All Chapters of THE TYCOON'S ACCIDENTAL BABY: Chapter 31 - Chapter 40

Nang makauwi sila sa condo ay inasikaso kaagad ni Fatima si Giovanni. Tinulungan naman siya ng isa sa mga attendant ng condo building kaya hindi siya nahirapan na dalhin si Giovanni papasok ng condo unit nila. Tinaggap niya ang suot nitong sapatos at kumuha siya ng basang bimpo saka ito pinunasan. “Grabe naman ang pagkalasing mo, parang wala ng bukas.” inis na reklamo ni Fatima. Habang pinupunasan niya ang mukha nito ay sunod niyang tinaggal ang suot nitong t-shirt. She saw a scar— malapit sa puso nito. Kaagad niya itong hinimas, dahil mukha itong matagal na at hilom na ngunit parang napakasakit kung titingnan. Ngayon niya lang nakita ‘yon. “Anong nangyari dito? Bakit may sugat ka?” tanong ni Fatima kahit alam niyang hindi naman sasagot si Giovanni. Ipinagsawalang bahala niya ‘yon at sunod na pinunasan ang leeg nito pababa sa dibdìb. Dito niya lang napansin ang hubog qt tigas ng katawan ni Giovanni. Napakagat tuloy siya sa ibabang labi niya dahil tila pinagnanasahan niya ngayon an

Fatima’s Point of View Kinabukasan, ang unang naramdaman ko ay ang mga braso ni Giovanni na mahigpit na nakayakap sa akin. Sunod nito ang mga nakaw na halik sa aking balikat, pababa sa aking leeg. Dahan-dahan akong nagmulat ng mata, natatawa sa kiliting dulot ng kaniyang mga labi. “Hmmm… Giovanni, baka kung saan na naman mapunta 'to.” biro ko habang nakangiti, sabay paglingon sa kaniya. Napangiti rin si Giovanni at bumulong, “Sorry na kagabi, hindi ko napigilan ang sarili ko.” “Okay lang,” sagot ko, pero bago pa man ako makapagtuloy, nagsalita ulit siya. “Okay sa 'yo, kasi ikaw ang nakaranas ng sarap. Pero ako? Itinulog ko na lang ang tigas ng alaga ko.” Bigla akong napatawa. “Talaga? Gano'n pala ha?” bawi ko, sabay palo ng mahina sa kaniyang braso. “Para naman sa amin ng anak natin ang sakripisyo mo kagabi, eh.” Nagpatuloy sa pagtawa si Giovanni at hinigpitan pa lalo ang yakap sa akin. “Bawi na lang ako mamaya.” aniya habang naglalaro ang ngiti sa kaniyang mga labi, sabay kinda

Giovanni’s Point of View “Giovanni, come to the hospital right now!” tila nagmamadaling sambit ni Dad. “Your mom…” “What?” “She wants to see you. Hinahanap ka niya Giovanni.” After I heard that, walang alinlangan akong nagtungo sa hospital. But only to found out that my mother still can’t to talk and speak. Parang ginagawa akong gag0 ni Daddy. “You said nagsasalita na siya?! Ako ba niloloko niyo, Dad?!” inis kong sigaw kay Daddy. “S–She is! Rinig na rinig ko Giovanni!” pagpupumilit ni Daddy. “Hinahanap ka niya, at hindi lang ikaw kundi pati ang kapatid mo! She remembered Eunice!” Natahimik akong bigla. “Wait, she said my sister’s name?” “Yes! And it’s unbelievable, yet it’s called progress!” So, possible… na si Mommy ang nakausap ni Fatima? “You’re with her since when?” tanong ko. “Since last week, maybe? Bakit mo naitanong?” Umiling ako. “Nothing.” Confirmed– si Mommy nga ang nakausap ni Fatima. Muli akong tumingin kay Mommy na mahimbing ng natutulog, nang biglang tumun

Narinig ni Giovanni ang boses mula sa speaker ng nurse station.“Calling, Mr. Samaniego, Mr. Samaniego, please come to your wife’s room. There’s an emergency. Nagwawala po ang asawa mo.”Nagkatinginan si Giovanni at ang kanyang ama na si William. Pareho silang nagulantang at hindi alam kung sino ang tinutukoy ng nurse. Napatingin pa sila sa paligid, tila umaasang may ibang Samaniego sa ospital na iyon.Ngunit naramdaman ni Giovanni ang bigat sa dibdib niya— si Fatima ang una niyang naisip. Kasalukuyang naka-admit si Fatima sa ospital, ngunit hindi ‘yon alam ng Daddy niya. Sa kabila ng kanyang takot at pagkabahala para kay Fatima, nagpigil siya upang hindi mahalata ng kanyang ama ang tunay nilang sitwasyon.Hindi na nakapag-isip nang matino si William at kaagad na nag-react.“Ang mommy mo ‘yon!” bulalas ni William, at bago pa man makapagsalita si Giovanni ay tumakbo na ang ama patungo sa kwarto ng kanyang asawa. Naiwan si Giovanni, naguguluhan, nag-aalangan sa susunod na hakbang.Haban

“Huwag mong sagutin!” Kaagad na sambit ni Fatima, ramdam ang matinding kaba at takot na bumabalot sa kaniyang dibdib. Mahigpit niyang hinawakan ang braso ni Katie, na para bang nanghihingi ng lakas at kapanatagan sa kaibigan. “I-block mo na lang ang number niya, huwag na huwag kang magdalawang-isip.”“S–Sige,” pautal na tugon ni Katie, ramdam din ang takot sa kaniyang boses. Agad niyang kinuha ang kaniyang cellphone at sinunod ang payo ni Fatima. Halos nanginginig ang kaniyang mga kamay habang ginagawa ito, pilit na isinasantabi ang pangamba.Ilang minuto pa lamang ang lumilipas nang biglang tumunog naman ang cellphone ni Fatima. Napapitlag siya at mabilis na sinilip ang screen, inaalala kung maaaring si Giovanni na naman ang tumatawag sa kaniya. Pero hindi ito si Giovanni, dahil natitiyak niyang blinock na rin niya ang numero nito.“Sino naman ‘yan?” alalang tanong ni Katie, namumutawi sa mukha ang pagkabalisa.“It’s... Danica…” mahinang sagot ni Fatima, halos binubulong ang pangalan