All Chapters of รักเกินห้ามใจนายแสนร้าย | ขุนเขาxนิสา: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อมาที่บ้านขุนเขาพร้อมกัน ทั้งขุนเขา และเสี่ยไพบูลย์ แบมไพลินก็เล่าเรื่องที่กุขึ้นมา ให้ทุกคนฟังอย่างละเอียดยิบ ชนิสานิ่งฟังเป็นไปไม่ได้ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ใช่ เธอมั่นใจมากๆ ว่านทีไม่ใช่คนแบบที่แบมไพลินพูดมาอย่างแน่นอน จนเธอเอ่ยแย้งขึ้นมา"พี่ว่าคุณแบมคงเข้าใจอะไรผิดนะคะ พี่นทีไม่ใช่คนแบบนั้น" นิสาพูดขึ้นทันทีที่แบมไพลินเว้นจังหวะ"อันนี้วันไหนครับน้องแบม" ขุนเขาก็ถามขึ้น เสี่ยไพบูลย์เองก็นั่งฟังอยู่เงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา"วันที่พี่นิสาเข้าโรงพยาบาลค่ะ นายนทีหน้ากลัวมากจริงๆ มันจะข่มขืนแบม ทั้งยังขโมยนาฬิกาแบมไปอีก แบบนี้คุณป้าบุษกับพี่ขุนเขา ต้องจัดการให้แบมนะคะ" เธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ รับบทเหยื่อที่น่าสงสาร"ขุนเขาให้คนไปตามนทีกับพนักงานที่สำคัญๆ มาสิ" บุษบาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ แล้วขุนเขาก็ลุกไปทันที สักพักก็กลับมานั่งที่เดิม"คุณผู้หญิงค่ะ พี่นทีไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ พี่นทีไม่มีทางไปทำอะไรแบบนั้น" นิสาพูดขึ้นทั้งๆ ที่เสียงที่ยังแหบอยู่"นี่พี่นิสาเขาข้างนายนทีหรอค่ะ อ่อหรือว่าสนิทกันมากถึงได้เข้าข้างขนาดนั้น มันทำไม่ดีกับแบมทำไมต้องไปเข้าข้างมัน หรือว่ามันกับพี

แบมไพลินตกใจมากกับสิ่งที่ได้รับรู้มา เธอถึงขั้นพูดไม่ออก ทั้งยังอับอายกับคำโกหกคำโตของตัวเอง"แบม...""เธอทำไมทำแบบนี้!" บุษบาก็ถามขึ้น"..." แบมไพลินได้แต่ก้มหน้าทำอะไรไม่ถูก"ทำไปเพื่ออะไร""ฮึกๆ แบม..." และแบมไพลินก็แสร้งร้องไห้ออกมาชนิสาที่เพิ่งจะรู้เรื่อง ก็มองแตงกวาสลับกับนที อย่างไม่เข้าใจ เพราะเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย รู้มาแค่ว่านทีจะสนิทกับขุนเขาหน่อย และกล้าพูดอะไรๆ กับขุนเขา มากกว่าพนักงานคนอื่นๆ แต่ไม่คิดเลยว่า นทีคือน้องชายของเขาแตงกวาได้แต่พยักหน้าให้ชนิสาเบาๆ เพื่อยืนยันว่าเป็นความจริง"ช่างเถอะครับแม่บุษ ผมไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไร""โธ่ ลูก นทีของแม่บุษ แม่บุษไม่รู้เลยว่านทีต้องเจออะไรแบบนี้ ขวัญเอ่ยขวัญมานะครับคนเก่งของแม่บุษ" และบุษบาก็กอดหอมนที เป็นการปลอบใจ"ไม่เป็นไรครับแม่บุษ ถือว่าให้มันจบๆ กันไป""แม่บุษไม่ให้อยู่ที่นี่แล้วนะลูก นทีสัญญากับแม่บุษแล้วว่า ถ้านทีมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นก็ตาม นทีต้องกลับไปอยู่กรุงเทพฯกับแม่บุษ ต้องกลับแล้วนะ" บุษบาพูดกับนทีด้วยความอ่อนโยน ต่างจากพูดกับขุนเขาและขุนพลโดยสิ้นเชิงสิ่งที่แสดงออกมาสร้างความตกใจให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก เพรา

3 เดือนผ่านไปชนิสาก็ยังคงดูแลพ่อแม่อยู่ที่บ้านไม่ได้ไปทำงานที่ไหน แม้จะโดนนินทาแค่ไหนพ่อแม่เธอก็ให้กำลังใจเสมอ และพร้อมจะเข้าใจเธอทุกอย่างทั้งตอนนี้ยังหันมาเอาดีทางด้านขายของออนไลน์ เป็นจำพวกเสื้อผ้า ที่ขายช่วยเพื่อนสนิทที่มีหน้าร้านขายส่ง รายได้ที่คิดว่าจะไม่ดี มันกลับดีกว่าเงินเดือนที่เคยได้เสียอีก เพราะเธอใส่รีวิวชุดไหนก็สวยไปหมด แต่เสียที่ว่าเธอต้องไปส่งของทุกวันนี่แหละ เนื่องจากบ้านเธอค่อนข้างห่างไกล ไม่มีการมารับพัสดุที่หน้าบ้านให้และตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา ชนิสาก็ไม่ได้ติดต่อใครที่ไร่นั้นเลยนอกจากแตงกวา เธอตั้งใจซื้อโทรศัพท์ใหม่เปิดเบอร์ใหม่ใช้อีกเบอร์ และโทรศัพท์เครื่องเก่านั้น ก็รับสายแต่แตงกวาที่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบบ้างแค่นั้น เพียงแต่แตงกวาก็ไม่ได้โทรมาบ่อย และไม่ได้เล่าเรื่องอะไรให้ฟัง เธอก็ไม่คิดจะถามและมีเขา... ที่ส่งข้อความมาในไลน์เธอทุกวันตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา เธอเห็นทุกข้อความที่โชว์ แต่ก็ไม่ได้กดเข้าไปอ่านอะไรวันนี้ชนิสาออกมาส่งของในเมือง เนื่องจากในตัวอำเภอที่เธออยู่คนเยอะมาก เธอเลยให้บูมพี่ชายสุดหล่อ (แอ๊บแมน) ลูกพี่ลูกน้องของเธอพามาในเมือง"นี่ยัยนิสา ฉันว่าถ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ชนิสาก็บึ้งตึงใส่บูมทันที ด้วยความไม่พอใจ"นี่แกจะโกรธฉันอีกนานไหมยะ""บูมก็รู้ว่านิสาไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขา""ฉันรู้ แต่เขาดูอยากอยู่กับแกมากเลยนะนิสา""พอเลยบูม""พ่อของลูกเลยนะนิสา จะเกลียดอะไรเขาขนาดนั้น""ไม่ได้เกลียด"เธอค่อยๆ ลืมทุกอย่างที่เขาเคยทำไม่ดีกับเธอไป แต่เมื่อมาเจอหน้าเขาอีก ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม เขาทำร้ายเธอ ทำร้ายเธอ..."นะ ถือว่าฉันขอ แกไม่ได้ไปในนามพนักงานเขานะ แกไปในนามนักท่องเที่ยว""นิสา ไม่ไป""นิสา เขาลดให้ฉัน 70% เลยนะ เหมือนได้ที่พักฟรี แกคิดดู 2 คืน 3 วัน ฉันจะหาที่ไหนได้แบบนี้""บูม!" นิสาจ้องบูมด้วยสีหน้าไม่พอใจ"นะๆ นิสา แกจะโกรธฉันก็ได้ แต่ไปเถอะนะ ไม่มีแกฉันแย่แน่ๆ เขานัดฉันไปเซ็นสัญญาแล้วด้วย ฉันขอเถอะนะ ช่วยบริษัทผัวฉันสักครั้ง""ผัว?" นิสาพูดขึ้นด้วยความตกใจ"ว๊ายยย" บูมพูดพร้อมกับเอามือปิดปาก หันมองซ้ายมองขวา ด้วยกลัวว่าใครจะมาได้ยิน"บูม นิสา...""นะนิสา ฉันกราบแกก็ได้ พ่อของลูกในท้องแกเนี่ยเขา สปอร์ตมากเลยนะ ทัวร์ฉัน 100 กว่าคน ค่าใช้จ่ายมหาโหด เขาลดให้ถึง 70% แค่แกไปด้วยอะนิสา แกว่าเขาต้องอยากเจอแกขนาดไหนละ คิดสักนิ

ขุนเขาจอดรถไว้ในตลาดชุมชนแห่งหนึ่งพร้อมลงจากรถด้วยความรีบเร่ง"ใช่ที่นี่จริงๆ หรอ" เขาพูดพร้อมกับดูกระดาษที่นทีจดชื่อร้านก๋วยจั๊บเจ้น้อยไว้ให้"เอาอะไรพ่อหนุ่ม" และลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อะ...เอาเมนูแนะนำก็ได้ครับ" เขาพูดแบบไม่คิดอะไรไม่นานป้าอีกคนก็ถือถ้วยใบโตมาเสริ์ฟ"..." เชี่ยอะไรวะเนี่ยโจ้กใส่มาม่าหรอ เขามองเมนูที่เขาเข้าไม่ถึง และไม่คิดว่าจะมีเมนูนี้เป็นเมนูแนะนำของร้านเขาชั่งใจอยู่นาน พร้อมกับกินเข้าไป ด้วยความรู้สึกที่ฝืนๆ จนกินไปได้แค่ครึ่งก็พอแล้ว และป้าคนที่มาเสริ์ฟก็นั่งแกะไข่ต้มอยู่ข้างๆ"เอ่อ ป้าครับ แถวนี้คนเยอะแบบนี้ทุกวันเลยหรอ""ไม่หรอกพ่อหนุ่มวันนี้มีตลาดนัดชุมชน คนเลยเยอะ ที่นี่มันสงบจะตาย ถ้าไม่มีตลาดคนก็ไม่พลุ่งพล่านแบบนี้หรอก""ดีจังเลยนะครับ คนที่นี่ดูเป็นกันเองมาก""ก็กันเองสิ ส่วนมากก็รู้จักกันทั้งนั้นแหละพ่อหนุ่ม""จริงหรอครับ" และขุนเขาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง"แล้วเอ็งมาจากไหนล่ะ" ลุงผู้ชายก็ถามขึ้น"อ่อ มาจากอีกอำเภอครับ พอดีมาหาใครบางคนครับ แต่ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ตรงไหน""แล้วชื่ออะไรละ เผื่อป้ารู้จัก""เอ่อ...ชื่อนิสาครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความหวัง"นิสาห