Lahat ng Kabanata ng Taste of Sweet Vengeance: Kabanata 11 - Kabanata 20

Maaga akong pumasok sa opisina. Iilan lang sa mga ka opisina ko ang nandito. Ewan kung bakit naisipan kong maaga pumasok samantalang dati ay halos makipag agawan na ako nang masasakyang taxi dahil late na ako. Kakaupo ko lang sa aking swivel chair nang salubungin ako ni Ms. Trinidad na may dalang mga papeles. Tulad nang dati ay hindi man lang niya akong nginitian. "Kailangan 'yan mamaya." 'yun lang ang sinabi niya saka tinalikuran na ako. Nagkibit balikat ako saka binuhay ang computer. Nasanay na akong gan'on siya. "Naks! Ang aga natin ah, anong nakain mo?" sabi ni Iris na kakarating lang. "Wala naman." sagot ko. Hindi ko alam kung bakit nakangiti ako ngayon. Kagabi pa ako ngiti nang ngiti sa hindi malamang dahilan. "Inlove ka no?" Agad akong napatingin kay Iris. Nakadungaw siya sa akin habang nakangiting naghihintay sa magiging reaksyon ko. "Ano ba 'yang sinasabi mo?" tanong ko. "E kasi kanina ka pa ngiting ngiti. Kumikislap din ang mga mata mo, halatang ang saya saya mo."

Sa ganda nang lugar, hindi ko maipagkakailang gusto kong tumira dito. Maliban sa maganda, mapayapa pa ang lugar. Walang kahit sino ang pwedeng mangambala kung sino man ang naninirahan dito. Kahit ang bahay na ito ay maganda din. Kasing laki lang siya nang apartment ko pero may 2nd floor. Ang pinakapaborito kong parte nang bahay na ito ay ang ikalawang palapag. Dahil doon mo makikita ang kabuuan nang kagandahan dagat at buwan. Nakaupo na ako ngayon sa couch. Panay sighot at hatsing ko. Kanina ay pinagmasdan ako ang buong bahay ay masasabi kong inalagaan itong mabuti. Siguro ay madalas siya dito. Ang ganda naman kasi nang isla. Kahit ako ay gugustuhin din dito. "Can you wait? Bibilisan ko nalang magluto." Kakababa palang ni Ale. Nakapagbihis na siya nang puting t shirt saka itim na shorts. Napatingin ako sa isang puting t shirt na hawak niya. Naka tapis pa lang kasi ako nang tuwalya, sabi niya'y kukuha siya nang masusuotin ko. "Wear this." Ibinigay niya sa akin ang t shirt. Nang

Bakit may mga taong kapag nagsawa o hindi gusto ang isang bagay ay basta nalang itatapon? Bakit hindi nalang balikan kung saan nagsimula kung paano mo ito ginusto? Gaya nang sabi ni Ale ay umuwi kami. Ayaw niya pa noong una dahil may sakit pa daw ako. Seriously? Mas alam pa niya kaysa sa akin na ako ang may sakit."Saan kayo pupunta?" tanong niya. Dahil ayaw niya pang umuwi ay sinabi ko sa kaniyang may pupuntahan ako. Nagtanong siya kung sino ang kasama ko at sinabi kong si Iris. Pumunta muna kami sa bahay ko upang kumuha nang mga gamit ko saka kami pumunta kay Iris. "Sa probinsya nila." "Saan nga?" Hindi ko natanong kay Iris kong saan. Basta umo-oo lang ako dahil wala naman akong gagawin sa bahay. "Hindi ko tinanong. Sabay naman kami papunta doon." Hindi na siya nagsalita at nag focus nalang sa pagmamaneho. Tinext ko si Iris kaninang umaga. Sabi niya'y maghihintay siya sa kaniyang apartment. "Diyan nalang." Huminto ang sasakyan niya sa tapat nang apartment ni Iris. Kinuha k

Hindi ako makapagsalita. Feeling ko'y para akong tulog at panaginip lamang ito. "I can't stop myself from seeing you. Hindi ko magawa na sa isang araw ay hindi ka makita." I'm shocked. Yes. Dahil hindi ko naman inaasahan ito. Akala ko'y simpleng lakad lang ang gagawin namin pero hindi ko alam na aamin siya. Pero teka, bakit parang impossible naman yata. I mean, bakit ako? Sa dami nang mga babae niya ay bakit ako? Magsasalita pa sana ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Nang kinuha ko ito'y nakita kong si Ate Tinay ang tumawag. "Excuse me. Sasagutin ko lang," sabi ko. Nakita ko ang pagkawala niya nang pag asa saka tumango at binitawan ang kamay ko. "Hello, ate Tinay?" bungad ko. "Ma'am Chernie..." Kumunot ang noo ko nang marinig ang hikbi ni Ate Tinay. "Bakit po?" Nagsimula na akong kabahan. "Si Sir Joseph ho kasi, nasa ospital..." Bigla akong nanghina. No. Not this time."Anong nangyari? Ayos lang ba siya? Saang ospital?""Bigla ho kasi siyang inatake kanina..." sam

Sa araw na ito ang araw nang labas ni Joseph sa ospital. Pumayag akong tumira sa bahay hindi dahil napatawad ko na sila, kundi dahil sa kapatid ko. Kung sana lang ay pumayag silang sa akin titira ang kapatid ko, hindi sana ako titira sa bahay. Hindi ko din talaga maintindahan. Pilit kong sinasabi sa sarili kong magpatawad pero sa tuwing makikita ko silang magkasama ay bumabalik lang lahat. Ang maisip na nasasaktan ang Mommy ko noong buhay pa habang sila ay masayang magkasama ay kumukulo ang dugo ko. Hindi man lang nirespeto ang pagkamatay nang Mommy ko at tumira pa talaga sila sa bahay. Bumuntong-hininga ako. Kailan ba maaayos ang buhay ko? 'Yung malaya akong makakasama ang kapatid ko na walang iniisip na sakit at galit. Kailan ko ba mapapatawad ang ama ko na naging dahilan nang pagkamatay nang Mommy ko? "Ate, sabi ni Daddy sa bahay ka na titira. Totoo po ba iyon?" Joseph asked me. Itinigil ko ang pagliligpit sa mga gamit. Kanina lang ay sinabi nang doctor na pwede nang ma disch