All Chapters of รักเกินห้ามใจนายแสนร้าย | ขุนเขาxนิสา: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อถึงเวลาเลิกงานของชนิสาปริ้นก็รีบวิ่งแจ้นมานั่งรอทันที วันนี้ตั้งใจไว้แล้วว่าจะพาเธอไปเที่ยว"พี่นิสาคุณปริ้นมารับพี่นิสาไปเที่ยวหรอ" แตงกวาถามด้วยความแปลกใจ"งานพี่ยังไม่เสร็จเลยแตงกวา" ชนิสาพูดแบบไม่สนใจ"แสดงว่าจริง""ก็คงงั้นมั้ง" ชนิสาก็ยังคงใจจดใจจ่อในงาน"นี่พี่นิสา หยุดเถอะเลิกงานแล้ว" แตงกวาพูดพร้อมกับจับมือชนิสาไว้"...""อย่าทุ่มเทอะไรให้คนที่เขาไม่เห็นค่าเลยนะ ลองเปิดใจให้คนที่เขาเห็นค่าเถอะ มันอาจจะดีก็ได้ เชื่อแตงกวานะ" แตงกวาพูดพร้อมกับมองหน้าชนิสา"พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกแตงกวา" ชนิสาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ"เขาไม่เคยแคร์พี่นิสาเลย ตอนนี้ก็พาคนอื่น เข้ามาทำงานแทนเราจนวุ่นวายไปหมด ไม่เคยมาสนใจด้วยว่าพี่นิสาจะรู้สึกยังไง" แตงกวาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยใจ"พี่...""พี่นิสาลองเปิดใจไปเที่ยวกับคุณปริ้นดูนะ อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อน""...""ไปเถอะนะพี่นิสา พอแล้วไม่ต้องทำงานแล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ออกไปเที่ยวในเมืองดีกว่า" แตงกวาพูดพร้อมกับปิดคอมแล้วดึงชนิสาลุกขึ้นทันทีและเมื่ออาบน้ำแต่งหน้าเสร็จแล้ว แตงกวาก็เป็นเลือกชุดให้ชนิสาใส่ เป็นชุดของเธอที่ซื้อแล้ว แทบจะไม่ได้

เมื่อทั้งสองคนคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เข้าไปข้างใน เพื่อนั่งคุยกันต่ออีกสักพักก็จะกลับแล้ว ปริ้นก็กินไวน์แก้วแล้วแก้วเล่า จนแสดงท่าทางเมาออกมา"ปริ้นมึงดื่มเยอะไปแล้วนะ" ขุนเขาพูดเสียงต่ำ"เยอะอะไร ม่ายเยอะ กูกินนิดเดียว" ปริ้นพูดแบบลิ้นพันกัน"นี่พี่ปริ้นเมาแล้วนะคะพี่ขุนเขา" แบมไพลินพูดด้วยสีหน้ากังวล"..." ไม่ต่างกันกับชนิสา ที่แสดงสีหน้ากังวลออกมาเช่นกัน แบบนี้คงอันตรายมากถ้าขับรถ"กลับกันเถอะ" และขุนเขาก็พูดขึ้น"กลับอะไร ไม่กลับกูยังอยากฟังเพลงอยู่ ฟังเพลงนะนิสาฟังเพลง" ปริ้มพูดจะกอดคอชนิสา แต่ขุนเขาก็ผลักหนีก่อน"มึงจะมากไปแล้วนะไอ้ห่า" ขุนเขากระซิบข้างหู พร้อมกัดฟันพูดด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว"เถอะน่า ให้คนเลวเป็นกูเอง" ปริ้นกระซิบตอบทันที"อยู่ก่อนนะครับนิสา อึก อย่าพึ่งกะกลับเลย""เอ่อ นิสาว่าคุณปริ้นเมาแล้วนะคะ""ผมไหว ไหว หรือจะกลับเลยก็ได้ กลับกันเถอะ" ปริ้นพูดพร้อมกับดึงแขนชนิสา ออกจากร้านไป"คุณปริ้นปล่อยเถอะค่ะ" ชนิสาพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจ ตามด้วยขุนเขาที่รีบเดินมา"ขึ้นรถเถอะครับ กลับร่ายกัน" ปริ้นพูดพร้อมกับพยายามจะเปิดประตูรถให้นิสา"จะกลับได้ไง มึงเมา! แบบนี้ไ

