Semua Bab เพื่อนร่วมรุ่นชวนลุ้นรัก(live broadcast): Bab 11 - Bab 20

ห้าวันต่อมา ร่างบางตื่นมาอาบน้ำแต่งตัว สวมใส่เสื้อนักศึกษาที่ค่อนข้างพอดีตัว กระโปรงทรงเอยาวคืบครึ่ง แต่งหน้าโทนสีส้มอมชมพู ทำผมดัดลอนมีวอลลุมแบบงุ้มปลาย จากนั้นจึงฉีดน้ำหอมเป็นอันเสร็จ "ถึงไม่ใช่พริก แต่ก็แซ่บนะ" ฉันพอใจกับลุคของตัวเองในวันนี้มาก "ครืด ครืด" เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้นฉันจึงกดรับสาย "ว่าไงคะเพื่อนรัก~" ฉันกรอกเสียงลงไป "เสร็จยัง? กูรอมึงมาสิบนาทีแล้วนะ" ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "เสร็จแล้วๆ อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิ นี่เพื่อนเอง" ฉันทำเสียงอ้อน "ก็เพราะเป็นเพื่อนไงถึงหงุดหงิด ถ้าเป็นเมียกูไม่บ่นหรอก" "งั้นถือซะว่ากูเป็นเมียมึงแล้วกัน" "มึงนี่นะ! ลงมาเร็วๆ แค่นี้แหละ" เขาส่งเสียงดุ แล้วตัดสายไป "คนอะไรขี้หงุดหงิดจริงๆ กูล่ะสงสารเมียในอนาคตของมึงจริงๆ" ฉันบ่นกระปอดกระแปด แล้วรีบเก็บของจากนั้นจึงลงไปหาเขา "ช้า" เขาบ่น "ขอโทษค่า~" "ใส่กระโปรงสั้นมาอีกแล้ว กูบอกแล้วใช่ไหมว่าเดือนนี้จะขับแต่มอเตอร์ไซค์" เขาจ้องหน้าฉันพลางทำหน้าดุ "เออว่ะ กูลืม" ฉันทำท่านึกก่อนจะเขกหัวตัวเองเบาๆ แล้วแลบลิ้น "เฮ้อ~ ภาระกูจริงๆ" เขาถอนหายใจ แล้วถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองโยนมาให้

ร่างสูงกวาดสายตามองกองผ้าสีขาวและของประดับตกแต่งที่วางกองรวมกันบวกกับแท่งแก้วที่เห็นก่อนหน้า ก็รู้สึกว่ามันคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน "คร่อกฟี้Zzz" เสียงร่างบางนอนกรนทำให้ร่างสูงสลัดความคิดนั้นทิ้งไป "มึงก็นอนสบายเกิน" ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วหันมามองร่างบางที่นอนอ้าปากน้ำลายไหลยืด เสื้อนอนเลิกขึ้นมาครึ่งเต้า เผยให้เห็นเนื้อใต้อกที่ขาวเนียนขนาดล้นฝ่ามือ ส่วนผ้าห่มโดนเตะไปกองอยู่ตรงข้อเท้า "ดูท่านอนมัน...แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อในวะนั่น" ร่างสูงรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางทั้งร่าง ถึงจะสนิทกันแค่ไหนแต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย "ไว้ใจกูขนาดนั้นเลย?" ร่างสูงส่ายศีรษะแล้วยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงนั่งเล่นมือถือ อีกสักพักก็เล่นเกมส์ จนเวลาล่วงเลยไปตอนเที่ยง "ตื่นๆ" ร่างสูงปลุกร่างบาง "อื้อ~" ร่างบางผลักมือเขาออกด้วยความรำคาญ แล้วจึงพลิกตัวไปอีกด้าน "มึงจะตื่นไหมเนี่ย? ขี้เซาเกิน" เขาบ่นแล้วใช้มือสะกิดปลุกร่างบางต่อ "โอ๊ย~" ร่างบางส่งเสียงรำคาญแล้วพลิกตัวหันกลับมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปหา "ว้าย~" ร่างบางส่งเสียงตกใจ จากที่ง่วงอยู่ๆก็ตื่นเต็มตา เพราะปากเธอไปโดนปากเขาพอดิบพอดี

หลังจากกลับจากวัด ฉันก็อาบน้ำ แต่งตัว แล้วแกะพัสดุที่สั่งเอาไว้ ซึ่งภายในกล่องเป็นพวกอุปกรณ์ที่ใช้ช่วยตัวเองของผู้หญิง ชุดนอนไม่ได้นอน พวกโซ่แส้กุญแจมือต่างๆ สำหรับเอาไว้ถ่ายคลิป"ใส่ชุดอะไรดีนะ" ฉันหยิบชุดขึ้นมาดูทีละชุด ก็ตัดสินใจเลือกใส่ชุดเจ้าสาวที่เป็นชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่มองทะลุเห็นด้านใน ตรงช่วงอกถึงสะดือเป็นเชือกริบบิ้นผูกไขว้กัน ตั้งแต่ช่วงเอวลงไปเป็นกระโปรงชั้นๆยาวหนึ่งคืบ และสวมใส่ถุงน่องครึ่งขาสีขาวขอบลูกไม้ จากนั้นจึงปูผ้าสีขาวและเอาตุ๊กตามาวางตกแต่งทางด้านหลัง จากนั้นจึงเปิดไฟสีม่วงสลัวๆ แล้วเตรียมอุปกรณ์ที่จะถ่ายคลิป เมื่อกดถ่ายคลิป ร่างบางเดินไปที่เก้าอี้เกมมิ่งแล้วอยู่ในท่าก้มโค้งหันหลังให้กล้อง หยิบเจลหล่อลื่นมาทารูจีบและทาจุกคริสตัลสีชมพูที่เอาไว้เสียบก้น "อ๊ะ~" ร่างบางค่อยๆยัดมันเข้าไปด้านในรูจีบทีละหน่อยๆ จนมันสุด "ทุกคนดูสิคะ~" ร่างบางยื่นก้นไปทางกล้อง แล้วใช้มือแหวกกลีบกุหลาบสีชมพูสวยจากทางด้านหลัง จากนั้นจึงบีบเจลหล่อลื่นลงบนฝ่ามือและถูไปที่กลีบกุหลาบ "อ๊า~" ร่างบางครางเสียงหวาน แล้วเริ่มถูฝ่ามือระรัว ยิ่งถูน้ำเหนียวใสยิ่งไหลเยิ้มผสมกับเจลหล่อลื่น "อ๊ะ

