“อวี้…อวี้เฉิง เอาฉันหน่อย”“เสิ่นหว่านฉือ ดูให้ชัดว่าผมเป็นใคร?”เมื่อเปิดไฟ เฉินหว่านฉือมองใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังทับอยู่ด้านบนร่างกายของเธอ และม่านตาของเธอก็หดตัวลงทันที!“ป๋อจิงโจว? ทำไมถึงเป็นคุณ?!”ชายหนุ่มคนนั้นบีบคางของเธอเอาไว้ พร้อมกับสีหน้าอันเย็นชาอย่างยิ่ง “ในเมื่อขึ้นเตียงของผมแล้ว ค

ได้ยินแยกกันอยู่คำนี้ ในใจเฉินหว่านฉือเหมือนถูกคนมาบีบแรงๆ ปวดนิดๆเจ็บหน่อยๆหลังจากแต่งงาน ทุกปีป๋อจิงโจวจะกลับคฤหาสน์หยูถิงแทบนับครั้งได้ ไม่ต่างอะไรกับแยกกันอยู่แล้ว“ยังไงเสียก็เหลือแค่สามเดือน ฉันว่าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกัน”ป๋อจิงโจวจ้องเธอไม่กี่วินาที แล้วก็ได้เหน็บแนมยิ้มเยาะ “จำเป็นหรือไม

ในรถเงียบมากตลอดทาง และบรรยากาศตึงเครียดทำให้อาเจียงไม่กล้าที่จะเปลี่ยนความเร็วขณะขับรถจนกระทั่งรถมาถึงลานจอดรถของคฤหาสน์แห่งหนึ่งในเขตชานเมือง เขาจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลงจากรถแล้วเปิดประตูเฉินหว่านฉือไม่ได้สำคัญตัวขนาดนั้นเท่ากับป๋อจิงโจว ไม่ชอบถูก‘รับใช้’กำลังจะเปิดประตูป๋อจิงโจวพูดเย็นชาว่า “ผม

เสิ่นหว่านฉือตั้งใจทำแบบนั้น การแย่งผู้ชายไม่มีการแบ่งแยกวิธีการหรอกป๋อจิงโจวขยับลูกกระเดือกขึ้นลง กำมือถือแน่นจนนิ้วมือโปนเสียงปลายสายนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง “ประธานป๋อ หากขาของเวยหนิงหัก ชีวิตการเต้นของเธอก็จะจบลงทันที ทีแรกเธอตั้งใจที่จะเป็นนักเต้นระดับชาติ เธอไม่ยอมให้คุณถูกเอาไปนินทาจนต้องมาอมท

เฉินหว่านฉือสมองกระทบกระเทือนหรือเปล่าถึงได้รอป๋อจิงโจวมา แต่ทว่าเธอประเมินค่าความเร็วผู้ชายต่ำไปหน่อย เธอเพิ่งออกถึงหน้าประตู ก็เจอเงาสูงชะลูดตรงดิ่งเข้ามาทางนี้ป๋อจิงโจวสวมเสื้อเชิ้ตสีดำตัดเย็บเข้ารูปและกางเกงสูทรีดเรียบมีรอยจีบ หน้าตาหล่อเหลา บุคลิกภูมิฐาน และความเย่อหยิ่งโดยธรรมชาติของเขาโดดเด่