1 เดือนผ่านไปทั้งขุนเขาและชนิสาก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกัน ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เขาพยายามจะเข้าหา เธอก็จะถอยห่างเขาอยู่เรื่อยๆ ทำให้ไม่มีโอกาสจะได้คุยอะไรกันอีกเลยด้วยความเครียดกับคิดมาก เขาก็เอาแต่กินเหล้าเพื่อให้ตัวเองนอนหลับได้ในแต่ละวัน เขารู้แล้วว่าชีวิตที่ไม่มีชนิสามันเปล่าเปลี่ยวขนาดไหนสภาพของขุนเขาตอนนี้เลยไม่เหมือนแต่ก่อน จากหนุ่มที่หล่อเข้ม กลับกลายมาเป็นซูบผอมอย่างน่าตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงอะไรชนิสาเองก็ทำงานของเธอเต็มที่ อย่างดีทุกอย่าง แต่ความรู้สึกก็เหมือนนาฬิกาทรายที่นับถอยหลังร่วงลงไปทุกวินาที เธอจะใช้เวลาที่เหลืออยู่พัฒนาไร่ของเขาให้เต็มที่ จะทุ่มเททุกอย่างให้เวลาที่เหลืออยู่ให้มากที่สุดแบมไพลินตอนนี้สนิทกับขุนเขามากขึ้น มีอะไรเขาก็จะคุยกับเธอก่อนเสมอ จนเธอรู้สึกว่าเธอสำคัญกับเขา แต่การทำงานก็ยังคงเหมือนเดิม 1 เดือนผ่านไปไม่มีอะไรดีขึ้น เอาแต่ไปสนใจขุนเขา เงินเดือนเธอขุนเขาก็ให้เยอะกว่าชนิสา แน่นอนว่าแม้จะเยอะกว่า แต่ก็เล็กน้อยมากสำหรับเธอเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ เพื่อหวังจะได้เป็นนายหญิง และตอนนี้ก็เหมือนจะสมหวังขึ้นมาแล้ว และเธอก็ยังมีสายรายงานข่า

วันต่อมาแบมไพลินตื่นตั้งแต่เช้าไปสั่งให้เชฟทำอาหารให้ โดยเธอก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่า น้ำซุปต้องเป็นซุปปลากระพง ก่อนจะจัดแจงเปลี่ยนเมนูให้ขุนเขา เป็นข้าวต้มปลากะพงสับแทน เพราะไม่อยากให้เห็นเป็นชิ้นปลาเกินไปเมื่ออาหารเริ่มจัดเสร็จแล้ว พนักงานก็เอาไปให้ขุนเขาที่ห้องทำงาน และขุนเขาก็รออยู่ก่อนแล้ว"พี่ขุนเขาสวัสดีค่ะ" ฟ้ารดายิ้มทักทายขุนเขาที่เห็นเดินออกมา พร้อมถ้วยข้าวต้มเหมือนของเธอในมือ"ครับ" และขุนเขาก็มองอย่างแปลกใจว่า ฟ้ารดามาได้ยังไง แต่ก็ไม่อยากเสียเวลาถาม"ไปนั่งกินข้าวกับฟ้าไหมคะ" หญิงสาวพูดขึ้นด้วยท่าทางระริ๊กระรี้"ไม่ดีกว่าครับ ผมต้องรีบไป" และขุนเขาก็เดินไปทันที ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย"..." ฟ้ารดายืนอึ้งอยู่ มีคนต้องการเธอเป็นร้อยเป็นพัน แต่เธอเลือกที่จะมาสนใจเขาถึงที่นี่ พอที!!! พรุ่งนี้จะรีบกลับแล้ว จะรีวิวแย่ๆ และไม่มาเหยียบที่นี่อีก คอยดูเถอะ!ทุกอย่างอยู่ในสายตาของแบมไพลิน เธอได้แต่แสยะยิ้มออกมา ทุกอย่างเป็นแบบที่เธอคิดไว้จริงๆ เหลือแค่ชนิสาไปจากที่นี่แค่นั้น...ขุนเขาถือถ้วยข้าวต้มเดินดุ้มๆ เข้าไปบ้านพักพนักงาน จุดหมายคือห้องนอนนิสา ตลอดเส้นทางพนักงานที่อยู่แถวนั้นก็มองก

ขุนเขาหอบเอาความเจ็บช้ำออกมาจากห้องฉุกเฉิน เขาล่องลอยเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณก็ไม่ปาน เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วในตอนนี้ ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆนทีก็ยืนจ้องอยู่แต่ไม่ได้พูดอะไร"พี่นิสา ฮึกๆๆ อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ" แตงกวาร้องไห้จนตัวโยน นทีก็เดินเข้ามาสวมกอดทันที"อย่าร้องแตงกวา อย่าร้อง" นทีพูดกับแตงกวา แต่สายตากลับมองไปที่ขุนเขา ที่นั่งกุมขมับน้ำตาไหลออกมาเงียบๆเข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ไม่ต่างจากคนทั้งสามที่นั่งกันไม่ติดทำอะไรไม่ถูก มัวแต่ชะเง้อดูประตูห้องฉุกเฉินอยู่ อย่างมีความหวังผ่านไป 2 ชั่วโมง หมอคนเดิมก็ออกมา ทั้งสามคนก็กู่กันเข้าหาหมอทันที"ตอนนี้คนไข้ พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ""จะ...จริงหรอครับหมอ ขอบคุณมากนะครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความดีใจ"แล้ว ละ...ลูกผมละ ลูกผมปลอดภัยไหมครับหมอ" เขาถามด้วยความตื่นเต้น"ปลอดภัยดีครับ ถือว่าอาการของคุณแม่ ส่งผลกระทบต่อลูกไม่มาก แต่ยังไม่ชล่าใจถ้าคนไข้หายดีแล้ว อีกสัก 1 เดือนค่อยมาตรวจลูกในครรภ์อย่างละเอียดครับ""ขอบคุณมากนะครับหมอ / ขอบคุณครับ" นทีและขุนเขาก็รีบตอบพร้อมกัน ตามด้วยขุนเขาที่แสดงสีหน้าดีใจออกมาอย่างที่สุด แต่น้ำตาก