All Chapters of ANG PIYAYA NI PIPAY: Chapter 51 - Chapter 60

Chapter 51 Dahil sa sagot ko, nanatiling tahimik ang kwarto. Naramdaman ko ang bigat ng mga mata nila sa akin, at kahit na ang mga magulang ko ay nag-aalala, ang sinabing kasinungalingan ko ay tila nagbigay daan sa isang uri ng pagpapaliwanag—mabilis na nagbago ang galit at tensyon sa mga mata nila. "Kung iyon ang dahilan, Pipay..." ang mama ko, ang boses ay naglalaman ng kalungkutan, "huwag kang mag-alala, hindi kami magmamadali. Gusto namin na ikaw ay maging handa sa kung anuman ang mangyari." Parang may matinding kaguluhan sa aking isipan. Bakit ko sinabi ‘yun? Dahil ba gusto ko lang pigilan ang nangyayari? Pero sa isang banda, natatakot akong harapin ang mga magiging epekto ng desisyong ito, at hindi ko rin alam kung paano ako makakalabas sa sitwasyon na ito.Ngising sabi ko saka ko binalingan ang lalaking mapangasawa ko, napangiwi na lamang ako sa nakita. Isang payat, malaki ang ayeglass nasa kanyang mata ang buhok nito ay kulog at higit sa lahat ay naka brece ang ngipin. Hind

Chapter 53 Pagkatapos kong magbihis, agad akong humiga sa malambot kong kama. Pakiramdam ko, parang isang buong araw akong nakipag-away sa mundo. Napapikit ako habang iniisip ang lahat ng nangyari. Bukas na bukas, kailangan kong harapin si Ethan, bulong ko sa sarili. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya kapag nalaman niyang bumalik ako rito. Lalo pa't sa huling pagkakataon, medyo magulo ang aming mga pinagdaanan. "Haaaay, bakit ba ang gulo ng buhay ko?" tanong ko habang yakap ang unan. Pilit kong pinakalma ang sarili kahit pa ang utak ko ay tila isang sirang plaka na paulit-ulit iniisip ang mangyayari bukas. Napatitig ako sa kisame. Si Ethan… kaya ba niya akong tanggapin ulit, kahit hindi ko pa maipaliwanag nang maayos ang dahilan ng lahat ng ito? Habang unti-unting bumibigat ang mga talukap ng mata ko, pilit kong inaayos ang sarili. Kaya ko 'to. Bahala na si Batman, basta kailangan kong harapin ito bukas. Sa wakas, tuluyan na akong nilamon ng antok at natulog nang m

Chapter 55 Agad kong kinuha ang telepono at tinawagan ang pinsan ko. Siya ang magiging katuwang ko sa plano upang siguraduhin na hindi makarating si Ma'am Casandra sa kasal. Sa isip ko, ito ang pinakamabilis at pinakasimpleng paraan para maisakatuparan ang plano nang hindi nabubunyag kay Ethan ang sabwatan namin ng kanyang mommy. Pagkatapos kong magbigay ng detalye, binigyan ko rin siya ng litrato ni Ma'am Casandra. Ngunit laking gulat ko nang marinig ang sagot niya sa kabilang linya. "Siya? Kilala ko ‘yan!" sabi ng pinsan ko na may halong inis. "Isa siyang gold digger! Hindi lang isang beses, Pipay—ilang beses na niyang ginawa 'yan sa iba’t ibang tao. Kahit hindi ko kilala si Ethan, naaawa ako sa kanya." Halos mabitawan ko ang telepono sa sinabi niya. "Talaga? Gold digger siya? Akala ko ba—" "Oo," putol ng pinsan ko. "Kaya pala ang kapal ng mukha niyang magkunwari. Alam mo, Pipay, hindi na ako magtataka kung talagang pera lang ang habol niya sa kasalang ‘yan. Ano ba ang plano mo

Chapter 57 Kinagabihan, habang nakahiga ako sa kama at pilit na pinapatulog ang sarili sa gitna ng mga iniisip ko, biglang tumunog ang telepono ko. Agad kong sinagot iyon, at narinig ko ang boses ng pinsan kong si Lucas sa kabilang linya. "Okay na ang lahat, Pipay," sabi niya na may kasamang bahagyang tawa. "Talaga? Anong ginawa mo? Nagpa-party ba kayo o may action movie vibe ang eksena?" tanong ko habang pinipilit huwag maingayan dahil baka marinig ni Ma’am Margaret sa kabilang kwarto. "Tama ang hula mo. Medyo action-packed. Pero wag kang mag-alala, hindi naman siya nasaktan," sagot niya, na may halong yabang sa boses. Napailing na lang ako at sinubukang pigilan ang tawa. "Lucas, hindi ko naman sinabing gawing parang eksena sa pelikula! Ang sabi ko, simplehan mo lang, baka naman sumuko na si Ma’am Casandra at wag nang magpakita bukas." "Naku, Pipay. Alam mo naman ako, gusto ko memorable ang lahat," sabi niya na parang proud pa sa ginawa niya. Pinisil ko ang sentido ko a

Chapter 59 Napatingin ako sa kanya, at bakas sa kanyang mukha ang saya nang makita niyang magkasya sa akin ang damit. "Ang ganda mo, Pipay," sabi niya, ang mga mata niya ay puno ng emosyon. "Ma'am Margaret, sigurado po ba kayo dito?" tanong ko, halatang alangan pa rin. "Parang… hindi ko po kayang gawin ito." Hinawakan niya ang aking mga balikat at ngumiti. "Pipay, alam kong hindi mo ito pinlano. Pero minsan, ang mga bagay na hindi natin inaasahan ang nagdadala ng pinakamagandang resulta. Salamat at nandito ka ngayon." Hindi ko alam kung bakit, pero bigla akong nakaramdam ng kaba at saya nang sabay. Parang isang malaking pagsubok ito para sa akin, pero sa ilalim ng lahat ng takot, may maliit na bahagi ng puso ko na nagsasabing baka tama nga si Ma'am Margaret. Habang iniayos niya ang laylayan ng gown, nagbigay siya ng huling payo. "Magtiwala ka sa sarili mo, Pipay. Hindi aksidente na nandito ka sa araw na ito." Tumango ako, kahit nanginginig pa rin ang tuhod ko. Sa sandaling