A Love Reclaimed: Fated To Love You のすべてのチャプター: チャプター 281 - チャプター 290

Si Rhian ay marahang hinahaplos ang likod ng bata, sinusubukang pakalmahin siya, ngunit naririnig niyang unti-unting humihina ang iyak nito. "Rain?" Tumingin siya pababa nang may pag-aalala. Ang bata ay nawalan na ng malay dahil sa sobrang pag-iyak. Ang mga luha sa sulok ng kanyang mga mata ay nakabitin pa rin sa kanyang pisngi. Sa hitsura ng bata, halos hindi makahinga si Rhian dahil sa sobrang awa. Napakalamig ng gabi, at manipis ang suot ng bata. Hindi pwedeng magtagal pa ito. Kailangan niyang makaisip ng paraan para makaakyat sila! Pagkatapos niyang magdesisyon, hinubad ni Rhian ang kanyang jacket, binalot ang bata, at sinubukang maghanap ng solusyon. Ngunit kahit anong gawin niya, hindi siya makalabas ng hukay. Halos maubos na ang lakas niya sa sunod-sunod na pagtatangka. Sa huli, napaupo si Rhian nang may pagkabigo, at niyakap ang bata upang painitin ito. Habang umiihip ang malamig na hangin sa kagubatan, tanging kaluskos ng mga dahon ang naririnig—walang ibang tao. Sa

Pagkatapos ng checkup, nakahinga ng maluwag si Rhian nang matiyak na wala nang ibang sugat si Rain maliban sa mga gasgas. Gayunpaman, patuloy pa rin ang pag-aalala ni Zack at inutusan si Rain na manatili sa ospital ng isang gabi. Nang makita ni Rhian na palalim na ang gabi, nagpasya siyang magpaalam, "Kung okay na si Rain, uuwi muna kami ng mga bata upang magpahinga. Kung may kailangan ka, huwag kang mahihiya na tawagan ako.” Pagkasabi nito, umalis siya at papalapit na sa pintuan, nang biglang hinawakan siya ni Zack sa pulso. Napasinghap si Rhian… tumingin siya sa kamay ni Zack na nakahawak sa braso niya na may sugat. "I-check na rin siya." Mahinang sinabi ni Zack sa doktor habang hawak ang kanyang pulso, nagsalita sa doktor. Dahil dito, tumingin si Rhian at tumanggi, "Hindi na kailangan, alam ko namang hindi ako nasaktan. Gusto ko lang magpahinga at umuwi ngayon." Ngunit hindi siya tinigilan ni Zack. Kaya't napilitan si Rhian na sumunod, lumapit sa doktor, inikot ang manggas n

Matapos kumain, inutusan ni Zack si Manny na ihatid si Rio at Zian pauwi upang magpahinga, habang siya at si Rhian ay nanatili sa ward upang samahan si Rain. Bumuntong-hininga si Rhian habang nagpapaalam sa kanyang dalawang anak. Gusto man niyang umuwi kasama sila, hindi naman niya magawang iwan si Rain. Hanggang ngayon ay kapit ito sa kanya, ayaw humiwalay at parang takot na takot na iwan niya. Hinaplos niya ang maputlang mukha nito, at tumingin sa mga mata nito na puno nang pagsisisi, "Hindi dapat kita iniwasan, Rain..." hingi niya ng paumanhin sa bata. Umiling sa kanya si Rain, walang paninisi sa mga mata nito, bagkus ito ay malamlam habang nakatingin sa kanya, may takot man, halata na kumportable ito na kasama siya. Hindi mapigilan ni Rhian ang nararamdaman niyang guilt, lalong bumigat ang kanyang pakiramdam. Simula nang mawala ito, hindi na naalis sa dibdib niya ang guilt na ito. Lalo na ngayon na alam niyang apektado na ang mental na kalagayan ng bata. Pakiramdam ni Rhian ay

Pagka-alis ni Rhian, bumalik na sina Zack at Rain sa mansion. Pagdating nila sa bahay, naroon na si Dawn at Wilbert sa sala, kasama si Marga, nakaupo ang babae sa tabi nila nang malungkot. Pagkakita sa kanilang pagpasok, agad na tumayo si Marga upang salubungin sila. "Zack, okay lang ba si Rain?" Habang sinasabi ito, agad niyang niyukod at tiningnan ang kalagayan ng maliit na bata. Paglapit niya, agad na umatras si Rain at nagtago sa likod ni Zack, mahigpit na hawak ang damit ni Zack at ayaw nang tumingin kay Marga. "Rain, patawarin mo ako, ako ang nagpasama ng loob mo, pero ang gusto ko lang..." pinantayan ni Marga ang bata at mahinahon na tinangkang hawakan ang kamay ni Rain. Ngunit parang pusa na nagalit, tinabig ng bata ang kamay ni Marga at may galit sa mukha. “Kailanman, hinding-hindi niya magugustuhan si Marga. Dahil sa kanyac iniwasan ako ni tita ganda! Ayaw ko sa kanya!” Isip-isip ni Rain. Hindi pa rin sumuko si Marga, iniisip ang mga magulang ni Zack na nasa lik

Nang malaman ni Dawn na si Rhian ang nakakita kay Rain, wala siyang nakapa na tuwa. Dapat lang ang ginawa nito. Sa halip, dahil sa patuloy na pag-iyak ni Rain sa kanyang mga bisig, niyakap niya itong muli at inubos ang lahat ng paraan upang pakalmahin ito. Matapos ang ilang sandali, nang mawalan ng lakas si Rain sa kakaiyak, tumigil na siya at tahimik na nagpatuloy sa paghikbi. "Rain, maging mabait ka at masunurin." Hinaplos ni Dawn ang likod ng bata at nagbago ng paksa. "Gusto ka ni tita Marga, hindi niya nais na magalit ka. Puwede mo ba siyang patawarin?" Nang marinig ni Rain ang pangalan ni Marga, bumitaw siya kay Dawn, at tumalikod upang magtungo kay Zack, tinaas niya ang kamay upang magpabuhat sa ama. Kinuha ni Zack ang anak at binuhat ito sa kanyang bisig, siya na ang sumagot sa sinabi ng kanyang ina sa kanyang anak, "Hindi ko siya mapapatawad. Kahit na patawarin siya ni Rain, hindi ko siya mapapatawad!" Ang bawat kataga na binitiwan ni Zack ay puno ng diin. Ang tingin ni