Semua Bab ปู้ยี่ปู้ยำ เกิดใหม่ทั้งทีดันมีหนุ่มหล่อให้เลือกถึง7คน: Bab 51 - Bab 60

ตำหนักเคียงฟ้าต้ากงเหวินเดินไปเดินมาภายในห้องด้วยท่าทีครุ่นคิด ประวัติศาสตร์ช่วงนี้ขาดหายไปเท่าที่เขาจำได้องค์ชายสามอิ๋นจื่อใช้ชีวิตอย่างสงบเขียนตำราภูมิศาสตร์ประวัติศาสตร์ไม่ยุ่งเกี่ยวการเมือง องค์ชายแปดกลับมาในตำแหน่งเหลียนชินหวังเช่นเดิม องค์ชายสิบขอประทานอนุญาตใช้ชีวิตนอกเขตวังหลวง องค์ชายสิบสามกลับมาในตำแหน่งเหอซั่วอี๋ชินหวัง องค์ชายสิบสี่ผู้นั้นต่างหากที่น่าห่วงถูกคุมขังกักบริเวณไม่ให้ไปไหน บางทีนี่อาจไม่ใช่จุดจบแต่เป็นจุดเริ่มต้น ไม่มีใครตายอีกแล้วต่อจากนี้ เช่นนั้นเขาควรหาทางกลับไปเสียเพราะไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว จะต้องมีอะไรผิดไปแน่ๆ เขาจึงย้อนเวลากลับไปไม่ได้ข้าควรไปพบพี่สามคนนั้นดีกว่า นางจะต้องรู้อะไรแน่ๆ หรือบางที นางอาจพาเขากลับไปยังที่ที่จากมาสาวเท้าไปยังตำหนักฉาฮวาของชิงหยุนเนียจักรพรรดิหย่งเจิ้งก้าวขาเข้าไปในตำหนักฉาฮวาเพียงลำพังไร้องครักษ์และขันทีติดตามราวกลับเขาเร้นกายมาเพียงลำพัง บรรยากาศข้างนอกหนาวเหน็บ แสงสุรีย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ชิงหยุนเนียเดินเข้ามาปลดเสื้อคลุมที่มีเกล็ดหิมะเกาะไปทั่วหลังไหล่ออกช้าๆ ดึงเอาเสื้อคลุมขนสัตว์ที่ราวแขวนอาภรณ์มาคลุมให้หย่งเจิ้ง เติมฟื

“ข้าง่วงแล้วไปนอนกันเถอะ”จวนองค์ชายสามอิ๋นจื่อ“พี่สาม ข้ามาลา”องค์ชายสามอิ๋นจื่อขมวดคิ้ว“เจ้าจะไปไหนกันเจ้าสิบ”“ข้าหลังจากที่มาไตร่ตรองดูแล้วข้าควรจะไปเสียจากวังหลวง ลดแรงเสียดทานและออกห่างจากการแย่งชิง”“แน่ใจแล้วหรือ”“พี่สาม ตอนนี้ชายาของข้ากำลังตั้งครรภ์สิ่งที่ข้าอยากเห็นที่สุดก็คือใบหน้าลูกและความสำเร็จของลูกชายข้า และสิ่งที่ข้ากลัวที่สุดคือกลัวว่าลูกข้าจะกำพร้าพ่อ”องค์ชายสามทอดถอนใจ“ไม่อาจรั้งเจ้าไปแล้วน้องสิบ พี่สามขอให้เจ้าโชคดี”อิ๋นเอ๋อประสานมือคุกเข่าก้มหน้าจรดพื้น“ข้าสัญญา ข้าจะไม่มีทางลืมเลือนสายสัมพันธ์พี่น้องของเรา”“โชคดีเจ้าสิบและเราจะได้พบกันอีกครั้ง ข้าหวังอย่างนั้น”องค์ชายสิบไปแล้ว เฉิงหยิงเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับถ้วยชา“องค์ชายความขัดแย้งครั้งนี้แม้แต่องค์ชายสิบที่ไม่เคยจะทุกข์ร้อนกับเรื่องใดเขากลับเปลี่ยนแปลงตัวเอง กลายเป็นคนที่กลัวไปเสียทุกเรื่อง”องค์ชายสามอิ๋นจื่อยิ้มเศร้าๆ“ความบาดหมางครั้งนี้มากมายเกินไป บางทีข้าเองก็คิดว่าไม่อาจแก้ไขมันได้ เจ้าสี่เป็นคนที่ใจแข็ง เด็ดเดี่ยวและมุ่งมั่นสิ่งที่เขาทำเขาจะไม่มีวันเสียใจแม้ว่าจะผิดก็ตามเพราะเขาคิดว่ามันคุ้

