บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 151 - บทที่ 160

85 : ใครทำลายพรหมจรรย์ของข้ารึ ! เสี่ยวไฉรู้สึกขนลุกชันหลังได้ยิน นึกอยากถอนตัวหันหลังกลับ ทว่าผลอิงหลิวที่หลี่เมิ่งเหยายื่นมาตรงปาก ทำมันลืมความตั้งใจแรกไปจนสิ้น เซี่ยโหวหลิ่งจือเห็นนางกลับมาแล้วก็โล่งอก พวกนางพากันนั่งเล่นอยู่ศาลาริมน้ำแห่งนี้ไปพลาง ๆ “พี่เมิ่งเ

86 : ว่าแต่คนบนเตียงนั่นเป็นใครกันล่ะ หลี่เมิ่งเหยาหันมามองจางห้าวเหยี่ยน ก่อนหันไปทางฮู่กุ้ยเฟยอีกครั้ง “เหตุใดห้องเปลี่ยนชุดสตรีในตำหนักของฮู่กุ้ยเฟย ถึงได้มีบุรุษเข้ามานอนอยู่ในนี้ได้ล่ะเพคะ หากหม่อมฉันกับจือจือเปลี่ยนชุดไปแล้ว เขาผู้นี้เปิดประตูเข้ามาเห็นเรือนร่างของพวกเร

87 : แมวก็คือแมว เจ้ามองยังไงว่ามันโกรธ เซี่ยโหวหานเฟิงอยากพูดอะไรออกมาอีก แต่เขายังไม่มั่นใจ ไม่ช้ารถม้าก็จอดอยู่หน้าจวนองค์หญิง เขาไม่ได้เข้าไปส่งด้านใน ทำเพียงยืนส่งนางที่หน้าประตู แล้วกลับไปยังจวนของตนเอง นึกด่าทอตนเองในอดีต ไม่น่ายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือฮู่อวิ้นเซียน ที่กำลังถูกรถม้าข

88 : เสี่ยวไฉก็เหมือนคนในครอบครัวของเรา หลิวอี๋เฉินจึงอธิบายให้นางเข้าใจ “ได้ยินว่าเมืองอื่น ๆ ประสบภัยหนาว ชาวบ้านจึงลี้ภัยมาเรื่อย ๆ บางส่วนก็ทยอยเข้าเมืองหลวงมาเพคะ ส่วนคนที่เข้าไม่ทันประตูเมืองหลวงปิด ก็ต้องตกค้างอยู่ข้างนอกกำแพง” “เหตุใดไม่เปิดเป็นกรณีฉุกเฉิน

89 : ยาที่เกี่ยวกับภัยหนาวนั้นหาแทบไม่ได้ แม่นมหวางกำลังเช็ดเหงื่อให้ซุนหลิงเหมิง ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันดังขึ้นมา ครั้นมองไปก็เห็นว่าเป็นหลี่เมิ่งเหยากับน้องชาย เป็นเจ้าแมวอ้วนเสี่ยวไฉที่ ดึงดูดสายตาผู้คน จากชุดกันหนาวแสนน่ารักที่มันสวมใส่อยู่ “ฮูหยินเสี้ยนจู่มาเจ้าค่ะ”