All Chapters of ปู้ยี่ปู้ยำ เกิดใหม่ทั้งทีดันมีหนุ่มหล่อให้เลือกถึง7คน: Chapter 41 - Chapter 50

“น้องสิบสามเป็นอย่างไรบ้าง เขาสบายดีไหม”ต้ากงเหวินก้มหน้าหลบตา“เขาเป็นอย่างไรบอกข้ามา”เท่าที่จำได้ก็มีแค่นั้น แล้วจะเอาตรงไหนมาบอกองค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งว่าเป็นอย่างไร“คนของท่านก็รีบจับข้ามานี่ ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นอย่างไร”“เขาเศร้าโศกหรือไม่เขาเสียใจหรือไม่ ข้าไม่ได้อยากรู้เรื่องอาการป่วยของเขาคนของข้ารักษาเขาจนหายดีแล้ว ที่ข้าอยากรู้ก็คือเขาก็อยู่ตรงนั้น เขาโศกเศร้าเพียงใดมีความสุขเพียงใด”ต้ากงเหวินยิ้มเจื่อนๆ“ครั้งสุดท้ายที่พบกันที่จำได้เขาก็มีความสุขดีนะ”ครั้งสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันเขากับองค์ชายสิบสามอิ๋นเสียงมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดเกือบจะเกินเลย ดีที่อีกฝ่ายป่วยไข้ไปเสียก่อน“สบายดีหรือเจ้าสิบสามชอบแอบร้องไห้ เขาไม่เคยมีน้ำตาให้ใครเห็นแต่มักจะไปแอบร้องไห้เสมอ”“คงร้องตายแหละ” พึมพำเบาๆ“จะว่ายังไงนะ”“เปล่าาา เปลี่ยนเรื่องๆ”“เขาสบายดีข้าก็สบายใจ”แหม่ อีกคนเป็นห่วงแทบตาย ไอ้คนทางโน้นชีกอยังกะอะไร“ม่ะ เจ้ามีเรื่องอะไรพูดมา”“ข้าอยากจะขอร้องอยู่ที่นี่แสนสบาย เขาเรียกตำหนักอะไรนะ”“ตำหนักเคียงฟ้า เป็นตำหนักพักร้อนของข้า” องค์ชายสี่อิ๋นเจิ้งพูดด้วยเสียงอ่อนโยน“ดีเลย ข้าขอยืม

สะบัดชายเสื้อเดินตามฉีกงกงไปยังตำหนักฮ่องเต้“องค์ชายสามข้าได้ยินว่าท่านซ่อมไทม์แมชชีนจนไม่ได้หลับได้นอน”“ช่างเถอะ ถึงมันจะเสร็จแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อเจ้าสมัครใจที่จะอยู่ตำหนักเคียงฟ้า จะช้าหรือเร็วเจ้าก็ต้องไปจากข้าอยู่ดี ข้าจะลองให้คนยกของสิ่งนั้นมาไว้ที่นี่เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เฉิงหยิงทำมันพัง”“อ๋อออ ข้าเข้าใจแล้วว่าท่านกลัวข้าจะกล่าวโทษชายาท่านใช่ไหม ไม่ไม่ไม่ ข้าโทษตัวข้าเอง”“พี่สาม! ท่านกำลังจะทำมันพัง ต้ากงเหวินโกรธท่านอีกแล้วเห็นไหม”“เปล่าาาา ข้าไม่ได้โกรธใคร พวกท่านไปเถอะ ข้าหิวข้าวแล้วปล่อยข้าไปเถอะ”ต้ากงเหวินหันกายวิ่งกลับเข้าไปในตำหนักเคียงฟ้า“พี่สาม ท่านกำลังทำให้เรื่องแย่ลงไป”องค์ชายสามถอนหายใจ“ไปกันเถอะ มันจบแล้วเขาเลือกเจ้าสี่พวกเจ้าก็ควรจะรู้ว่าเจ้าสี่ตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าเราทุกคนไม่ว่าจะเป็นต้ากงเหวินหรือว่าเสด็จพ่อ”“จริงด้วย ข้ากับพี่สามและเจ้าสิบถูกลงทัณฑ์ แต่เขากลับแค่เข้าไปในตำหนักเอาใจเสด็จพ่อ”องค์ชายสามอิ๋นจื่อถอนหายใจยาว“อิ๋นถัง เลิกมองเพียงด้านเดียวได้แล้ว หรือว่าน้องเก้าอยากจะเข้าไปพบเสด็จพ่อตอนนี้แทนการถูกกักตัวในตำหนัก พวกเราเมื่อครั้งยัง

