( Thalia's POV ) Naalimpungatan ako mula sa pagkakatulog nang naramdamang may humahaplos sa binti ko hanggang dahan dahan ang bawat hagod nito sa aking katawan paitaas. Napatda ako sa pagkagulat at mabilis na napabangon. "Damuho ka! Manyak!" Sigaw ko nang mabungaran ang mukha ng halimaw. Dahil sa maliwanag na ilaw ay agad kong napansin ang namumula nitong pisngi at pupungay pungay na mga mata. Ibig sabihin lang nito ay nakainom na naman ito kagaya ng nagdaang gabi. Nang ngumisi ito ng isang nakakalokong ngisi ay kinabahan na 'ko kaagad. "Maniac? Am I? Gusto mo bang masubukan kung gaano ako kamanyak?" Anitong dinidilaan pa ang kanyang ibabang labi na parang takam na takam sa kung aumang kalaswaang naiisip. Nanlaki ang mga mata kong napayakap sa aking sarili. Shit! Parang nahuhulaan ko na ang masamang binabalak nito kagaya nung nakaraang gabi na lango rin siya sa alak. "Napakabastos mo talaga! Ano na namang balak mo? Huwag kang lalapit!" Buong loob na sigaw ko kahit nilukob

Para akong lantang gulay matapos niyang angkinin ang katawan ko ng paulit ulit. Pag angkin na walang awa at walang sawa na para bang siya na ang nagmamay ari nito kagaya ng paulit ulit niyang binibigkas. "Ako lang ang makikinabang sayo at sa katawan mo! Wala ng iba pa! Just fucking remember that wicked!" Ang mga katagang ito ang paulit ulit na ume- echo sa aking pandinig. Ni hindi ko na mabilang kung ilang beses niya iyon ginawa at kung anong oras siya natapos dahil sobrang lupaypay na ng katawan ko ng matapos siya at lumabas ng kwarto habang ako'y iniwanan lang niya ng walang anumang saplot sa katawan. Ramdam na ramdam ko ang kirot at hapdi sa aking pagkababae na parang namamaga na. Maging ang aking katawan ay hindi niya pinalampas. Napuno ito ng sugat mula sa pagkagat niya sa bawat parte at mga galos at pasa ng pamumwersa niya. At dahil sa nangyari ay buong magdamag akong hindi nakatulog. Para akong baliw na nakatulala sa kisame. Halos wala ng luhang nagsilabasan sa mga mata

( Thalia's POV ) [ "Tulong! Tulong!" "Lola Cita, Tiyang Miling, tulungan niyo po ako... Manang Sonya..." Panay ang sigaw at pagtawag ko sa mga taong tanging malalapit sa akin habang nagpupumilit na makawala sa isang bakal na rehas. Nag iisa ako sa isang napakadilim na lugar at walang sinuman ang mahihingan ng tulong. Halos wala na akong boses sa kakasigaw. Unti unti na 'kong nawawalan ng pag asa ngunit gusto ko pa ring lumaban. Gusto kong makaalis sa lugar na ito, ayaw ko rito. Gusto ko ng makabalik sa Lola Cita ko. Hanggang sa may liwanag akong nakita, may isang pamilyar na babae ang nakatayo. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat at pagkataranta at mas nilakasan pa ang namamaos na boses para makahingi ng tulong sa ginang. "Ma'am Ara! Ma'am Ara, tulungan niyo po ako!" Inilusot ko pa ang kamay ko ngunit nadismaya lang ako nang mariin lang akong tiningnan nito. Dahan dahan itong humakbang papalapit sa akin at nakahalukipkip itong tumigil sa harapan ko. "Kumusta ka Thalia?

Kagagaling ko pa nga lang mula sa sakit pero pakiramdam ko buong katawan ko na naman ang nanghina, tipong para akong tinakasan ng lakas nang marinig ang sobrang seryosong banta ng halimaw na yon. Kung noong mga nakaraang araw ay nagagawa pa niyang magtimpi dahil sa mga binigay niyang kondisyon, ngayon ay wala na siyang dahilan na magpigil pa dahil sa pag aakala niyang nagsinungaling na naman ako. Pero bakit at papaanong nangyari iyon? Hindi kaya talagang nagpanggap lang si Ma'am Ara? Na maging ang pangalan nun ay pagpapanggap lang din? At kung ganoon man, bakit niya naman iyon ginawa? Ano ba talagang totoo at anong motibo niya? Maaari kayang tama si Manang Sonya? Na baka nakaplano na ito at ako ang kuwawang biktima na nadiin. Naguguluhan na ako ng sobra. Mas lalo na akong nagduda sa katauhan ng babaeng tinitingala at hinahangaan ko. Pero ngayon, hindi ko alam kung saan at paano ako magsisimula sa pag iimbestiga sa tunay na katauhan ni Ma'am Ara. Lalo na ngayon na bukod sa nakabila

Sa mga nangyari ay para na rin akong binawian ng buhay. Maaaring gising ang diwa ko pero yung puso at buong pagkatao ko ay parang wala ng buhay at hindi makahinga. O sadyang, ayaw ko na talagang mabuhay pa dahil sa samo't saring sakit, paghihirap at pambababoy na nararanasan ko sa halimaw na ito! Pagkatapos ng pambababoy niya ay di ko namalayang nakaidlip na pala ako sa labis na kapaguran at pagdadalamhati. Naalimpungatan lang ako nang marinig ko ang malakas na pagkalabog ng pintuan. "Baba!" Sigaw nito kasabay ng paghila sa braso ko kaya mas lalo akong nagising. Kahit pa man sa sakit na nararamdaman ng buong katawan at pagkababae ko ay pinilit kong kumilos. Dahan dahan ang pagbaba ko kaso dahil sa malakas na paghablot ng halimaw na 'to ay napilitan akong kumilos ng mabilisan at sinarili na lang ang pagdaing. "Thalia, Señorito! Jusko!" Tinig ito ni Manang Sonya at di na napigilan pa ng halimaw ang agarang pagdalo sa 'kin ng matanda dahil sa pag aalala. "A--- anong nangyari T