บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 121 - บทที่ 130

“เชิญพวกเจ้านั่งก่อนเถอะ” นางผายมือเชิญทั้งคู่ มาคราวนี้แม่นมหวางติดตามเซี่ยโหวหลิ่งจือมาด้วย เพราะซุนหลิงเหมิงได้กำชับมา ให้ดูแลบุตรสาวของนางให้ดี อย่าได้สร้างปัญหาให้จวนองค์หญิงหนิงเหอเด็ดขาด “ท่านนี้คือแม่นมหวางเจ้าค่ะ” “หม่อมฉันคารวะเสี้ยนจู่เพคะ” แม่นมหวางย่อ

แม้ระยะทางระหว่างจวนองค์หญิงกับจวนแม่ทัพ ไม่ไกลกันมากนัก แต่หลี่เมิ่งเหยาก็สั่งองครักษ์ให้ตามไปส่งนาง จนถึงจวนแม่ทัพเซี่ยโหว เป็นความเอาใจใส่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม้แต่แม่นมหวางยังประทับใจ อดนำไปเล่าให้ฮูหยินของตนฟังไม่ได้ “นับว่านางใส่ใจจือจือกับหนานเอ๋อร์แล้ว หวังว่าหนานเอ๋อร์จะหายดี ใบหน้

เซี่ยโหวหานเฟิงไปยืนด้านข้าง ยังตัวเล็กตัวน้อยกว่าเจ้าตุ๊กตาหิมะนี่เลย “พวกเจ้าใช้บันไดปีนปั้นมันใช่ไหม” เขาถามอย่างสงสัย เสี่ยวหยวนหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ “พี่หานเฟิงท่านกล่าวถูกต้องแล้วขอรับ พี่หญิงใหญ่ข้าเอาบันไดมาปีนปั้นจริง ๆ ด้วย” “เจ้าทำอะไรอันตรายเช่นนั้น

ฝั่งคนคุ้มกันภัย ได้รับค่าจ้างลับ ๆ จากลุงจงมาก่อนหน้าแล้ว พวกเขาจึงไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้กับสองสามีภรรยา “หัวหน้าอู๋พบร่องรอยของพวกเขาหรือไม่” จี้ชิวหรงยามนี้ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแตกแห้ง นางอดทนเดินทาง ผ่านความหนาวมาอย่างยากลำบาก “จี้ฮูหยินข้าสอบถามสหายที่ด่านผ่าน

“เห็นว่างานเทศกาลหยวนเซียวปีที่แล้วเจ้าค่ะ นางกำลังจะถูกคนเบียดตกสะพาน ดีที่คุณชายใหญ่เวิน ดึงแขนของนางเอาไว้ก่อน” “ปีที่แล้วไม่ใช่ว่านางสิบสองเองรึ” หนนี้เซี่ยโหวหลิ่งจือต้องตาแทบถลน พูดไปใครจะเชื่อ “ข้าลืมเรื่องนี้ไปเลย ข้ากับน้องหญิงรองไปงานวันนั้นด้วย เพียงแต่นางแอบแยกตัว