“ได้สิ ยังไงซะคุณก็ยังคงเป็นภรรยาของผม จากนี้คุณก็ไปโรงพยาบาลจิตเวชเป็นเพื่อนผมด้วยก็แล้วกัน”เสิ่นหว่านฉือขมวดคิ้ว ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจนี่หนิ!น้ำเสียงของป๋อจิงโจวนั้นปกติ แต่ลมหายใจที่กำลังกระทบหูของเธออยู่นั้น ทั้งวุ่นวายและน่ารำคาญ เสิ่นหว่านฉือไม่สงสัยเลยว่าหากเธอพูดคำปฏิเสธอีกคำหนึ่งออกไป เขาค

ประธานเฉินคนอ้วนที่ชอบเหงื่อออกตลอดเวลา ในเวลานั้น เสิ่นหว่านฉือก็รู้สึกราวกับว่ามือของเธอถูกห่อไว้ด้วยลูกบอลเปียก เธอสะบัดมือไปข้างหลังแล้วก้าวถอยหลังไปหลายก้าว ใบหน้าเย็นชาจนสามารถแช่แข็งคนให้เป็นน้ำแข็งได้ “ประธานเฉินคะ โปรดสำรวมกริยาด้วยค่ะ”ประธานเฉินจับมือเธอเพียงเพื่อจะทดสอบปฏิกิริยา แม้ว่าเข

คุณผู้หญิงเฉินรับอย่างมีความสุข “ขอบคุณค่ะ ฉันจะรังเกียจได้ยังไงกันล่ะคะ”เธอหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า ข้างในเป็นสร้อยข้อมือเพชร มันไม่ได้มีค่ามากนัก และก็ไม่ได้มีเอกลักษณ์อะไร “ฉันซื้อสิ่งนี้มาตอนที่ฉันไปช็อปปิ้งมาครั้งก่อน มันไม่ใช่ของแพงมากนัก ถือว่ามันเป็นน้ำใจของฉันก็แล้วกันค่ะ และถือเป็น

เสิ่นหว่านฉือรู้สึกเขินอายขณะที่ถูกเขาจับเอวเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา ผมที่เปียกของเธอมีน้ำหยดไม่หยุด ใช้เวลาสักพักกว่าเธอจะหยุดสำลัก เธอเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองผู้กระทำผิดตรงหน้าเธอ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”ดวงตาของเธอแดงก่ำจากการกระตุ้นของน้ำพุร้อน หยดน้ำเกาะตรงปลายขนตาที่โค้งงอของเธอ ทำให้ในเวลานี้เ

“นักเต้นที่สวยที่สุดอย่างงั้นเหรอคะ? ” เสิ่นหว่านฉือมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “เจี่ยนเวยหนิงเหรอ? ”คนเดียวที่เธอรู้จักซึ่งได้รับการจัดอันดับให้เป็น ‘นักเต้นที่สวยที่สุด’ จากสื่อและสาธารณชนคือเจี่ยนเวยหนิงประธานเฉินยกคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจราวกับจะอวดเธอ “ก็เป็นเธอยังไงล่ะ ไม่งั้นใครจะสมควรถูกเ