“อะไรของเจ้า ทำไมต้องทำแบบนี้ ยอมตายเชียวหรือเพื่ออะไรกัน”ความจริงจะต้องทรุดลงในอ้อมแขนขององค์ชายสามอิ๋นจื่อแต่ทำไมกูยังไม่ล้มวะ“เจ้าจะทำแบบนี้ทำไม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าโง่เอ้ย ต้ากงเหวินเจ้าโง่ เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ”ต้ากงเหวินยิ้มพยายามทำให้เป็นยิ้มที่เศร้าที่สุด“ข้าตายน่ะดีแล้ว ดีกว่าท่านตาย”“เจ้าตายแล้วช่วยอะไรได้”“ช่วยได้แล้วกันน่า อย่างน้อยก็ไม่มียาพิษแล้ว ข้ากินไปแล้ว องค์ชายข้าลาก่อน”ตามปกติเขาจะมีเวลาสั่งเสียไม่นาน คงชั่วระยะเวลาเดียวกับที่องค์ชายเก้าจะสิ้นใจเพราะฉะนั้นควรสั่งเสียตั้งแต่ตอนนี้“ไม่ไม่ไม่”“แค่กๆ”ต้ากงเหวินรู้สึกได้ในทันทีว่าเจ็บปวดที่ช่องท้อง ปวดแสบปวดร้อนไปทั่วทั้งร่าง“องค์ชายไม่ได้การแล้ว องค์ชายใหญ่ต้ากงเหวินหากตายไปตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างต้าชิงกับแมนจูจะต้องเกิดปัญหาขึ้นแน่”“ตุ๊บ”ต้ากงเหวินทรุดกายลงกับพื้นด้วยไม่อาจทนพิษที่ร้ายแรงเจ็บปวดไปทั่วร่าง องค์ชายสามอิ๋นจื่อทรุดกายลงประคองร่างเล็กไว้“ข้าไม่ได้สนใจความสัมพันธ์ระหว่างต้าชิงกับแมนจู ข้าไม่อยากให้เขาตายและข้าจะไม่ให้เขาตาย”“องค์ชาย อย่างไรองค์ชายใหญ่ก็ตายไม่ได้ ข้าน้อยจะรีบไปตามห

