All Chapters of ฮูหยินหลังจวน: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21“ม่อซื่อ” สายตาไม่พอใจจากสามีของตนทำให้ฝูอิงทำอะไรไม่ถูก ส่วนฝูหรงก็เดินไปหารั่วหยางสามีของนาง เขาเอื้อมมือออกมารับนางแทบจะในทันที“ใครกันหรือเจ้าคะ” ชายหนุ่มผู้เป็นสามีไม่ได้อธิบายอะไรแต่บอกให้ดูคนทั้งสอง“ทำเรื่องงามหน้ามากพอแล้วก็กลับได้แล้วอิงอิง” ฝูอิงยืนค้าง “งามหน้าเรื่องใดกัน” ม่อซือมองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ “ก็เรื่องที่มีสามีเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วยังจะมาอาศัยอยู่ที่จวนของอดีตคู่หมายน่ะสิ เพราะเจ้าทำตัวเช่นนี้ท่านพ่อจึงไม่ยอมให้ตำแหน่งฮูหยินรอง” ยิ่งม่อซื่อพูดก็ยิ่งทำให้เรื่องที่ฝูอิงต้องการจะปิดบังถูกเปิดเผย“หยุดพูดนะม่อซื่อ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นก่อนจะมองไปยังน้องสาวอย่างฝูหรงและอดีตคู่หมั้นอย่างรั่วหยางจิ้น ม่อซื่อจะพูดอะไรก็ได้แต่นางไม่อยากให้พูดเรื่องแบบนี้ที่นี่ เพราะถ้าอีกฝ่ายทำอย่างนั้น สิ่งที่นางทำไปก่อนหน้านี้มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยสิ“ทำไมต้องหยุด เจ้าเองยังไม่ยอมหยุดเลย รู้หรือไม่ว่าการที่เจ้าทำเช่นนี้ทำให้ข้าเสียหน้ามากแค่ไหน” ม่อซื่อบ่นออกมาอย่างที่ใจคิด เขาไม่สนเรื่องหน้าตาแล้ว อย่างไรเขาก็แค่บุตรของคหบดี อีกทั้งยังเป็นที่เมืองเฉินไม่ใช่ที่นี่ สำหรับที่นี

บทที่ 23“ม่อซื่อเป็นสหายของข้า” รั่วหยางจิ้นเริ่มอย่างนั้น “เขามาเรียนแค่บางอย่างกับท่านพ่อ เพราะที่จริงก็มีอาจารย์อยู่แล้วที่เมืองเฉิน แต่เรื่องเขากับพี่สาวของเจ้าข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่หากจำไม่ผิดเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาติดตามไปยังจวนตระกูลฝูของเจ้า จำได้หรือไม่”ฝูหรงพยักหน้า จะจำไม่ได้ได้อย่างไร เมื่อก่อนเวลาที่รั่วหยางจิ้นไปที่จวน นางก็หาเรื่องมาทำอะไรใกล้ ๆ เพื่อจะได้เห็นอีกฝ่าย แม้จะเจ็บที่เห็นอีกฝ่ายนั่งคุยกับพี่สาวแต่เพราะแอบชอบไปแล้ว ที่จริงคงเรียกว่ารักได้เลยกระมังรั่วหยางจิ้นดึงภรรยามากอด ปกติแล้วเขาไม่ค่อยเป็นคนที่แสดงเรื่องนี้ให้ใครต่อใครเห็นสักเท่าไร แต่ท่าทางของภรรยาในตอนนี้ดูเหมือนจะยังเสียใจ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่ ชายหนุ่มจึงตั้งใจที่จะกอดปลอบเจ้าตัว“อย่าคิดมากเลยหรงหรง ทุกอย่างมันก็คือชะตาของคนนั้น” แม้ปากจะบอกกับภรรยาไปเช่นนั้น แต่มุมปากของชายหนุ่มกลับยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ“ท่านพี่ หากพบคนตกน้ำ เป็นข้ากับท่านพี่อิงอิง ท่าจะช่วยผู้ใด”“ย่อมต้องเป็นเจ้า” รั่วหยางจิ้นตอบอย่างไม่คิด“หากคนที่ว่ายน้ำไม่เป็น เป็นท่านพี่ของข้าเล่า ท่านยังเลือก

บทที่ 25แน่นอนว่ารั่วหยางจิ้นยินดีกับคำของบิดาอย่างยิ่งเพราะเขาจัดการทุกอย่างเอาไว้พร้อมหมดแล้ว"หยางจิ้นที่ไหนหรือที่เจ้าบอกจะพาข้าไป” ชายหนุ่มนัดกับสหายของตน ที่ร้านขายพู่กันและแท่นฝนหมึกที่ดีที่สุดในเมือง โดยที่รับรู้อยู่แล้วว่าใกล้ ๆ กันคู่หมายของเขาก็กำลังออกมาเลือกซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับ เพราะท่านพ่อบอกให้นางไปหาเครื่องประดับสำหรับวันแต่งโดยให้มาเก็บเงินกับตระกูลรั่วความงามของฝูอิงนั้นไม่เป็นรองใคร แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ รั่วหยางจิ้นชอบใส ๆ บริสุทธิ์แบบคนน้องมากกว่า“แม่นางคนนั้นเป็นใครกัน” ม่อซื่อสหายสนิทที่มาจากเมืองเฉินเมื่อเห็นหญิงงามในเมืองหลวงที่แต่งกายโอ้อวดแบบฝูอิงจะต้องสนใจอยู่แล้ว“เป็นคู่หมายข้า” คำพูดของสหายทำให้ม่อซือชะงัก “เช่นนั้นข้าคงมาช้าไป” ม่อซื่อตัดพ้อรั่วหยางจิ้นแสร้งถอนหายใจยาว “พวกเราโดนบังคับให้หมั้นหมาย นางไม่ได้รักไม่ได้ชอบข้า ข้าเองก็เหมือนกัน” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของม่อซือทันทีเร็วพอ ๆ กับที่มันหายไปในตอนแรก “แล้วจะทำเช่นไรเล่า” รั่วหยางจิ้นถอนหายใจอีกครา “จะทำเช่นไรได้ เจ้าก็รู้บิดาของข้าขึ้นชื่อเรื่องอะไร ก็คงต้องทนรับงานมงคลที่ไม่เต็มใจนี้ไป

