เล่า?

การพบปะครั้งนี้ คงพูดได้ไม่เต็มปากนักว่าราบรื่นหรือเป็นที่น่าพึงพอใจหากหยุนเจิงไม่พูดถึงเรื่องการแบ่งภาษีตามที่ดิน การให้ตระกูลซูเพิ่มจำนวนเสบียงสำหรับทหารเป็นสองเท้าก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่แต่ท่าทีที่แข็งกร้าวของหยุนเจิงในเรื่องภาษีใหม่นั้น กลับทำให้ซูเฮ่อเหนียนไม่สบายใจอย่างยิ่งสุดท้าย ซูเฮ่อเหนียนกับบุตรชายก็ออกจากจวนผู้ตรวจการมณฑลโดยไม่ได้อยู่ร่วมรับประทานอาหารค่ำ"เจ้าพอใจแล้วใช่หรือไม่?" เมื่อออกจากจวนผู้ตรวจการมณฑลได้ไม่นาน ซูเฮ่อเหนียนก็ระบายอารมณ์ใส่บุตรชายทันทีซูฮ๋วยหย่วนเองก็ไม่ต่างกัน อารมณ์ไม่สู้ดีนักเขามองสบสายตาพ่อที่เต็มไปด้วยความโกรธ ก่อนจะพูดอย่างขุ่นเคืองว่า "เรื่องภาษีใหม่นี่ไม่ใช่ข้าทำขึ้นมาเองเสียหน่อย! ท่านจะโมโหทำไม ถ้าจะโมโห ทำไมไม่โมโหใส่หยุนเจิงล่ะ?""เจ้า..."ซูเฮ่อเหนียนโกรธจัด ยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดลงไปที่ใบหน้าของบุตรชายแต่สุดท้ายก็ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะลดมือลงโดยไม่ทำอะไรในเมื่อเรื่องมันเป็นเช่นนี้แล้ว การโต้เถียงกันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์สิ่งสำคัญในตอนนี้คือรีบกลับไปยังจวีผิง แจ้งข่าวเรื่องภาษีใหม่ให้คนในตระกูลรับรู้ และปรึกษากันถึงแนวทางรับม

เมืองหลวงตั้งแต่ที่จักรพรรดิเหวินมอบอำนาจให้หยุนลี่ดูแลราชการแทน พระองค์ก็แทบไม่ยุ่งเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองอีกเลยในแต่ละวัน จักรพรรดิเหวินมักจะเล่นไพ่นกกระจอกกับสนมในวัง เพลิดเพลินกับการชมการร่ายรำของพวกนาง หรือไม่ก็ไปตามจวนของบรรดาเจ้าขุนมูลนายเพื่อหาของกินและดื่มจักรพรรดิเหวินไม่ได้ลำเอียง บ้านของขุนนางชั้นสูงในราชสำนัก ไม่ว่าจะเป็นตระกูลใด พระองค์ก็ไปหมดบางครั้ง จักรพรรดิเหวินยังพาสวีฮองเฮาและสนมคนอื่นๆ ติดตามไปด้วยจักรพรรดิเหวินอาจจะสบายใจ แต่บรรดาขุนนางต่างลำบากใจไม่น้อยการต้อนรับจักรพรรดิเหวินอย่างน้อยต้องใช้เงินหลายร้อยตำลึง หากพระองค์พาสนมมาด้วย หรือเกิดนึกสนุกขึ้นมาเล่นไพ่นกกระจอกกับขุนนางในจวน เงินที่ต้องจ่ายอาจสูงถึงหลักพันหรือหลักหมื่นตำลึงถ้าปีหนึ่งจักรพรรดิเหวินมาที่จวนเพียงครั้งเดียว ทุกคนยังถือว่าเป็นพระมหากรุณาธิคุณแต่ผ่านไปสามวันสี่วันจักรพรรดิเหวินก็นำคนมาอีก ขุนนางที่ไหนเล่าจะทนไหว?หลายคนเริ่มสงสัยว่าจักรพรรดิเหวินกำลังประสบปัญหาทางการเงินหรือไม่ ถึงต้องมาอาศัยกินอาศัยดื่มที่จวนของพวกเขา พร้อมทั้งหากำไรจากการเล่นไพ่เพื่อเติมเต็มคลังหลวงคนเดียวที