หนึ่งเดือนผ่านไป“องค์ชาย องค์ชายใหญ่ต้ากงเหวินพื้นแล้ว”องค์ชายสามอิ๋นจื่อวางพู่กันลงบนโต๊ะ ลนลานออกจากห้องไปมุ่งตรงยังห้องพักของต้ากงเหวินในจวนองค์จื่อจวินหวัง (องค์ชายสามอิ๋นจื่อ)“ให้คนไปกราบทูลฝ่าบาท บอกเหลียนชินหวัง (องค์ชายแปดอิ๋นสือ) อี๋ชินหวัง (องค์ชายสิบสามอิ๋นเสียง) สวินชินหวัง (องค์ชายสิบสี่อิ๋นถี) ว่าองค์ชายใหญ่ต้ากงเหวินฟื้นแล้ว”จื่อจวินหวังสาวเร็วรี่ยังห้องพักที่ดัดแปลงเป็นห้องรักษาตัวของต้ากงเหวินที่ไร้สติ บนแท่นนอนต้ากงเหวินนอนนิ่งมีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เหลือบมองซ้ายขวา จื่อจวินหวังยืนอยู่ข้างแท่นนอนส่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจแต่ต้ากงเหวินส่งสายตาเย็นชากลับคืนมา“เจ้าฟื้นแล้วหรือ ข้ารอเจ้านานนับเดือนกว่าร่างกายจะฟื้นฟูกลับมาเจอกันได้เหมือนเดิม กุ้ยเฟยชิงหยุนเนียเก่งเสียจริงปรุงยาให้เจ้าฟื้นคืนมาได้หลังจากที่นอนเหมือนกับผักนับเดือน”ต้ากงเหวินขมวดคิ้วคม“ท่านเป็นใคร”เฉิงหยิงที่ตามมาติดๆ ขมวดคิ้วแล้วไปยืนตรงหน้าต้ากงเหวิน“พี่ใหญ่ต้ากงเหวินนี่คือจื่อจวินหวังหรือองค์ชายสามที่พี่ใหญ่ต้ากงเหวินเคยมาอาศัยพักพิงที่จวนองค์ชายอย่างไรเล่า”จื่อจวินหวังยืนนิ่งงันความกลัวแล่นเข้าส

“ปิดกองแล้วววว เย้!”อิ๋นจื่อตะโกนดังลั่นโยนพู่กันกระเด็นหายไปพร้อมดึงหนวดปลอมออก อิ๋นถีถอนหายใจยาว อิ๋นสือลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาวางม้วนกระดาษที่เป็นบทนิยายลงบนโต๊ะ“เห้อ จะว่าไปบทองค์ชายแปดน้อยไปหน่อยจริงๆ”“พี่แปดต้องตำหนิไรท์แล้วแหละ เรื่องหน้าขอแบบจัดเต็ม” อิ๋นเอ๋อพูดไปหัวเราะไป“ในที่สุดก็จบลงเสียที ว่าแต่พี่อิ๋นจื่อเราเสียน้ำตากี่หยดครับ” อิ๋นถีโอบไหล่อิ๋นจื่อ“แหม่ก็พระเอกอะเนอะก็ต้องมีน้ำตากันบ้าง นายเอกว่าไง”เก๊ามู่เฉินอ้าปากงับเอาพิซซ่าชิ้นโตหันมามองค้อนอิ๋นจื่อ อิ๋งถังเบ้ปากไปทางอิ๋นเสีย“ใครจะสู้พี่สิบสามได้ล่ะ นู้นนั่งไขว่ห้างอยู่นั้น ผมได้จุ๊บเขาได้จูบ”“บังเอิญหรอกน่า” เก๊ามู่เฉินพูดยิ้มๆ“หึย ไม่บังเอิญฉันเอาจริง” อิ๋นเสียงยิ้มมุมปาก“ไรท์ก็เหลือเกิน ตอนเขียนบทผมแอบได้ยินว่าจะกระจายบทให้ได้อี๋อ๋อกับนายเอกทุกคน แต่ถึงเวลาไอ้คนที่อดก็อดกันไปเลย” อิ๋นถีกลอกตา“ผมไม่ใช่ผู้ชายโครมเขียวนะคุ๊ณ แหม่จะกระจายตั้งเจ็ดคน ผมดูหลายใจอะ แต่ตอนจบแท้ๆ นายเอกก็ไม่ได้ออกกับเขา อย่างน้อยขอเป็นวิญญาณยืนหลังฉากจางๆ สักวิก็ยังดี”“ก็ดีแล้วไง นายจะได้มานั่งกินพิซซ่าอยู่นี่ไง” อิ๋นเจิ้งถอดแว่