Semua Bab Her Sweetest Revenge: Bab 41 - Bab 45

Sa loob ng isang marangyang restaurant, nakaupo sina Miguel at Celeste sa isang pribadong sulok. May malambot na ilaw mula sa chandelier na nagbibigay ng banayad na ningning sa kanilang paligid. Sa ibabaw ng lamesa, isang mamahaling singsing ang nakapatong sa maliit na pulang kahon.Hawak ni Miguel ang kamay ni Celeste habang tinititigan ito nang may lalim."Mahal, gusto kong magpakasal na tayo," diretsong sabi nito, puno ng determinasyon ang boses.Napasinghap si Celeste, hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Alam niyang mahal siya ni Miguel—o mas tama, mahal nito si Celeste. Pero siya? Hindi siya si Celeste. Siya si Wendilyn, ang kakambal na matagal nang nawalay sa kanya."Miguel..." mahina niyang tugon, pilit na iniiwasan ang titig ng lalaki."Ano pa ang hinihintay natin? Alam kong mahal mo rin ako, kaya wala nang dahilan para magpaliban pa tayo," ani Miguel, hinihigpitan ang hawak sa kanyang kamay. "Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo na ikaw ang babaeng pakakasalan ko.

Tahimik ang paligid ng kumbento sa Davao habang ang maliliit na ibon ay mahinhing dumadapo sa mga sanga ng punong narra sa gilid ng hardin. Sa loob ng isang maliit ngunit maayos na silid sa ikalawang palapag, tahimik na nakaupo si Celeste sa harap ng lumang telebisyon ng kumbento.“Breaking news: Inaresto si Miguel Delgado, isang CEO ng Delgado Corporates, dahil sa tangkang pagpatay sa babaeng kinilala ng ilang saksi bilang si Celeste Delgado, ang kanyang fiancee. Ngunit lumalabas na hindi pala si Celeste ang biktima kundi ang kakambal nito, na kamakailan lamang ay natuklasan ng pamilya.”Bumagsak ang hawak na baso ni Celeste. Nabigla siya. Natahimik.“Miguel… si Miguel… inaresto?”Nanlaki ang kanyang mga mata habang unti-unting lumilitaw sa kanyang isipan ang mga alaala na matagal na niyang hindi maaninag. Parang mga putol-putol na eksena sa panaginip na dahan-dahang pinipiraso ng liwanag.— “Wendilyn, tumakbo ka!”— “Celeste! Hawakan mo ang kamay ko!”— “Hindi ka makakaalis ng buhay

Mainit ang araw nang muling tumapak si Celeste sa loob ng Delgado Mansion. Ngunit sa halip na kaba, ay katahimikan ang kanyang nararamdaman. Wala nang takot sa kanyang dibdib. Sa halip, puno ito ng tapang at kapanatagan — dalawang bagay na matagal niyang hinanap.Pagpasok pa lamang niya sa bulwagan ay sinalubong siya ng ilang tauhan ng pamilya, lahat may halo ng gulat at tuwa sa mukha.“Si… si Ma’am Celeste ba ‘yan?” tanong ng isa, takip ang bibig.Ngumiti lang si Celeste at tumango. “Oo, buhay ako.”Tumulo ang luha ng ilan. Isa-isa siyang niyakap, at sa bawat yakap, tila isa-isa ring nawawala ang multo ng kanyang pagkawala. Sa sulok ng hagdan, naroon si Don Valles, nakasuot ng puting barong at hawak ang kanyang baston. May luha sa gilid ng kanyang mata habang pinagmamasdan ang babae na minsang akala niyang nawala na sa kanila.“Anak,” mahina niyang sabi, at sa isang iglap, lumapit si Celeste at niyakap siyang mahigpit.“Papa… andito na ako.”At sa yakap na iyon, tuluyan nang nawala a