All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 571 - Chapter 580

Alam ni Irina na may allergy siya sa ilong—mga pabangong matapang at maaanghang na amoy ay agad siyang hinihika.Pero skin allergy? Ngayon lang niya narinig ‘yon.Paano niya hindi malalaman ‘yon tungkol sa sarili niya?Napatingin siya sa kanyang asawa, halong natatawa at nagtataka.Pero nanatiling malamig at seryoso ang mukha ni Alec.“Ang lapit-lapit mo sa kanya, halos laway mo na ang tumama sa mukha niya. May kaunting pakiramdam ka ba ng hygiene? Paano kung inatake siya ng allergy? Kakayanin mo bang akuin ‘yon?”Matagal na siyang kasamahan ni Irina sa trabaho, at ni minsan, hindi pa niya ito nakitang nagka-rashes o inatake ng anumang allergy. Sa totoo lang, hindi naman siya kailanman nagmukhang marupok o sobrang sensitibo.Pakiramdam niya’y sobra siyang naagrabyado—gusto na niyang maiyak sa sama ng loob, pero hindi niya magawang tumulo ang luha sa takot.Wala siyang nagawa kundi manahimik at manood habang lumapit si Alec, mahigpit na hinawakan si Irina sa kamay, at marahas siyang hi

Pagod na pagod ang lalaki. Mahimbing siyang natutulog sa mga bisig ni Irina, walang kamalay-malay na kinakausap—at pinapagalitan—na siya nito.Hindi lang iyon—bahagya pa siyang gumalaw sa kanyang pagkakatulog, niyakap ang braso ni Irina gamit ang isang kamay, habang ang isa naman ay nakapatong sa dibdib nito, yakap ang kabilang braso.“Mmm… sa’yo lahat ’to… lahat para sa’yo,” bulong niya sa antok. “Ano raw?” Kumurap si Irina, naguguluhan.Patuloy siyang nagbulong, kalahating gising: “’Yung mundong ipinaglaban ko… iyo lahat ’yon… hindi, hindi lang sa’yo—pati kay Anri… para sa inyong dalawa…”Bigla, parang natunaw ang puso niya. Dahan-dahan niyang tinapik ang pisngi nito gamit ang isang daliri, saka pabulong na sinabi, “Sino bang may gusto ng mundo mo? Hindi mo naman ’yan makakain o maiinom. Hindi ko kailangan ang mga ’yan. Ang gusto lang namin ni Anri… ikaw lang. Okay? Basta’t kaming tatlo ay magkasama, kahit mahirap ang buhay, ayos lang. Hindi ako natatakot sa hirap. Kaya kong tiisin.

At kagabi… Iba ang ganda niya kagabi.Marupok, luhaan, nakayakap sa leeg niya—kung minsan ay nagmamakaawa na pakawalan siya, kung minsan naman ay nagmamakaawang huwag siyang iwan.Parang isang mahiwagang espiritung-kitsune na sampung libong taon nang namumuhay—nakapulupot sa kaluluwa niya. Paanong makakatakas pa siya roon?Pero ngayon… Ngayon, napakapuro ng dating niya. Parang mali nang tawagin pa siyang kahit anong salita.Sobrang linis at payak, na parang ang kahit na pinakamunting palamuti ay isang pambabastos sa kanyang imahe.Lumambot ang tinig ng lalaki habang tinanong, “Masakit ba?”Saglit na napatigil si Irina, litong-lito. Ilang segundo pa bago niya naintindihan kung ano ang tinutukoy nito—at nang maunawaan niya, namula agad ang kanyang mukha.“Ikaw—ikaw talagang malaking ulo! Siyempre masakit!” sigaw niya, napapahiya. “Ano pa hinihintay mo? Ihatid mo na kami ni Anri sa trabaho at sa school!”Bahagyang ngumiti ang lalaki, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang mga labi. Pagb

Narinig ng ina ni Marco ang malamig at nakakatindig-balahibong utos ng matanda sa telepono, kaya’t hindi niya napigilang magsalita.“Dad… hindi ko alam kung dapat ko itong sabihin, pero—”Tumalikod si Don Pablo at kalmadong tumugon, “Sabihin mo lang kung anong nasa loob mo. Ang mga Allegre ay hindi ang uri ng pamilyang tinatahimik ang sarili niyang kadugo. At sa hinaharap, susuportahan pa rin ng mga Allegre ang pamangkin mong si Queenie.”“Dad…” Nag-alinlangan si Mrs. Allegre, bago tuluyang tumatag ang kanyang loob. “Sa totoo lang, pakiramdam ko naman ay wala talagang ginawang masama si Irina laban sa pamilya natin. Sa mga naririnig ko kay Marco, palagi raw siyang masipag at responsable sa kumpanya. Hindi siya lumalampas sa dapat. Bakit natin siya pinupuntirya ng ganito?”Napabuntong-hininga nang malalim si Don Pablo. “Akala mo ba, sa edad kong ito, gusto ko pang lumikha ng mga kaaway o itulak ang mga tao sa bingit?”“Eh kung gano’n…” Bitin ang sinabi ni Mrs. Allegre, halatang iniisip

Ang lalaking 'to talaga!"Napakawalanghiya mo na yata!" singhal ni Irina habang tumaas ang boses niya at hinarap si Alec sa isang mainit na pagtatalo.Sa lakas ng kanyang tinig, kahit ang mga lalaking nakapwesto sa labas—mga tauhan ni Alec na pinaka-pinagkakatiwalaan—ay narinig ang bawat salita.Lahat sila'y napahinto.Mahigit sampung taon na nilang sinusundan ang Young Master, at ni minsan, wala silang nakitang sumigaw sa kanya ng ganoon—maliban kay Irina.Pero sa halip na magalit, ikinagulat nila nang makita si Alec na napapikit at pinisil ang tulay ng ilong niya. Sa itsura pa lang niya, kahit sinong may sentido kumon ay makakabasa—hindi siya galit, kundi aburido."Makinig ka, Alec! Normal lang ang business trips sa trabahong may kinalaman sa architectural design. Kahit pa ayaw mong pumayag, aalis pa rin ako ngayon! At kung pipigilan mo pa ako—" Biglang bumaba ang boses ni Irina, malamig na malamig ang tono, "Magpapasa ako ng diborsyo."Hmph!Kung hindi niya tuturuan ng leksyon si A