Lahat ng Kabanata ng เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน: Kabanata 271 - Kabanata 280

คนที่รู้ว่าฉินหลิวซีมีวิชาติดตัวมีอยู่ไม่กี่คน และหลี่เมิ่งเหยาไม่ใช่หนึ่งในนั้น สายตาของนางถ่ายทอดความจริงใจทำให้หญิงสาวผู้เลี้ยงหงส์แดงเพลิงเอาไว้อดจะรู้สึกประทับใจไม่ได้ หากไม่นับรวมเรื่องที่เป็นบุตรสาวของสตรีที่ชังน้ำหน้าตนก็ถือว่าน่าคบหาเอาไว้เชียวล่ะหลี่เมิ่งเหยาคงวางตัวลำบากน่าหากเป็นเช่นนั้นจริง ฮูหยินโจวเห็นลูกชายมาคุยกับนางก็หัวฟัดหัวเหวี่ยงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว ถ้าบุตรสาวมาข้องแวะกับนางมากเกินไปก็คงถูกตำหนิ อย่างไรก็เป็นลูกที่กตัญญู ถ้าผู้เป็นแม่ออกปากห้ามจริงคงลำบากใจแย่หลังจากแยกกันฉินหลิวซีก็ไปที่หอกระจายข่าวสาขาประจำเมือง หลี่เจิ้นหัวรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว"ไปดูร้านมาเป็นอย่างไรบ้าง" นายของหอกระจายข่าวเห็นหน้านางก็ยิ้มแป้น"อยากฟังข้อดีหรือข้อเสียก่อนล่ะ""พูดแบบนั้นน่ากลัวชะมัด ฟังพร้อมกันเลยไม่ได้เหรอ" ฉินหลิวซีเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม ยกชาที่รินไว้ให้แล้วเครื่องดื่ม"ตกแต่งร้านดูดีทีเดียว ต่อให้ใครมาเดินก็คงไม่ถูกตำหนิ แต่ว่าจุดอับสายตามีเยอะเกินไป สามารถขโมยของได้ง่าย ๆ เลยล่ะ ไม่รู้ว่ามีคนใดรู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า ตรวจสอบเอาไว้หน่อย

 "อา เรื่องนั้นข้าก็ทำบ่อยเหมือนกัน" สตรีทั้งสองคุยเรื่องเบาสมองกันไปตลอดทางจนมาส่งนางถึงเรือนนอนคุณหนูใหญ่ก็ขอตัวกลับฉินหลิวซีใช้เวลาในช่วงสายไปจนถึงเที่ยงวันกับการฝึกร่างกายให้ได้เหงื่อ เรื่องหลานชายของกุ้ยเฟยที่มาหาสร้างความรำคาญใจจนหงุดหงิด หากนางไม่เคลื่อนไหวร่างกายจนอารมณ์เย็นลงคงได้มีข้าวของเสียหายแทนร่างกายของคุณผู้นั้นไม่รู้หรอกนะว่าท่านอาของเขานั่นบารมีมากน้อยแค่ไหน แต่ต่อให้เป็นใครก็รั้งนางไว้กับที่ไม่ได้ ที่ใดที่จะปักหลักอยู่ฉินหลิวซีย่อมเลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่คนที่ใครบอกว่าดีแล้วนางจะรีบเห็นด้วยว่าดีเรียกเหงื่อไปพอสมควรช่วงบ่ายของวันจึงไปที่หอกระจายข่าว ครั้งนี้แค่แจ้งคุณหนูใหญ่ก็ออกมาได้แล้วเพราะได้ย้ำชัดไปแล้วว่าไม่ต้องส่งนางก็ได้ สายตาของหลี่เมิ่งเหยาเจือความเป็นห่วงอยู่บ้างแต่ก็ยอมปล่อยมาฉินหลิวซีมาแจ้งที่ด้านหน้าว่าจะขอเข้าพบเจ้าของหอ คนที่เมืองหลวงยังไม่คุ้นเคยกับนางจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปเหมือนตอนอยู่ที่บ้านเกิดตัวเองไม่ได้หลังจากแจ้งไปนางก็ได้รับอนุญาตโดยเร็ว พอเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่มาหาหลี่เจิ้นหัวก็ทักทันที"ใครทำอะไ

 ในแง่ของการวางตัวเป็นแม่บ้านไม่เรือนและจัดการงานบ้านภายในแล้ว ฉินหลิวซีรู้สึกให้ความนับถือผู้นี้เป็นอย่างมาก หากเป็นนางเองไม่รู้ว่าจะเก็บอารมณ์ได้ตลอดเวลาถึงขนาดนี้ไหม ถ้าเป็นนางคงทำไม่ได้แน่ ความแข็งแกร่งที่แตกต่างในแง่มุมอื่น ๆ นี้ก็มีเสน่ห์ของมันฉินหลิวซีกลับห้องไปเตรียมของและฝึกร่างกายยามเย็นตามปกติ พรุ่งนี้นางตั้งใจจะออกเดินทางแต่เช้าเมื่อรุ่งขึ้นมาถึงพี่หญิงของหลี่เจิ้นหัวก็เป็นผู้มาส่งนาง สาวใช้สองสามคนที่สนิทกันระหว่างที่อยู่ที่นี่ก็มาบอกลา"นี่เป็นเสบียงที่ท่านแม่เตรียมให้ เอาไว้กินระหว่างทางนะ" หลี่เมิ่งเหยาให้เสบียงนางมาหอบใหญ่ กินได้หลายวันเลยทีเดียว ถ้าเก็บไว้ในมิติก็คงจะถนอมเอาไว้ได้เหมือนได้กินอาหารสดใหม่ทุกวัน"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ มารบกวนเสียหลายวันหวังว่าจะไม่เผลอทำอะไรให้พี่หญิงรำคาญใจเข้า""พูดอะไรกัน ข้าก็เห็นเจ้าเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง แล้วก็อย่าคิดมากเรื่องท่านแม่เลยนะ""ข้าเข้าใจเจ้าค่ะ ท่านพี่หญิงไม่ต้องห่วง""เช่นนั้นก็เดินทางปลอดภัย""ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ"ฉินหลิวซีเดินออกมาหน้าจอมันก็เห็นรถม้ารออยู่ ห