วันต่อมา ร่างบางนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยแดงนิดๆเนื่องจากมีไข้ "โอ๊ย~ อาการไม่ดีเลย" ฉันเอามือแตะหน้าผากตัวเอง แล้วค่อยๆลุกขึ้น แต่เวียนหัวจนต้องลงไปนอนที่เตียงอีกครั้ง สาเหตุน่าจะมาจากการที่ฉันนั่งเรียนในห้องแอร์โดยที่เสื้อยังเปียกอยู่ถึงแม้จะสวมแจ็คเก็ตของไอ้คิแล้วก็เถอะ ฉันคิดน้อยไปจริงๆ ฉันพยุงตัวขึ้นมาอีกครั้ง เดินไปหยิบยาแก้ไข้มากินแล้วนอนต่อ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็เสียงมือถือก็ดังขึ้น "ครืด ครืด" ฉันจึงเอื้อมมือไปหยิบมือถือมากดรับสาย "กูรอนานแล้ว มึงเสร็จยัง?" ปลายสายถาม "โทษที...กูไม่สบายอ่ะ...ว่าจะโทรบอกมึง...แต่ไม่ไหวจริงๆ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง "มึงเป็นอะไรมากไหมเนี่ย" เขาถามด้วยความเป็นห่วง "มีไข้แล้วก็ปวดหัว" "โอเค แค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูขึ้นไปหา" เขาพูดจบก็วางสาย ผ่านไปประมาณสิบนาที ก็มีเสียงเคาะประตูห้อง "ก๊อกๆ" ฉันลุกจากเตียงแล้วพยุงร่างตัวเองไปเปิดประตู "อาการหนักเอาเรื่องนะเนี่ย" เขาพูดแล้วรับฉันไว้ในอ้อมแขน เมื่อฉันตาลายจนเหมือนจะล้ม "ตัวโคตรร้อน" เขาเอามือแตะหน้าผากฉัน แล้วพูดต่อว่า"กูพาไปหาหมอดีกว่า" "อื้อ~" ฉันตอบเขา เขาจึงอุ้มฉันไปที่รถ โชคดีที่วันนี้เขาขับร

"กูไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นมึง...กูเรียกมึงว่าคิระมาตลอด...นึกว่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นซะอีก" "คิราห์ต่างหาก" "ส่วน58" ฉันหันไปมองหน้าเขาแล้วทำหน้าเขินๆ "คิดถูกแล้ว...ไซส์กูเองแหละ" เขาพูดยิ้มๆ ใบหน้าของฉันยิ่งขึ้นสีแดงระเรื่อ เนื่องจากในหัวมีแต่ภาพกล้วยเขาลอยเข้ามา "ว่าแต่...มึงรู้ได้ไงว่ากูคือชูครีม?" ฉันถามด้วยความสงสัย "จำวันที่กูเห็นของเล่นของมึงได้ป่ะ" "จำได้" "ตอนนั้นกูก็เริ่มรู้สึกคุ้นแล้วๆแต่คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน...จนวันนึงกูดูคลิปของมึง แล้วเห็นมึงใส่กำไลสลักชื่อที่มึงซื้อจากงานวัด กูเลยวนดูคลิปเก่า ทั้งของเล่นมึง ทั้งผ้าม่าน พร็อพของมึงทำให้มั่นใจเลยว่าต้องเป็นมึง" "มึงแม่ง! ทำไมไม่บอกกันบ้าง" "มึงจะบ้าเหรอ? จู่ๆจะให้กูมาบอกว่ากูเคยดูคลิปมึง รู้นะว่าเป็นมึง แบบนี้อ่ะเหรอ...มึงคิดว่ามึงจะมองหน้ากูติดไหม วันนี้มึงยังตกใจเลย" "..." ฉันคิดตาม ก็จริงตามที่เขาพูดแหละ ที่ฉันใช้นามแฝงว่าชูครีมเพราะไม่อยากให้ใครรู้ตัวตนจริงๆของฉัน "เรากุมความลับของกันและกันไว้แล้วนะ มึงกับกูเลิกคบกันไม่ได้นะ" เขาหัวเราะ "ไอ้คิ" "อะไร?" "พวกเราจะถ่ายคลิปด้วยกันอยู่ไหม?" เมื่อฉันถามจบ เขาถ