All Chapters of จริตหมอนวดทำรัก 2: Chapter 11 - Chapter 20

รามยืนอยู่ที่โซนหน้าร้าน ใบหน้าของเขานิ่งเฉย แต่ภายในใจกลับราวกับถูกตีแตกเป็นเสี่ยง ๆ ความเงียบรอบตัวทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่า ไม่มีทางออก ความรู้สึกเจ็บปวดที่คอยกัดกินหัวใจของเขาเหมือนเงามืดจากอดีตที่ตามมาทำร้ายเขาผ่านคนที่เขาเคยรัก วิสุทธิ์ที่เคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา กลับมาในครั้งนี้เขามาพร้อมกับความเย็นชาและความตั้งใจที่จะทำให้รามรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัดขณะที่รามกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เสียงทักทายที่ขี้เล่นของ พีเจ ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ“พี่ราม! ยืนเหม่ออะไรครับเนี่ย คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า?” พีเจพูดพลางยิ้มกว้าง รอยยิ้มซุกซนตามนิสัยของเขาที่ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อยรามพยายามฝืนยิ้มตอบกลับ แม้ว่าดวงตาของเขายังคงแฝงความเศร้าและอึดอัดอยู่“หา ห๊ะ คิดถึงใครอะไรของเอ็งพีเจพี่แค่มีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อย” เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูปกติ แต่ไม่อาจซ่อนความเจ็บปวดที่หลุดรอดออกมาจากแววตาได้พีเจสังเกตเห็นสีหน้าที่ดูผิดปกติของรามก็รู้สึกเป็นห่วง เขาเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะพูดเบา ๆ “ใช่หรอครับพี่ แต่หน้าพี่ดูเศร้า ๆ นะครับ”รามถอนหายใจยา

หลังจากที่ไททันให้วิสุทธิ์แต่งตัวจนเสร็จเขาก็ได้ขอตัวออกมาเพื่อเตรียมพร้อมส่งวิสุทธิ์เพื่อเป็นอันจบการบริการสำหรับวันนี้เสียงเปิดประตูห้องนวดดังขึ้นเบา ๆ ในเวลาต่อมา ไททันเดินออกมาโดยมีใบหน้าที่แฝงด้วยความสงสัย เขาหันไปมองรามที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสายตาลังเล ก่อนที่จะตัดสินใจพูดขึ้น“พี่ราม… คุณวิสุทธิ์เป็นใครครับ ทำไมเขาใจดีจัง” ไททันถามเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยากรู้แต่ก็เคารพความเป็นส่วนตัวรามสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนสีหน้าที่เริ่มอารมณ์ไม่สู้ดีจะเริ่มมีอาการไม่พอใจ “อยากรู้ทำไมไททัน มีหน้าที่นวดก็นวดไปเถอะ”“ขอโทษครับพี่ผมแค่สงสัยเฉย ๆ พอดีคุณวิสุทธิ์เขาให้ทิปเยอะมากเลยครับ” ไททันตอบด้วยหน้าเท่เสียอาการเหมือนรู้สึกตกใจกับอารมณ์ของรามที่เกิดขึ้น“เขาให้มึงเท่าไร” รามเริ่มมีอารมณ์โมโหเล็กน้อย“หมื่นห้าครับ” เมื่อไททันตอบรามก็ได้ทึ่งและเงียบไปสักพัก เงินนั้นมันมากกว่าที่เขาเคยได้เมื่อครั้งแรกที่เขาเจอกันเสียอีก จนแววตานั้นเริ่มมีความโมโหในคำพูดที่ได้ยิน แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ตอบอะไร แต่ใบหน้าเข้มคมนั้นกลับมองหน้าไททันด้วยแววตาไม่พอใจจนมันทำให้ไททันสัมผัสได้ไม่นานนัก วิสุทธิ์ก็เด

ในขณะที่ด้านนอกกำลังวุ่นวายไปด้วยสถานการณ์ของการแย่งกันเก็บทิป มอริสกำลังอมแกนกาย ของลูกค้าวัย 30 ปลาย ๆ ใบหน้าหน้าอเมริกัน เขาใช้ริมฝีปากของตนจุมพิตไปที่แกนกายของลูกค้าหน้าอเมริกันคนนั้นแล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าอันขาวผ่อง คมก่อนจะใช้ปลายลิ้นตวัดและเลียน้ำใส ๆ ที่ไหลเยิ้มออกมาก่อนใช้ริมฝีปากครอบแกนกายและดูดขึ้นดูดลงจนสร้างความขนลุกวูบวาบให้กับลูกค้าจนเขาต้องร้องออกมา“โอ๊ย ทำไมดูดเก่งจังเลยครับ คุณมอริส โอ๊ย อ๊า!”เมื่อมอริสได้ยินลูกค้าเอ่ยคำชมใบหน้าของเขาก็ได้ยิ้มให้กับลูกค้า ก่อนจะใช้ปลายมือทั้งสองข้างรูปคลึงที่บริเวณหัวนมแล้วเขี่ยมันจนมือนั้นสร้างแรงกระเพื่อมให้กับหน้าท้องที่ลีนล่ำของลูกค้า จนบั้นเอวกระดกขึ้นกระดกลงและจิกผมของมอริสขึ้นมา ก่อนจังหวะจะสตั๊นไปชั่วครู่เพราะมอริสที่ทำตัวไม่ถูก ที่ในจังหวะนี้การที่ลูกค้าทำแบบนี้กับเขามันคือการที่ลูกค้าต้องการให้ตนจุมพิตไปที่ริมฝีปากของเขาเพื่อตอบสนองความใคร่ที่ถ้ามันทำได้จะทำให้เขาพึงพอใจเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความคิดภายในที่มอริสมักไม่ค่อยจุมพิตกับใครง่าย ๆ จากเหตุผลที่เขาคิดว่างานนี้เป็นงานบริการนั่นเองจนกระทั่ง“อยากจูบผมมั้ยครับ” ใบหน้าอเม