วิธีการทำงานก็ดูพึ่งพาได้แล้ว น้องชายข้าเติบโตขึ้นมากขนาดนี้น่าปลื้มใจจริง ๆ โธ่ ให้ตายเถอะ น้ำตาปริ่ม ๆ จะไหลอีกแล้วเนี่ย ข้าไม่ได้เจอเขามากี่ปีแล้วนะ โตขนาดนี้คงไม่ยอมอ้อนพี่สาวแล้วคิดแล้วก็ทั้งเศร้าทั้งสุขฉินหลิวซีถอยกลับไปรอในเขตเมืองใกล้ประตูทางเข้า หากฉินซือหยวนเสร็จงานกลับเข้ามาอย่างไรก็ต้องเห็นนาง หลังจากนั้นเขาก็คงพอหาเวลาปลีกตัวออกมาได้บ้าง หญิงสาวรอคอยอย่างใจเย็นจนกระทั่งได้ยินเสียงโครมครามต่อเนื่องดังมาจากในป่า ไม่นานนักก็เงียบลง ด้วยสัญชาตญาณก็เดาได้แล้วว่างานสำเร็จด้วยดีไม่อย่างนั้นคงได้ยินเสียงโวยวายกรีดร้องมาแล้วกลุ่มลูกศิษย์ของสำนักเซียนกระบี่ค่อนข้างจะมอมแมมกับภารกิจครั้งนี้ เนื้อตัวแต่ละคนเปรอะเปื้อนดินและฝุ่น เหมือนเจ้าสัตว์อสูรตัวนั้นจะมีกำลังมากโดยไม่สามารถจัดการอย่างสง่างามได้ฉินซือหยวนเดินเข้ามาพร้อมสหายร่วมสำนักก็มองซ้ายมองขวาหาใครบางคน กระทั่งสบตาเข้ากับคนที่รอคอยอีกครั้งจึงได้ขอแยกจากกลุ่มตรงนั้นแล้ววิ่งมาหานาง"ท่านพี่!" ฉินซือหยวนแขนอ่อนกว้างเตรียมจะกอดด้วยความเคยชินและคิดถึงฉินหลิวซีโดนกอดเต็มรักไม่ทันตั้งตัวก็เกือบเซไ

 "ข้าเปล่าไล่เจ้าค่ะ แค่ให้เบาเสียงลงหน่อย" ชิวย่าหนานทั้งสั่นทั้งเถียงสู้ นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีแต่จะปล่อยให้สร้างความเดือดร้อนในร้านของบุตรสาวไม่ได้เป็นอันขาด"ข้าไม่น่ายอมรับเจ้ามาเป็นสะใภ้เลยจริง ๆ นังคนไม่รู้จักคุณคน เชื้อไม่ทิ้งแถว เด็กที่เจ้าคลอดออกมามันก็อกตัญญูเหมือนกัน อะไรที่ควรตอบแทนก็ไม่เคยให้ จะขอข้าวกินก็ต้องทำงานสิ ข้าคิดไม่ผิดเลยจริง ๆ ที่มอบแต่เศษอาหารให้พวกเจ้า เลี้ยงไปก็เสียข้าวสุก!""เกินไปแล้วนะเจ้าคะ ท่านจะต่อว่าข้าอย่างไรก็ได้ข้าไม่เคยสนใจ แต่จะมาว่ากล่าวถึงลูกข้าแบบนั้นไม่ได้!" ใครก็ตามที่รู้เรื่องนี้ดีก็คงมองออกว่ามันไม่ได้เป็นดังที่บอก หากฉุกคิดสักนิดบุตรของนางทั้งสองเป็นคนที่พาให้ครอบครัวหลุดพ้นออกมาจากวังวนแห่งความสิ้นหวังนั้นแล้วจะมาว่าเป็นเด็กอกตัญญูได้อย่างไร มีก็แต่เพราะสิ่งที่ทำไปไม่ถูกใจแม่สามี ความล้มเหลวทั้งหลายจึงได้เอามากล่าวโทษพวกนางทั้งหมด"ยิ่งเสียงดังก็เหมือนท่านประจานตัวเองนะเจ้าคะ...ท่านแม่"เพราะตัวย่าฉินเป็นคนเสียงดังก่อน คนจึงเริ่มมองนางไม่ดีมากกว่า สายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาตำหนินางอย่างโจ่งแจ้ง