All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 671 - Chapter 680

“Kalokohan ang pinagsasasabi mo!” sigaw ni Cassandra sabay tayo mula sa upuan, itinuturo si Irina ng daliri, galit na galit ang mukha.Si Nicholas nama’y mas grabe pa—itinutok ang kamay nang halos tamaan na ang mukha ni Irina. “Walang-hiya! Wala ka talagang hiya!”Swish!Walang nakapansin kung kailan lumitaw, ngunit bigla na lamang kumislap ang isang maliit na punyal sa kamay ni Alec—di lalagpas sa apat o limang sentimetro ang haba, ngunit matalim na matalim. Kumislap ito ng malamig na liwanag, ngunit wala man lang bahid ng dugo.Isang iglap lang, nalaglag sa sahig ang daliring itinuro ni Nicholas kay Irina.Napakabilis ng galaw ni Alec—sadyang napakabilis na hindi man lang agad namalayan ni Nicholas ang sakit. Nang maisip niya kung ano ang nangyari, wala na ang kanyang kanang hintuturo.Mabilis na tinakpan ni Alec ang mga tainga ni Anri, sabay yakap at kalong dito upang hindi masaksihan ang madugong pangyayari. Tumindig siya nang kalmado at marahang inilabas ang bata mula sa silid.S

Matamlay na tinitigan ni Don Pablo si Alec. “Alec… ganito ka na ba ngayon? Isang taksil?”“Patawarin ninyo ako, Don Pablo,” mahinahong tugon ni Alec. “Sa anong paraan ko nilabag ang aking salita?”Hindi nakaimik si Don Pablo.Nagpatuloy si Alec. “Ibinabalik ko nang ligtas sa South City ang mga Jin, at kaya ko sanang tapusin ang kanilang buhay. Sa lahat ng kasalanang ginawa nila laban sa akin, pinigilan ko ang aking kamay alang-alang sa inyo, Lolo. At ngayong alam ko na ang ugnayan ninyo sa aking ina, paano ko lalabanan ang inyong kagustuhan?”“Ngunit hindi ibig sabihin niyon ay hahayaan kong mapahamak ang aking asawa. Kung ang pagpatawad sa mga Jin ay magbibigay lamang sa kanila ng pagkakataon na saktan siyang muli, naniniwala ba kayong manonood lang ako at wala akong gagawin?”Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Don Pablo. “Ah… tama ka, Alec. Ngunit nakikiusap ako—kahit isantabi ko na ang aking dangal—pahintulutan mo akong isama sila ngayon.”“Kung gayon, sige,” malamig na

“Hindi,” malamig na tugon ni Alec.“Paano naman ang ginawa mo sa aking pangalawang anak na si Yngrid, anim na buwan na ang nakalilipas?” singhal ni Carter Jones, nanginginig sa galit ang kanyang tinig. “Sarili kong laman at dugo ang anak ko! Pinakitunguhan mo siya nang lubhang malupit, at pinatawad pa kita roon! Pero ngayon—pati ako mismo, pinagbalingan mo ng kalupitan mo!”Umangat ang labi ni Alec sa isang malamig na ngiti. “Kalupitan? Uncle Carter, baka maaari mong ipaliwanag—ano nga bang eksaktong ginawa ko laban sa iyo?”Natawa si Carter Jones, mapait, halos malapit sa pagkabaliw ang kanyang hinanakit. “Ano ang ginawa mo? Sinakmal mo ang lahat ng armas mula sa isla! Sabihin mo, may iba pa bang makikinabang nang gano’n kalapastangan? Ang mga sandatang iyon ay akin—akin! Ako, si Carter Jones, ang nagbuhos niyon sa isla gamit ang sarili kong kamay! Hindi ba’t dapat isauli mo ang mga iyon sa akin?”Malaki ang ipinuhunan niya upang armaduhan ang isla. Sa ibabaw, wari’y upang tulungan s

Biglang napatitig si Dahlia sa isang nakapanghihilakbot na manika—kalahati ng taas ng isang taong-gulang, at ang katawan nito’y binahiran ng mga nota ng musika. Ngumisi ito nang ubod ng lawak, lantad ang matutulis na ngipin, ang anyo’y kakaibang pinaghalo ng kalokohan at kababalaghan.Ano ito…?Pumuno ng luha ang mga mata ni Dahlia habang dumadaluyong ang takot sa kanyang dibdib. Ngunit nang makita niya kung sino ang may hawak, napaurong siya. Si munting Anri pala—nakatingala sa kanya, bilog ang mga mata, at nakapaskil ang isang halos labis na matamis na ngiti.“Tita Dahlia… natatakot ka ba?” mahinang tanong ng bata, ang boses inosente at walang halong panlilinlang.Sa narinig, pinilit ni Dahlia na tibayan ang loob at tumingin pababa. At naroon nga—mahigpit na yakap ni Anri ang kakaibang manika, tila ba pilit niyang pinasasaya ang tiyahin.“Tita, para sa’yo ang manikang ito,” seryosong sabi ni Anri.“Pasaway ka talagang bata,” nakangiting wika ni Jiggo, sabay kurot sa ilong ng pamangk

Umalingawngaw sa linya ang malamig at nanunuyang tinig ni Yngrid, “Dad! Siyempre susundin ko ang lahat ng ipapagawa mo!”Nagngalit ang mga ngipin ni Carter. “Tunay ngang kahanga-hanga ang anak kong babae.”Ngumisi si Yngrid. “’Di ba’t ginagawa nina Uncle at pinsan ang lahat para magkawatak-watak tayo? At si Alec—kinuha na niya ang napakarami mong armas! Lagi niyang pinagtatanggol ang walang-kwentang asawa niya. Sige, kung malulugmok tayo, sisiguraduhin nating may dugo silang iluluha! Kakapitan natin sila hanggang sa mamatay—at kung kailangan, hayaan silang mahawa ng rabies! Babalik din naman agad ang babaeng iyon. Magiging magandang palabas ito.”Payak ang ngiti ni Carter. “Kung ganoon, mapapanatag na ako. Tama na, ibaba mo na ang telepono.”Pagkababa ng tawag, marahan siyang lumabas sa gilid na pinto. Hindi man lang siya nagpaalam sa pamangkin at apo sa pamangkin; wala ring nakapansin sa kanyang paglisan, ni wala silang ideya na kagagaling lang niya sa isang makamandag na tawag.Sama