บททั้งหมดของ ร้อนสวาทหญิงเจ้ามารยา: บทที่ 61 - บทที่ 70

ตอนที่ห้าสิบสองบาดเจ็บ “เจ็บแผลหรือไม่” เถาหลี่น่าเอ่ยถามเสียงแผ่ว นางไม่เคยได้รับความคุ้มครองมาก่อน มิคาดว่าองค์ชายหนุ่มซึ่งเดิมทีนางคิดว่าเขาเป็นเพียงชายแปลกหน้ากลับเป็นคนแรกซึ่งให้การดูแลและคุ้มครองปกป้องนางอย่างใส่ใจ            “หากจะบอกว่าไม่เจ็บก็คงโกหก เอาเป็นว่าเจ็บบ้างแต่พอทนไหว”            “ท่านไม่ควรต้องกอดข้าไว้ น้ำหนักที่มากเกินไปทำให้กระแทกแรงจนเลือดออกมาก”            “เจ้าเป็นสาวน้อยตัวเล็กเพียงนี้ไม่ได้เพิ่มน้ำหนักถึงเพียงนั้นหรอกอย่าได้คิดมากไป อีกอย่างเจ้ากับข้าได้ร่วมรักสอดใส่ทุกค่ำคืน นับว่าเจ้าเป็นอนุคนหนึ่งของข้าแล้ว ถึงไม่ได้แต่งตั้งอย่างเป็นทางการ ข้าก็ต้องดูแลเจ้าตามสมควร”            “อนุหรือ?”&

ตอนที่ห้าสิบสี่รุนแรงสองหนุ่มสาวตกลงกันอย่างจริงจังราวเป็นเรื่องการค้ามิใช่เรื่องสามีภรรยา จนเมื่อตกลงกันได้เรียบร้อย มือหนาของชายหนุ่มจึงเริ่มขยับเขยื้อนเข้าคลึงเคล้นสองก้อนเต้าซึ่งกระเพื่อมไหวหลอกล่ออยู่ตรงหน้า“พวกเราเปลือยร่างตกลงเป็นสามีภรรยากันอย่างเป็นทางการแล้ว ก็ควรทำเรื่องของสามีภรรยาให้สมบูรณ์ใช่หรือไม่”“เชอะ มิใช่ว่าพวกเราทำเรื่องสามีภรรยากันมาหลายคราแล้วหรือ”“จะกี่คราข้าก็ยังติดใจในตัวเจ้าเช่นเดิม เถาหลี่น่า เจ้าใช้ยาเสน่ห์ใดหรือไม่ เหตุใดข้าจึงอยากซุกไซ้สอดใส่ในร่องแคบของเจ้าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน”“นั่นเป็นเพียงข้ออ้างของท่านต่างหาก ข้าหรือจะมียาเสน่ห์ใด หากมีข้าคงใช้กับผู้อื่นมิใช่ท่านแล้ว”“เอ่ยเยี่ยงนี้ คืนนี้อย่าหวังจะได้นอนเลย”“ข้าเคยกลัวหรือ”“เถาหลี่น่า เจ้ากล้ามาก”เพียงได้ยินว่าหญิงสาวอยากใช้เสน่ห์ของตนเองกับชายอื่น องค์ชายฮุ่ยหมิงก็จับร่างบางยกขึ้นกางขาสอดแทรกท่อนกายแกร่

ตอนที่ห้าสิบห้า แผนการเป็นชายา  “ข้านับเป็นคนแคว้นเหลียง จะนับญาติอันใดได้ พวกเขาแล้งน้ำใจกับมารดาถึงเพียงนั้น จะถามหาน้ำใจใดกับข้าได้หรือ”“อืม...ก็จริง”“หากข้าตั้งใจนับญาติกับพวกเขา อาจโดนคิดว่ากำลังหาทางยึดครองแคว้นจ้าวก็เป็นได้”“กลายเป็นเช่นนั้นไป”“คนแคว้นจ้าวต่างหวาดระแวงไม่เชื่อผู้อื่น แคว้นเราไม่ใคร่มีผู้ใดอยากเดินทางไปนักหรอก”“ยิ่งคนในราชวงศ์ยิ่งใช้ไม่ได้”เมื่อนึกถึงการโดนหลอกใช้ให้ขโมยของต่างๆที่ผ่านมา เถาหลี่น่าจึงเอ่ยคำนี้ออกมา“เจ้าเห็นด้วยกับข้าแล้วหรือ”“ข้าเห็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว” เมื่อไม่เห็นความสำคัญในการพูดคุยเรื่องของแคว้นจ้าว เถาหลี่น่าจึงเปลี่ยนมาสอบถามเรื่องในแคว้นเหลียง“ทุกวันนี้ ท่านดูแลงานด้านใดหรือ”“เดิมทีเสด็จพ่อไม่ได้มอบหมายให้ข้าทำงานด้านใดเป็นพิเศษ แต่หลังจากนี้ข้าจะทูลขอทำงานด้านการข่าว ดีหรือไม่”

ตอนที่ห้าสิบเจ็ด ในที่สุด  “ข้าดีใจที่เจ้าชอบและยินดีอยู่ที่นี่ด้วยกัน”“ความจริง อยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ไม่ต้องใช้จ่ายเงินทอง มีข้ารับใช้รองรับ เพียงแต่ออกจะอึดอัดไปบ้าง กับคงเหนื่อยอ่อนในยามค่ำคืน”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเถอะ ข้าจะพยายามไม่ใช้งานเจ้าจนเหนื่อยอ่อนเกินไป”“ขอให้จริงเถอะ”“ชายาสามหลี่น่า เจ้านี่ยังคงยอกย้อนได้ทุกคำ”“องค์ชายฮุ่ยหมิง ท่านก็ยังคงคึกคักได้ตลอด ท่านเห็นหรือไม่ว่าอนุทั้งสองทำสีหน้ายินดีเพียงใดที่ข้ามา”“พวกนางเพียงไม่ใคร่ชอบความรุนแรงเท่านั้น”“ทำอย่างกับข้าชอบ”“เจ้าชอบแน่ ทุกคราเจ้ามีแต่เรียกร้องให้ข้าแรงขึ้นอีก”“นั่นเพราะท่านเองต่างหาก” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ“เอาเถอะ ไม่ต้องเก้อเขินหรอก ชายารัก พวกเราต่างเติมเต็มกันและกัน นั่นจึงจะเหมาะสมที่สุด”สองหนุ่มสาวคลอเคลียหวานชื่นเดินชมดอกไม้และ

ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่าน เถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู