บททั้งหมดของ บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง: บทที่ 191 - บทที่ 200

“คนพวกนี้ส่วนใหญ่น่าจะตายเพราะความหนาวระหว่างทาง หรือไม่หิวจนตาย” หลี่เมิ่งเหยาเห็นบางศพยังใหม่ มีสภาพหนังหุ้มกระดูก ต้นไม้ข้างทางบางต้นถูกกัดแทะเปลือกกิน จนเหลือแต่โคนด้านใน ความหิวโหยของผู้คนช่างน่าเวทนายิ่งนัก จิตใจของเหล่านักโทษและผู้คุม ต่างรู้สึกหวาดผวากับสิ่งที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า

“มีอะไร” เซี่ยโหวหานเฟิงเห็นนางยืนยิ้มค้างเลยอดถามไม่ได้ “ไม่มีอะไร ๆ กินในห้องก็ดีเหมือนกัน ข้าเองก็ปวดหลังไปหมดแล้ว ไม่ถนัดนั่งรถม้าจริง ๆ ข้ามียานวดแก้ปวด แต่ว่าไม่มีคนทาให้” นางยิ้มแห้ง ๆ ใส่เขา “เจ้ากินข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าอาบน้ำเสร็จแล้วจะมาทายาให้” “จริงนะ

“หูตาของนายหน้าหูกว้างไกลยิ่งนัก” เซี่ยโหวหานเฟิงเอ่ย “มิได้ ๆ ชาวบ้านต่างก็พูดกันทั้งนั้น ว่ามีนักโทษถูกเนรเทศมากันหลายสิบคน ข้ายังแปลกใจเหตุใดถึงเนรเทศมาที่นี่ ราชสำนักไม่สนใจเมืองหยางเป่ยมาหลายปีแล้ว ชาวบ้านเองก็สงสัยจึงอดพูดคุยเรื่องนี้กันไม่ได้” เอ่ยแล้วยกการินน้ำชาให้แข

หลี่เมิ่งเหยามองเขาก่อนเอ่ย “โฉนดอยู่ในมือข้า ใครมันกล้าแย่ง” ทุกคนต่างเงียบกริบลง ใช่เจ้ามันเก่ง นางคงออกตัวแรงไป ทุกคนเลยมีสีหน้าเอือมระอากันหมด กล่าวต่ออีกประโยค “ไม่ใช่ยังมีตราประทับของเมืองหยางเป่ยอยู่หรือ” นั่นมันของปลอม ! สองพ่อลูกคิดเหมือนกัน

“พี่ชายพี่สะใภ้ไปเรือนข้าง ๆ เองนะเจ้าคะ” เซี่ยโหวหลิ่งจือประชดเขาเบา ๆ สายตามองเหมือนอาลัยอาวรณ์เกินเหตุ ทำคนโสดอย่างนางอดเคืองไม่ได้จริง ๆ “เจ้าจะรู้อะไร” “อ้อ ข้าไม่รู้อะไรเลย” “จือจือมาเลือกเรือนของเจ้าเถอะ หานเฟิงก็ด้วย” ซุนหลิงเหมิงกว