อิ๋นถังปล่อยขวดยาร่วงลงกับพื้น“ต้ากงเหวิน…เจ้ามาแล้วหรือ ตั้งใจมาดูวาระสุดท้ายของข้าใช่ไหม”ต้ากงเหวินน้ำตาไหลริน“ในที่สุดข้าก็รู้แล้ว ว่าข้ามาที่นี่ทำไม มาเพื่อดูจุดจบของพวกท่านทีละคนใช่ไหม”องค์ชายเก้าอิ๋นถังยิ้มเศร้าๆ“ไม่นะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นข้าในตอนที่ข้ากำลังจะตาย หน้าตาข้าน่าเกลียดใช่ไหม ข้าไม่น่าดูใช่ไหม เจ้าไปเสีย”ต้ากงเหวินสะอื้นอย่างแรง“ข้าจะไปขอยาถอนพิษจากจักรพรรดิหย่งเจิ้งให้ท่าน อย่าพึ่งตายข้าจะอธิบายเขาว่าท่านแค่เพียงปากไว ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขาโกรธ ท่านรอข้าอยู่ที่นี่นะอย่าพึ่งเป็นอะไรเดี๋ยวข้ามา”สะอื้นอย่างหนัก องค์ชายเก้าอิ๋นถังดึงมือไว้“ไม่ ข้ารู้ว่าข้ากำลังจะตายเจ้าต้องดีใจแน่เลย เพราะเจ้าคือคนที่ข้าอยากเห็นหน้าก่อนตาย ต้ากงเหวินไม่ว่าอย่างไรก็ช่างเจ้าอย่าอยู่ข้างพี่สี่นำกำลังสามกองธงขาวมาสนับสนุนพี่สี่”“ไม่ไม่ไม่ ท่านจะต้องไม่ตายข้าไม่สนใจเรื่องกองธงขาวดำอะไรนั้น ข้ายินดียกให้เขาหากเขาจะมอบยาถอนพิษของท่านให้กับข้า”“แค่กๆ ไม่มีประโยชน์แล้ว เป็นเจ้าที่ช้าอีกแล้วต้ากงเหวิน หึหึเจ้ามักทำอะไรช้าเสมอข้ารู้ เจ้าเป็นตัวตลกทำให้พวกเราเหล่าพี่น้องได้หัวเราะ ครั้ง

“เช่นไรจึงเรียกว่าประหลาดใจ กลับมาอีกครั้งฮ่องเต้กลายเป็นท่าน บางทีข้าก็สงสัยว่าข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่า”คำพูดเป็นเลศนัยทำเอาจักรพรรดิหย่งเจิ้งขมวดคิ้ว“บัลลังก์ไม่อาจขาดฮ่องเต้ได้แม้แต่เพียงวันเดียว อีกทั้งยังมีคำสั่งเสียของเสด็จพ่อเป็นลายลักษณ์อักษรว่าบัลลังก์นี้มอบให้ข้า”“เห้อ ข้าต้องพลาดอะไรแน่เลย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เสด็จพ่อตั้งใจจะมอบบัลลังก์ให้พี่สี่”“สิ่งที่คาดเดายากที่สุดคือพระทัยของฮ่องเต้ แล้วทำไมเสด็จพ่อต้องป่าวประกาศบอกเจ้าด้วยว่าให้ข้านั่งบัลลังก์ต่อจากเสด็จพ่อ”“ฝ่าบาทท่านพูดแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ เสด็จพ่อโปรดปรานพี่สามใครๆ ก็รู้ดี ส่วนพี่แปดช่วยงานในราชสำนักได้ไม่น้อยหากให้เขาเป็นฮ่องเต้ย่อมไม่มีข้อบกพร่อง องค์ชายของเสด็จพ่อมีตั้งมากมายใครกันจะคิดว่าเป็นพี่สี่”จักรพรรดิหย่งเจิ้งกัดฟันจนเป็นสันนูน“เจ้าสิบสี่ เจ้าคงอยากจะเห็นคำสั่งเสียของเสด็จพ่อที่เป็นลายลักษณ์อักษร”“แน่นอน ข้าไม่ใช่คนที่เชื่อคนง่าย หากฝ่าบาทจะกรุณาพรุ่งนี้ที่ท้องพระโรงทุกคนจะได้เห็นพร้อมกัน”“ข้าจะได้ไม่ต้องอธิบายให้ใครฟังอีก”อิ๋นถีประสานมือตรงหน้ายิ้มมุมปาก“ขอบพระทัยฝ่าบาท”ต้ากงเหวินน

ต้ากงเหวินยืนอยู่หน้าไทม์แมชชีนขึ้นไปยืนข้างบนแผ่นไม้ที่มีรอยซ่อมขององค์ชายสามอิ๋นจื่อนั่นแหละเวาลาเรียนเขาให้จำไม่จำ ว่าแต่มันอะไรวะละติจูดลองติจูดที่เท่าไหร่ เคยสงสัยว่าเขาให้เรียนไปทำไม ที่แท้ก็ให้มาหมุนไทม์แมชชีนนี่เอง ราวกับรู้ล่วงหน้าเลยว่ากูจะได้มาหมุนไทม์แมชชีน วันนี้แหละจำได้คลับคล้ายคลับคลาเป็นโคราชบ้านเอ็งหมุนแผ่นไม้ให้ตรงที่ตำแหน่งตัวเลขสองฝั่งXคือละติจูด 15 องศาเหนือ Yคือลองติจูด 102 องศาตะวันออก ต้ากงเหวินขึ้นไปยืนบนแผ่นไม้ตรงกลางพอดิบพอดี ก้มลงมองไทม์แมชชีนย่อส่วนหมุนตัวเลขให้ตรงกัน ต้ากงเหวินหลับตาแทบจะกลั้นลมหายใจเขาจะไปแล้ว เขากำลังจะไปแล้วจริงใช่ไหม ทำไมรู้สึกใจหายอย่างนี้ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ เขากลับคิดว่าไม่ได้ผูกพันอะไรก็แค่เหมือนมาเที่ยว แต่มาถึงตอนนี้คริสกลับรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ ทั้งๆ ที่โลกปัจจุบันเขามีพ่อแม่เพื่อนฝูงแต่กลับรู้สึกว่าเหมือนเขากำลังจะจากบ้านไปแต่ดูสิ จะไปทั้งทีกลับทะเลาะกับองค์ชายสามที่งี่เง่าคนนั้น ก็ใช่น่ะซิ ตัวเองมีเมียแล้วนี่คงอยากให้เขาไปพ้นๆ เสียที หากย้อนเวลาได้อีกครั้งต้ากงเหวินก็คงจะทำเหมือนเดิม ทอดถอนใจลาก่อนต้าชิงเ