หลังจากเลิกงานในยามค่ำ จอเดินทางไปที่โรงแรมที่เขาและแดนเคยพบกันมาก่อน ความเงียบสงบของโรงแรมในเวลานี้ทำให้จอรู้สึกทั้งตื่นเต้นและมีความคาดหวัง เขานั่งรออยู่ที่ห้อง ภายในห้องนั้นเงียบสงบจนได้ยินเสียงนาฬิกาเดินและเสียงแอร์ที่คลอเบา ๆ บรรยากาศชวนให้รู้สึกถึงช่วงเวลาแห่งการผ่อนคลายและการปลดปล่อยจากความวุ่นวายของวันไม่นานนัก แดนก็เปิดประตูเข้ามา จอหันไปมองและกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มอ่อน ๆ“สวัสดีครับ”แดนยิ้มตอบกลับโดยไม่มีคำพูดอะไร ก่อนจะเขาจะเดินเข้ามาหาอย่างไม่รีบร้อน ความรู้สึกที่ทั้งสองมีให้กันนั้นไม่ต้องการคำพูดมากมาย มีเพียงสายตาที่บ่งบอกถึงความต้องการที่จะปลดปล่อยกามอารมณ์จากความเครียดที่เขาได้รับมาตลอดวัน“อาบน้ำยังอะน้อง”“อาบแล้วครับ”“อ้าวหรอ! งั้นมาอาบด้วยก้นอีกรอบหนึ่งมา”“ได้ครับ” จอตอบพร้อมยิ้ม ก่อนแดน จะเริ่มถอดเสื้อของตัวเองออกแต่จอที่เห็นว่าลูกค้าของตนกำลังถอดเสื้อเขาก็ยินดี เดินเข้าไปบริการ ช่วยปลดกระดุมออก ก่อนใบหน้าเข้มหนวดรำไรของแดน จะมองไปที่ใบหน้าของจอด้วยความรู้สึกของอารมณ์ที่เป้ากางเกงสีเทาของเขาได้อวบนูนขึ้นมาจนเป็นรูปแท่งเอ็นอย่างชัดเจน ก่อนจอจะปลดเข็มขัดของเขาออ

เมื่อไททันจอดรถลงหน้าบ้าน บรรยากาศรอบ ๆ ดูเงียบสงบ แสงไฟจากถนนทอดส่องลงมาเป็นเส้นสีส้มอ่อน ๆ ช่วยให้เห็นใบหน้าของ พีเจ ที่กำลังสะลึมสะลือจากความมึนเมา เขายังคงนั่งเอนหลังอยู่ในที่นั่งข้างคนขับ ดวงตาเริ่มปรือ ใบหน้าแดงระเรื่อ ดูหมดแรงและพะอืดพะอมไททันหัวเราะเบา ๆ พร้อมส่ายหัวด้วยความเอ็นดูก่อนจะพูดเรียกสติเขา “ถึงบ้านกูแล้ว คืนนี้มึงนอนนี่นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกลับ”พีเจหันมามองเพื่อนตาปรือ ๆ และพึมพำด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน “อือ… มึงรีบพากูลงรถหน่อย กูอยากเข้าห้องน้ำ… เออะ!” เขาพูดด้วยท่าทีพะอืดพะอม ท้องเริ่มปั่นป่วนจนไททันสังเกตเห็น เขาจึงรีบปลดเข็มขัดนิรภัยของพีเจอย่างรวดเร็ว“โอเค ๆ แป๊บนะมึงอย่าพึ่งนะ เดี๋ยวกูช่วย!” ไททันพูดพร้อมกับรีบลงจากรถและไปเปิดประตูฝั่งของพีเจ มือหนาของไททันค่อย ๆ ประคองพีเจให้ลุกขึ้น และพยุงเขาเดินไปทางห้องน้ำโดยระมัดระวังทันทีที่พีเจเข้าถึงห้องน้ำ เขาก็พุ่งตัวไปที่ชักโครกอย่างรวดเร็ว เสียงสำรอกดังขึ้นเบา ๆ ตามมาด้วยลมหายใจหอบเหนื่อยที่ทำให้พีเจรู้สึกเบาสบายขึ้นเล็กน้อย ไททันยืนอยู่ข้าง ๆ สังเกตด้วยความห่วงใย ใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยความเห็นใจเมื่อเห็นสภาพเพื