Semua Bab ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา: Bab 51 - Bab 60

ไม่รู้ว่าเขาจะไปโยนทิ้งที่ไหนหรือไม่ นางคงต้องบอกให้เสี่ยวอี่ไปแจ้งพวกมด แมลงในจวนคอยจับตาดูเสียแล้ว หากเขาโยนทิ้งนางจะได้ไปเก็บกลับมาแต่ผิดคาดเยี่ยนเฟยหยางมิได้โยนทิ้ง เขาเก็บรักษาไว้อย่างดี เมื่อเขากลับมาถึงเรือนพัก จึงได้รู้ว่าผ้าเช็ดหน้าของนางช่างแตกต่างจากผ้าที่เขาเคยพบเห็นแม้มันจะห่อหุ้มหิมะไว้ แต่ก็มีเพียงความเย็นเท่านั้นที่ถูกส่งออกมา หาได้มีน้ำออกมาจนเปียกมือไม่ อีกทั้งตอนนี้ใบหน้าของเขาก็ยุบลงจนกลับมาเป็นเช่นเดิม แม้แต่รอยที่ถูกผึ้งต่อยก็ไม่หลงเหลือให้เห็นอีกแล้วเยี่ยนเฟยหยางได้แต่เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ เขายังไม่คิดที่จะเอ่ยถามนาง คงได้แต่จับตาดูนางไปก่อน เพราะนางคงต้องอยู่ที่โจวเป่ยอีกหลายเดือนทางด้านใต้เท้าหานกับซูเต๋อ ที่ได้แม่ทัพจ้าวช่วยนำทหารในค่ายมาใช้แรงงานมากมายก็สร้างกำแพงไฟขึ้นมาในเรือนหลังหนึ่งภายในจวน โดยใช้เวลาเพียงห้าวันเท่านั้นเมื่อตรวจดูความแข็งแรงตามคำเตือนของซูเจินแล้ว ก็สั่งให้ทหารจุดไฟในช่องเตาขึ้นทันที พอควันไฟที่ออกมาไหลไปตามท่อไม้ไผ่ที่ทำขึ้นส่งไปยังห้องต่างๆ ภายในเรือน ก็พบว่าภายในเรือนและห้องนอนอุ่นขึ้น โดยไม่ต้องจุดเตาไฟในห้องเลย“อุ่นขึ้นจริงด้ว

นางลืมเรื่องที่ให้เสี่ยวอิงออกไปตรวจสอบหาบ่อน้ำพุร้อนไปเสียสนิท เมื่อเสร็จเรื่องทั้งหมด นางจึงได้มีเวลาออกไปสำรวจเรื่องนี้เสียที“พวกเจ้าจะไปที่ใด” เยี่ยนเฟยหยางที่กำลังจะไปค่ายทหารเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นใต้เท้าหาน ซูเต๋อและซูเจินเตรียมตัวจะออกจากจวน โดยมีแม่ทัพจ้าวและทหารบางส่วนที่ติดตามไปด้วยซูเจินอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ นางคิดว่าเมื่อคืนเยี่ยนเฟยหยางกับจ้าวลู่เทียนจะพักในค่ายทหารเสียอีก“กระหม่อมจะออกไปสำรวจป่านอกเมืองพ่ะย่ะค่ะ” เป็นใต้เท้าหานที่เอ่ยตอบแทนทุกคน“เช่นนั้นเปิ่นหวางจะไปด้วยก็แล้วกัน”ซูเจินเหลือกตาขึ้นมองด้านบนทันที นางทนมองเด็กหนุ่มที่แสร้งทำเป็นผู้ใหญ่ที่โตแล้ว ยืนเอามือไพล่หลังเอ่ยออกมาราวกับว่าหากเขาไม่ไปคนอื่นก็ไม่อาจทำงานได้เมื่อทุกคนไม่มีใครเอ่ยปฏิเสธ ขบวนเดินทางทั้งหมดก็เริ่มออกเดินทาง เสี่ยวสือบังคับรถม้าอยู่ด้านหน้า ตามเสี่ยวอิงที่บินช้าๆ ไปตามทิศทางที่เขาพบเจอบ่อน้ำพุร้อนหนทางไม่ได้ไกลมากนัก แต่ค่อนข้างที่จะเดินลำบาก เพราะหิมะที่หนาจนซูเจินนางแทบจะยกขาเดินไม่ได้“ขึ้นมา” เยี่ยนเฟยหยางลดตัวลง เพื่อให้ซูเจินนางขึ้นหลัง เขาต้องการที่จะแบกนางเดิน“เหอะ ตัวท่านย