บทที่ 27หลังจากเข้าไปเริ่มเรียนรู้งานที่จะต้องเข้าไปดูแลอยู่หลายเดือนสุดท้ายรั่วหยางจิ้นก็ได้รับการแต่งตั้งให้ประจำในเมืองที่ไม่ไกลจากเมืองหลวงสักเท่าใดนัก เดินทางเพียงไม่กี่วันก็ถึงหากเป็นม้าเร็ววิ่งทั้งวันทั้งสองวันก็ถึงแล้ว พิธีเข้ารับตำแหน่งของชายหนุ่มถือว่าเป็นพิธีที่ฮ่องเต้ทรงกรุณาจริง ๆ ใคร ๆ ก็รู้ว่าจอหงวนปีนี้ฮ่องเต้ทรงโปรดคงเพราะไม่เคยเจอคนที่มีไหวพริบดี และยังฉลาดพูด เจ้าตัวไม่ได้ทูลคำที่ไม่ควรกับฮ่องเต้ แต่ใช้วิธีชี้ให้พระองค์เห็นจุดที่ควรหรือไม่ควรจะจัดการ รวมทั้งจุดที่กำลังกังวลและสงสัย อีกทั้งยังทูลเสนอเรื่องราวต่าง ๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองจนฮ่องเต้แทบจะอยากเก็บเขาเอาไว้ในเมืองหลวง แต่เพราะยังไม่มีตำแหน่งว่างจึงย้ายมาเมืองใกล้ ๆ ก่อน อย่างไรนี่ก็คือขั้นแรกของการเป็นขุนนางและรั่วหยางจิ้นจะต้องเรียนรู้ถึงกระนั้นก็เรียกได้ว่าเป็นคำสั่งที่ลำเอียงให้กับจอหงวนหนุ่มแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ที่ฮ่องเต้คิดเอาไว้ในตอนแรกพระองค์ตั้งใจจะส่งรั่วหยางจิ้นให้ไปประจำอยู่เมืองที่ไกลกว่านี้เพื่อช่วยตรวจสอบเหล่าขุนนางแต่เพราะความสามารถที่เจ้าตัวมีจึงทำพระองค์อยากเก็บเอาไว้ให้อยู่ใกล้ไม

บทที่ 29ตั้งแต่จำความได้ฝูหรงก็อยู่ใต้เงาของพี่สาวมาตลอด แต่หญิงสาวไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นปมด้อยอะไร อาจจะเพราะสิ่งที่พี่สาวต้องการนั้นต่างจากที่นางต้องการ ยกเว้นเรื่องเดียวที่หญิงสาวรู้สึกว่าตนเองอยากจะทำตามความรู้สึกของตน นั่นก็คือเรื่องของรั่วหยางจิ้นหญิงสาวมองใบหน้าของชายหนุ่มที่หลับสนิทอยู่ข้าง ๆ กายของตน ไม่รู้ว่ารั่วหยางจิ้นจำได้หรือไม่ว่านางและเขาเคยเจอกันมาก่อนตั้งแต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะมาที่จวนด้วยซ้ำทุกครั้งที่ท่านพ่ออยู่สถานศึกษาจนดึกหรือค้างคืนที่นั่นก็จะเป็นหญิงสาวทุกครั้งที่จะต้องนำเสื้อผ้าไปให้บิดาได้เปลี่ยน ทั้งอาหารหรือแม้แต่ขนม ฮูหยินใหญ่ไม่เคยทำอะไรทั้งนั้นในจวน เป็นนางและมารดาที่ตระเตรียมไปให้กับท่านพ่อฝูหรงเคยเอ่ยถามท่านแม่ของตนหลายต่อหลายครั้งว่า ทนทำไม ทำไมถึงยอมทนเช่นนี้ แต่อีกฝ่ายกลับทำเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ และตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอย่างไรก็ไม่ใช่น้ำเสียงที่มีความสุขนัก“กว่าจะมีวันดีได้มันไม่ง่ายเลยหรงหรง แม่เป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านหลงรักบัณฑิตหนุ่มที่มีฮูหยินอยู่แล้ว เจ้าคิดว่าเมื่อแม่เข้ามาแล้วจะทำตัวให้วุ่นวายจนเขาต้องไล่ออกไปหรือ แม่ทำให้พวกเขาขาดแม่ไม่