อากาศที่เมืองหลวงกำลังดี ชาวบ้านเริ่มเดินทางเข้ามาเที่ยว พร้อมทั้งหาที่ค้าขาย เพราะใกล้จะถึงเทศกาลชุนเจี๋ย (ตรุษจีน) และเทศกาลหยวนเซียว (งานโคมไฟ)เมื่อมาถึงเมืองหลวง ใต้เท้าหานและซูเต๋อก็เร่งเดินทางเข้าวังหลวง เพื่อรายงานเรื่องที่ได้พบเจอมาตลอดทั้งหกเดือนที่ออกไปจัดการเรื่องทางหัวเมืองเหนือซูเจินนางเดินทางกลับมาที่จวนก่อน แต่ก็ไม่ลืมที่จะฝากผลไม้ไปให้ฮ่องเต้และหวังกงกงได้ลองชิม สุดท้ายปู่หวังของนางก็ได้กินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะถูกฮ่องเต้แย่งไปกินเสียหมด“เหอะ หวังกงกง เจ้าหวงเจิ้นเช่นนั้นรึ หลานสาวของเจ้ามีอีกมาก จะหวงเจิ้นเพื่ออันใด” ฮ่องเต้อดที่จะมองค้อนหวังกงกงไม่ได้“โถ่ ฝ่าบาท กระหม่อมจะกล้ารึพ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกงยิ้มอย่างเอาใจอย่างไรวันหยุดที่จะถึงนี้เขาก็ได้ออกไปเที่ยวหาหลานสาวที่ไม่ได้พบหลายเดือน ค่อยไปกินอีกครั้งที่จวนของนางก็ยังได้ซูเต๋อเมื่อเสร็จเรื่องในวังหลวงก็เร่งเดินทางกลับมาที่จวนทันที เพื่อบอกกล่าวเรื่องที่ราชสำนักหยุดให้ขุนนางเพื่อเดินทางกลับไปไหว้บรรพชน เขาจึงคิดจะกลับหมู่บ้านไปเคารพหลุมศพมารดาเช่นกัน“ข้ากำลังจะถามท่านพี่เรื่องนี้พอดี” จิ่วเม่ยเอ่ยออกมาอย่าง

สามวันต่อมาซูเต๋อก็กลับมาที่จวนแล้วแจ้งเรื่องที่อีกสองวันข้างหน้าจะออกเดินทางไปเมืองหนานไห่ เพื่อเตรียมการเรื่องสร้างเขื่อน ซูเจินที่ต้องออกเดินทางไปด้วยจึงให้เสี่ยวผิงจัดเตรียมข้าวของให้นางครั้งนี้นางจะพาเสี่ยวผิงไปด้วย ตอนนี้นางใกล้ถึงวัยออกเรือนของคนในยุคนี้แล้ว จึงจำเป็นที่จะต้องมีสาวใช้ติดตาม เพื่อจะได้ไม่ตกเป็นขี้ปากของผู้อื่นแม้แต่ตอนเดินทางนางก็ต้องมีรถม้าของนางต่างหากแล้ว มิอาจไปนั่งคันเดียวกับบิดาและใต้เท้าหานเช่นเดิมได้“เจินเออร์ เดินทางลงใต้ครั้งนี้คงอีกนานกว่าเจ้าจะเดินทางกลับมาเมืองหลวง หากพบบุรุษที่พึงใจเจ้าก็รีบแจ้งบอกแม่ แม่จะออกเดินทางไปหาเจ้าทันที” จิ่วเม่ยเอ่ยบอกบุตรสาวซูเจินที่กินของว่างอยู่ นางก็สำลักขึ้นมาทันที เพราะนางอายุเพิ่งจะสิบสี่หนาว จะให้รีบหาบุตรเขยไปทำไม“โถ่ ท่านแม่ ข้าเพียงสิบสี่หนาว ท่านจะรีบร้อนไปไยเล่าเจ้าค่ะ” เห็นพูดมาเช่นนี้หลายคนแล้ว ไม่แคล้วอีกไม่นานก็คงได้แต่งออกไป“ผู้อื่นก็ล้วนออกเรือนเมื่อเข้าสู่วัยปักปิ่น แม่มิได้เร่งเจ้า เพียงแค่พูดถึงเท่านั้น” จิ่วเม่ยตบที่หลังมือของบุตรสาวเบาๆต่อให้นางไม่คิดจะออกเรือนเลย ก็ไม่มีผู้ใดว่านางได้สองว

ในคำพูดของเยี่ยนเฟยหยางย่อมต้องแฝงความหมายเอาไว้ด้วย แต่ซูเจินดันคิดเรื่องนี้ไม่ทัน เรื่องอื่นนางล้วนแต่ฉลาดนัก“ท่านพูดแล้วนะ” นางยิ้มอย่างยินดี คิดว่าจะได้เงินจากการขายแร่เหล็กมากมาย“เปิ่นหวางเคยพูดปดกับเจ้ารึ” เขากุมมือของนางแน่น ราวกับว่านางได้รับปากจะแต่งเข้าตำหนักของเขาแล้ว“ท่านกลับไปได้แล้ว ข้าจะนอน” นางดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา“ให้เปิ่นหวางพักอีกครู่เถิด” เขาซุกหน้าลงกับหมอนแล้วหลับตาลง“ข้าจะนอนแล้วเจ้าค่ะ” นางเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ“เจ้านอนเลย เปิ่นหวางจะกลับไปเอง” เขาช่วยห่มผ้าให้นางอย่างเอาใจ“อย่าลืมออกไปเล่า ประเดี๋ยวสาวใช้ของข้าเข้ามาพบท่าน ข้าไม่รู้จะตอบเช่นไร” และนางยังกลัวท่านพ่อและขุนนางคนอื่นจะรู้เรื่องที่เยี่ยนเฟยหยางเข้ามาในห้องของนางด้วยแต่เยี่ยนเฟยหยางมิได้ออกไปอย่างที่ซูเจินนางคิด เขาเองก็เผลอหลับลึกเพราะความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการเร่งเดินทางตลอดหลายวัน“นายหญิง ตื่นเร็วเจ้าค่ะ เสี่ยวผิงนางจะเข้ามาในห้องแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวมี่ร้องเรียกอยู่ข้างหูของซูเจิน“ก็ให้เข้ามาเลย” นางเอ่ยพึมพำเบาๆ พร้อมทั้งขยับตัวเพราะรู้สึกอึดอัด“มิได้เจ้าค่ะ” เสี่ยวเตี๋ยเอ่ยอย